🎥 #کلیپ تصویری بسیار زیبا از روضه خوانی مرحوم کوثری با تصاویر قدیمی از حرم سید‌الشهدا علیه السلام 🎧 بوی بهشت میوزد از کربلای تو 💢 بسیار زیبا و خاطره انگیر از محرم و عزاداری های قدیم

#شفا_گرفتن_عالم_اهل_سنت با #تربت_امام_حسین سلام الله علیه ابو محمد خلدی ( از شیوخ و ائمه ی اهل سنت ) می گوید که بیماری پوستی شدیدی داشتم پس تربت قبر حسین را به پوستم کشیدم و بعد از آن خوابیدم.وقتی بیدار شدم اثری از بیماری نیافتم.   سمعت أحمد یقول: سمعت أبا بکر یقول: سمعت الخلدی یقول:کَانَ فِیَّ جَرَبٌ عَظِیمٌ کَثِیرٌ، قَالَ: فَمَسَحْتُ بِتُرَابِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ، قَالَ: فَغَفَوْتُ فَانْتَبَهْتُ، وَلَیْسَ عَلَیَّ مِنْهُ شَیْءٌ. 📚الطیوریات،ج3،ص912،ح847 ط اضواء السلف

💥 ماه محرم یک فرصت استثنائی است. 💥 در ماه محرم، دو رزق اصلی تقسيم می‌شود: رزق بُكاء و رزق زيارت. 💠 #استاد_میرباقری: «يكي از فرصت‌هاي استثنايي كه خداي متعال در طول سال قرار داده و رزق‌هاي خاصي در آن تقسيم مي‌شود، دهه محرم است. اين ایام، أيام معلومه‌اي است كه رزق‌هايي در آن تقسيم مي‌شود و انسان بايد خودش را براي برخورداري از اين رزق‌ها مهیا کند. در ماه محرم دو رزق اصلي تقسيم می‌شود: یکی #رزق_بكاء و دیگری #رزق_زيارت. در این ایام انسان باید به نقطه‌اي برسد كه اهل بكاء و اهل حزن بشود و واقعاً بتواند براي اهل بيت(ع) گریه کند و مصداق «يَحزَنون لِحُزنِنا» شود. اگر اين رزق را به انسان دادند خيلي بركات دارد، ازجمله اینکه انسان را به معيت و همراهي معصوم مي‌رساند. رزق دیگر، رزق زيارت است، چه از راه نزديک، چه از راه دور. لذا باید خودمان را مهيا و تنظيم كنيم و توسل پیدا كنيم كه ان‌شاءالله به ما اجازه ورود به محرم را بدهند. فضاي محرم فضایی است که يك عده‌أي اصلا واردش نمی‌شوند! مثل نماز مي‌ماند. يك عده‌اي أصلا نماز نمي‌خوانند و يك عده‌أي نماز مي‌خوانند ولی وارد نماز نمي‌شوند؛ یعنی از اول تا آخر نمازشان در مدرسه و بازار هستند! محرم هم همین‌طور است، يك عده‌اي أصلا وارد محرم نمي‌شوند و يك عده‌اي وارد فضاي محرم مي‌شوند. يك اجازه مي‌خواهد. ان‌شاء‌الله حضرت زهرا(س) به ما اجازه دهند وارد شويم و اين دو تا رزق را كه يكي رزق بكاء و دیگری رزق زيارت است درك کنیم. بعضي‌ها در این ایام، رزق بكائشان را مي‌گيرند و اهل حزن می‌شوند و حزن عاشورايي در وجودشان مي‌آيد.»

🎥پاسخ شیخ علی جمعه، مفتی اعظم سابق الازهر مصر به شبهه سلفی‌ها درباره توسل به اباعبدالله الحسین (علیه السلام) @ggg1400

🔴 دو مسئوليت بزرگ مردم در مجالس عزاداری 🔹 يک مسؤوليت مردم در مجالس عزاداری اين است که چون نهی از منکر بر همه واجب است وقتي که می‌فهميد که روضه‌ای دروغ است، نبايد در آن مجلس بنشينيد؛ حرام است، بلکه بايد مبارزه کنيد. 🔹 مسئولیت دیگر مقابله با تمايلی است که صاحبان مجالس و مستمعين به این دارند که مجلس بايد بگيرد، بايد کربلا بشود. روضه‌خوان بيچاره می‌بيند که اگر هر چه می‌گويد از آن راستها باشد مجلسش نمی‌گيرد و بعد همين مردم هم دعوتش نمی‌کنند، ناچار يک چیزی هم اضافه می‌کند. 🔹 اين انتظار را مردم بايد از سر خودشان بيرون کنند. نگویند فلان روضه‌خوان که مجلس او می‌گيرد، کربلا می‌کند. «کربلا می‌کند» يعنی چه؟! 🔹 شما بايد روضه راست را بشنويد و معارف و سطح فکرتان بالا بيايد. اگر با يک کلمه روحتان اهتزاز پيدا کرد، يعنی با روح حسين بن علی(ع) هماهنگی کرد، و اشکی ولو ذره‌‌‌‌‌ای، ولو به قدر بال مگس جاری شد، واقعاً مقام بزرگی برای شماست. اما اشکی که از راه قصّابی کردن بخواهد از چشم شما بيايد، اگر يک دريا هم باشد ارزش ندارد. «داد بکشيد» يعنی چه؟! چرا داد بکشيد؟! 📗 مرتضی مطهری، حماسه حسینی، ج۱، ص ۶۵-۶۶ (با تلخیص)

✍🏻 شيخ (طوسى) از معاوية بن عمار نقل نموده كه: 📿 #امام_صادق عليه‏‌السلام كيسه‌‏اى داشت كه در آن پارچه‌‏اى از ديباج زرد بود و ميان آن #تربت (خاک قبر) #امام_حسين عليه‏‌السلام را نگهدارى مى‌‏نمود و هميشه هنگام نماز آن را بر سجاده‌‏اش مى‏‌ريخت و بر آن سجده مى‏‌نمود. ✨ سپس مى‌‏فرمود: سجده بر تربت امام حسين عليه‌‏السلام #پرده‌های_هفتگانه را مى‌‏درد. 💠 «وَ رَوَى مُعَاوِيَةُ بْنُ عَمَّارٍ قَالَ‏: كَانَ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام خَرِيطَةُ دِيبَاجٍ صَفْرَاءُ فِيهَا تُرْبَةُ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام؛ فَكَانَ إِذَا حَضَرَتْهُ الصَّلَاةُ صَبَّهُ عَلَى سَجَّادَتِهِ وَ سَجَدَ عَلَيْهِ ثُمَّ قَالَ‏ع السُّجُودُ عَلَى تُرْبَةِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام يغرق [يَخْرِقُ‏] الْحُجُبَ السَّبْع.¹» 🎤 کلام فقیه: ❇️ #سجده بزرگ‏ترين عبادتى است كه خداوند پيامبرش را به آن امر نموده براى نزديک شدن به او؛ و امام معصوم در سجده‌‏اش ــ كه نهايت #قرب_الهى اوست ــ به تربت (خاک قبر) امام حسين عليه‌‏السلام متوسل مى‏‌شود كه پرده‌‏هاى هفتگانه را براى او برطرف كند. 🔴 پس چه مى‌‏توان گفت در مورد خونى كه آن خاک با اضافه شدن به آن، برطرف كننده‌ی پرده‏‌ها بين #بنده و #پروردگار مى‌‏شود و رساننده‌ی بندگان خدا به منتهاى #كرامت_الهى است؟ 📌 ۱. مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج‏۲، ص۷۳۳. 📚 برگرفته از کتاب چراغ هدایت، آیت الله وحید خراسانی

آیا نامه های دعوت از امام حسین (ع) توسط شیعیان نوشته شد؟! گاه مطرح می شود، قاتلان امام حسین (ع) خود شیعیان بودند چرا که آنها امام (ع) را به کوفه دعوت کرده و سپس پیمان شکنی کرده و آن فجایع را آفریدند و امروز هم برای ایشان عزاداری می کنند! در حالی که ساختار غالب کوفه آن زمان، طرفدار خلفای پیشین بودند هر چند شیعیان خالص یعنی افرادی که قائل به خلافت بلافصل علی (ع) پس از پیامبر (ص) بودند. زمان امام حسین (ع) کوفیان به پنج دسته تقسیم شدند: 1- شیعیان خالص بودند که خلافت سه خلیفه پیشین را غصب حق علی (ع) می دانستند مانند حبیب ابن مظاهر، مسلم ابن عوسجه و میثم تمار،. 2-علوی ها یعنی اهل سنتی که ضد عثمان بودند و امام علی (ع) را قبول داشتند و نه عثمان را مانند سیلمان بن صرد خزاعی 3-عثمانی ها یعنی غالب اشراف کوفه بودند که این ها طرفداران عثمان و معاویه و بنی امیه بودند و با آل علی (ع) و شیعیان و حتی اهل سنتِ مخالفِ عثمان، دشمنی داشتند مانند عمر سعد 4- خوارج 5-بردگان و غلامانی بودند که در جنگ اعراب با ایران (فتوحات) اسیر شده و معمولا این افراد دین و مذهب خاصی نداشتند و بر سیره روسای قبایل خود رفتار می کردند. ایشان نقش خنثی داشتند و از آن حضرت (ع) دعوتی به عمل نیاوردند. در این میان وقتی خبر از طریق همین اشراف کوفه که برای همرنگ شدن با جماعت و به تله انداختن امام (ع) برای حضرت نامه نوشته بودند، به یزید رسید، او عبیدالله ابن زیاد را برای خاموش کردن این جریان و ختم قائله از بصره به کوفه می فرستد و با ورود او این چهار گروه واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند. شیعیان خالص تا پایان بر عهد خود و همراه مسلم ابن عقیل سفیر امام حسین (ع) ماندند، علویون ضد عثمانی (که غالب اهل سنت در آن زمان از این گروه بودند) از وجود و تهدیدات عبیدالله ترسیدند و خود را با مخفی کردن از معرکه دور نگاه داشتند، عثمانی ها و اشراف که طرفدار بنی امیه بودند و خوارج نیز پیمان خود را شکستند. لذا عبیدالله ابن زیاد تنها با شیعیان خالص برخورد نمود و آنها را به شهادت می رساند یا در زندان حبس کرد که از جمله می توان به شهادت هانی و میثم تمار اشاره کرد. بنابراین پیمان شکنانی که به مقاتله و مقابله با حضرت امام حسین (ع) ‌برخاستند، شیعیان نبودن بلکه پیمان شکنانی بودند که روزی برای حضرت نامه نوشته و از ایشان دعوت کرده بودن تا به کوفه بیایند. ضمن اینکه سپاه عمر سعد را می توان به دو بخش تقسیم کرد؛ بخش نخست که فرماندهان لشکر بودند و از شام به کوفه آمده و برخی از آنها اساسا مسلمان نبودند و دسته دوم همان سیاهی لشکر و پیمان شکنانی بودند که از کوفه به کربلا گسیل شده بودند. همچنین شمر کسی بود که در مقایسه با عثمان می گفت علی (ع) برای خلافت برتر از عثمان است اما نسبت به دو خلیفه دیگر این نظر را نداشت و معتقد به خلافت آنها بود؛ چطور می توان فردی را که این گونه باوری دارد در جرگه شیعیان به حساب آورد و بیان کرد شمر شیعه بوده است! بنابراین کوفیان در دعوت از امام حسین و بیعت با مسلم در آن شرایط، رفتارى منطقى از خود نشان دادند، اما پیش بینى حضور عبیداللّه‏ و رفتار خشن او را نمى‏ کردند. براساس عوامل ظاهرى مى‏توان چنین تحلیل کرد که اگر عبیداللّه‏ نمى‏ آمد، نعمان‏ بن‏ بشیر توان مقابله با مردم را نداشت و امام با آمدن به کوفه، موفقیت‏هایى نکسب می نمود. به نظر مى‏ رسد بخشى از مردم کوفه به دلیل عدم همراهى با امام ـ اگر توان پیوستن به حضرت را داشتند ـ به‏ ویژه آنان که در جنگ با امام شرکت کردند، مذموم‏ اند؛ اما آن‏ها انسان‏ هاى استثنایى و با ویژگى‏ هاى منحصر به خود نبودند. شرایطى آن‏جا حاکم بود که اگر در هر جاى دیگر این شرایط جمع مى‏ شد همین اتفاقات رخ مى‏ داد، چنان‏که وجوه مشابه زیادى میان حرکت‏ هاى انقلابى کوفیان با حرکت‏هاى انقلابى مردم دیگر دیده مى‏ شود. اگر منصفانه نگاه کنیم تعجب از این پیمان‏ شکنان نیست، بلکه باید از امثال حبیب‏ بن‏ مظاهر و مسلم‏ بن‏ عوسجه و ابوثمامه صاعدى تعجب کرد که تا پاى جان ایستادگى کردند. مرحوم حجت‏ الاسلام و المسلمین دکتر محمد ابراهیم آیتى : قرن‏ هاست که بسیارى از مردم، اهل کوفه را براى این بى‏ وفایى و پیمان‏ شکنى ملامت کرده‏ اند و چنان‏که به اصحاب و یاران با وفاى امام علیه‏ السلام درود و سلام فرستاده‏اند، به اینان که روزى وعده نصرت دادند و پیمان فداکارى بستند، و روزى هم به‏ روى امام شمشیر کشیدند و تا پاى کشتن وى ایستادگى کردند، لعنت و نفرین کرده‏ اند، اما انصاف این است که مردم کوفه، کارى برخلاف معمول و عملى که موجب حیرت باشد انجام نداده‏ اند و هر دو کارشان برطریق قاعده بود: هم آن نامه‏ ها که نوشتند و هم آن شمشیرها که به روى امام کشیدند. تاریخ پژوهان 1384 شماره 4، سید حسن فاطمى به‌طور کلی، می‏ توان شیعیان کوفه را به شیعیان سیاسی، حبی، دینی و اعتقادی تقسیم نمود.

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی سری که بر سرِ نی شد به جرم حق‌طلبی سرت شریف‌ترین سجده‌گاهِ باران است سرت امانتِ سنگینِ روزگاران است منم مسافر بی‌زاد و برگ و بی‌توشه سلامِ من به تو، ای قبله‌گاهِ شش‌گوشه سلام وارث آدم، سلام وارث نور سلام ماه درخشانِ آسمان و تنور سلام تشنه‌لبِ کشتۀ میانِ دو رود سلام خیمۀ جانت اسیر آتش و دود سلام ما به تو ای پادشاه درویشان چه می‌کنند ببین با تو این کج‌اندیشان تو آبروی شرف، آبروی مرگ شدی کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز میان معرکه هم ایستاده‌ای به نماز بخوان که دل به نوایی دگر نمی‌بندم که خورده تیر غمت بر دوازده‌بندم چه با مرام شما کرده‌اند بی‌دینان هزار بار تو را سر بریده‌اند اینان چه سود بعدِ تو چون برده، بندگی کردن حباب‌وار، یزیدانه زندگی کردن حسین گفتن و دل باختن به خویِ یزید بدا به غیرت ما کوفیانِ عصر جدید چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن مدام بردۀ تزویر و زور و زر بودن چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال حسین گفتن و... آتش زدن به بیت‌المال حسین، کوفی پیمان‌شکن نمی‌خواهد حسین، سینه‌زنِ راهزن نمی‌خواهد حسین را، ز مرامش شناختن هنر است حسین دیگری از نو نساختن هنر است «بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین این است که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است» :: شبی رسیده ز ره، شب نگو، بگو سالی ببین ز خواجۀ رندان گرفته‌ام فالی «نماز شام غریبان چو گریه آغازم به مویه‌های غریبانه قصه پردازم» سلام، کوهِ غم و کوهِ صبر و کوهِ بلا سلام، حنجرۀ بی‌بدیل کرب‌وبلا تو با مرامِ حسینی میان کوفه و شام بنای ظلم فرو ریختی به تیغ کلام بگو به ما که به گوشَت مگر چه خواند حسین بگو! مگر ز لبانش چه دُرّ فشاند حسین بگو که گفت من این راه را به سر رفتم به پای‌بوسیِ این راهِ پرخطر رفتم تو هم به پای برو ما نگاهمان که یکی‌ست مراممان که یکی رسم و راهمان که یکی‌ست بگو که گفت: هلا نور چشم من زینب! بخوان به نام گل سرخ در صحاریِ شب بخوان که دود شود دودمان دشمن تو بنای جور بلرزد ز خطبه خواندن تو نبینمت که اسیر حرامیان باشی اسیر فتنه و نیرنگ شامیان باشی که در عشیرۀ ما عشق، ارث اجدادی‌ست اسارت است که سنگِ بنای آزادی‌ست سلام ما به اسارت، سلام ما به دمشق سلام ما به پیام‌آورِ قبیلۀ عشق ببین نشسته به خون، مقتل لهوفیِ ما گرفته رنگِ فغان نامه‌های کوفیِ ما شرابِ نور که هشیار و مست خورده تویی که گفته‌ است که کشتی شکست‌خورده تویی سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری سعید بیابانکی

بررسی سیر نگارش نامه های ارسالی به جانب امام حسین (ع) از سوی کوفیان و دعوت حضرت برای آمدن به کوفه و آگاهی از وضعیت نگارندگان این نامه ها نشان می دهد که هرچند منابع کهن در فراوانی نامه ها هم داستان هستند، اهتمامی برای ذکر آمار مجموع نامه ها نداشته اند. بر اساس بررسی و تحلیل داده های منابع کهن حداقل می توان از پنج نوبت نامه نگاری کوفیان با حضرت سخن به میان آورد. داده های موجود بر آنند که این نامه نگاری ها در هر نوبت به صورت نگارش نامه ای واحد و دعوت جمعی بوده است و تنها در نویت دوم، نگارش نامه ها به صورت جداگانه و دعوت فردی صورت گرفته است؛ نامه هایی که مجموع آن ها از پنجاه و چند نامه فراتر نمی رود. بر این اساس سخن گفتن از عدد مجموع دوازده هزار نامه که در کتاب اللهوف بدان اشاره شده است ، با توجه به داده های موجود در این منابع، نامحتمل است و شواهدی بر تقویت و پذیرش آن وجود ندارد. خاصه آنکه به سبب مشابهت متن گزارش لهوف با گزارش های دیگر منابع، پذیرش دو مطلب رسیدن ششصد نامه در یک روز و جمع شدن حدود دوازده هزار نامه نزد امام به آسانی امکان پذیر نیست. شایان ذکر است به دلیل شرایط قبیله ای حاکم بر آن عصر می توان تناسب نداشتن دوازده هزار نامه با تعداد بزرگان و سران عشیره های هر قبیله را هم مطرح کرد؛ زیرا با توجه به فرهنگ قبیله ای نیازی به نامه نگاری تک تک افراد نبوده است و امضای بزرگ یک عشیره می توانست به معنای حمایت همه افراد خاندان وی به حساب آید. البته با توجه به جایگاه علمی سید بن طاووس و احتمال اشتباه در استنساخ ها، به نظر می رسد باید با بررسی نسخه ها، ابتدا از وجود این دو فقره اضافه در نُسَخ دیرین این کتاب یقین حاصل کرد، آنگاه با تتبعی مضاعف مستندات آن را شناسایی کرد؛ زیرا احتمال دارد آمار نامه ها با رقم دوازده هزار کوفی بیعت کننده با مسلم به نقل طبری (طبری، ۱۳۸۷: ۳۴۹ /۵)، خلط شده باشد که این خود کاوشی دیگر را در مجالی دیگر می طلبد. نکته آخر آنکه انتساب نگارش هجده هزار نامه از سوی کوفیان به ابن سعد که در برخی مقالات مشاهده می گردد (رنجبر، ۱۳۸۴: ۵۲)، به ظاهر متشابه شدن آمار بیعت کوفیان با مسلم (ابن سعد، ۱۴۱۸: ۴۵۸/۱۰-۴۵۹) با آمار نگارندگان نامه به امام حسین (ع) باشد. مجله «شیعه پژوهی» - پاییز 1395 - شماره 8 , قاضی خانی، حسین. به‌طور کلی، می‏ توان شیعیان کوفه را به این گروه‏ها تقسیم نمود: شیعیان سیاسی: معتقد به برتری امام علی‏† بر خلفای پیشین و حقّانیت آن حضرت در جنگ با مخالفانش بودند. شیعیان حبّی: اهل‌بیت‰ را صرفاً به این دلیل که پیامبرˆ تأکید فراوانی بر دوستی ایشان می‌کرد، دوست داشتند. شیعیان دینی: ائمّة اطهار‰ را در امور دینی، اعلم از دیگران می‏دانستند، ولی به لحاظ سیاسی تابع حکومت وقت بودند. شیعیان اعتقادی: اینان شیعیان واقعی بودند . با بررسی سیر تحوّلات کوفه و عملکرد کوفیان در تحرّکات شیعی، که در این شهر به وقوع پیوست، می‏توان به این نتیجه رسید که تشیّع اکثریت کوفیان از جنس سیاسی، سپس حبّی و دینی بود و تعداد شیعیان اعتقادی به مراتب کمتر از تعداد کل شیعیان بود.

🔸‏سید حسن نصرالله: سیاه بپوشید و شهر را سیاهپوش کنید. تابلوهای تبلیغاتی را مطالب عاشورایی پر کنید. رسانه‌ها مراسم پخش کنند. هر شخصی صفحه خودش را منبر و مجلس عزای حسینی کند.