سئوال: زمان حضرت رسول اکرم(ص) لباس ایشان لباس عامه مردم بود، به‌طوری که اگر کسی وارد مسجد می‌شد و ایشان را نمی‌شناخت از لباس نمی‌توانست ایشان را بشناسد؛ در حال حاضر هم اگر کسی بخواهد لباس رسول الله(ص) را به تن کند، باید لباس عامه مردم را بپوشد. در حالی‌که لباس روحانیت به نوعی تمایز گذاشتن بین روحانی و غیر روحانی است، و همین مسئله باعث می‌شود بسیاری از شئون روحانیت (به عنوان جانشین رسول الله) بر زمین بماند. به علاوه؛ پوشیدن لباس شهرت هنگام نماز حرام است و در حال حاضر لباس روحانیت شهرت است و نماز خواندن با لباس روحانیت اشکال دارد؛ به همین دلیل هم نماز خواندن پشت سر روحانی ملبس جایز نیست. پاسخ اجمالی اصل لباس روحانیت از سه رکن اصلی؛ یعنی عمامه، قبا و عبا تشکیل شده است. چنین پوشش‌هایی در زمان پیامبر(ص) و امامان(ع) سابقه داشته و آن بزرگواران نیز از این لباس‌ها استفاده کرده و در مواردی به آنها توصیه نموده‌اند. با اندک تحقیقی هم می‌توان به این پرسش، پاسخ مثبت داد و هم می‌توان دریافت که در مواردی به استفاده از این لباس توصیه شده است: ۱. پیامبر اسلام(ص)، در روز غدیرخم، با دستان خود، بر سر على(ع) عمامه گذاشت.[۱] ۲. پیامبر اکرم(ص) روز فتح مکه، وقتى که داخل شهر شد، عمامه مشکى بر سر داشت.[۲] ۳. در حدیثى از پیامبر(ص) آمده است که؛ دو رکعت نماز با عمامه، بهتر از چهار رکعت بدون عمامه است.[۳] ۴. سلیمان بن خالد می‌گوید: از امام صادق(ع) پرسیدم: اگر کسى بدون عبا امام جماعت شود، چه حکمى دارد؟ امام فرمود: «شایسته نیست که امام جماعت بدون عبا و یا عمامه باشد».[۴] ۵. امام رضا(ع) هنگام بیرون آمدن از منزل خود، رمانی که مأمون و مردم منتظر بودند، لباس پوشیدند و عمامه‌ای از پنبه بستند و طرفى از آن بر سینه مبارک و طرفى دیگر را در میان هر دو شانه گذاشتند.[۵] با این وجود؛ در دوره عباسیان، که همه چیز و همه کارها رنگ ایرانى گرفت، اعراب در لباس پوشیدن پیرو ایرانیان شدند، تا جایى که منصور در سال ۱۵۳ هـ.ق به رجال دولتى فرمان داد به جاى عمامه، قلنسوه (نوعى کلاه ایرانى) به سر بگذارند. قلنسوه کلاه درازى بود که آن‌را با چوب‌هاى نازک از تو مرتب می‌کردند. اعرابى که تعصب داشتند روى قلنسوه عمامه نازکى می‌بستند … عباسیان برخلاف امویان که جامه سفید را شعار خود قرار داده بودند، جامه سیاه‌رنگ را شعار خود ساختند و رجال دولتى موظّف بودند جبه‌هاى سیاه بپوشند، در حالى‌که طبقات ممتاز از لباس‌هاى مخصوص به خود استفاده می‌کردند. توده مردم همان لباس‌هاى قدیم را بر تن داشتند و برحسب مقام و موقعیت و اقلیمى که در آن زیست می‌کردند، از عمامه، لباده، قبا، شلوار، پیراهن، جبه، جوراب و نعلین و کفش استفاده می‌کردند.[۶] با این وجود ظاهراً تا قبل از دوره عباسیان گزارشی مبنی بر تفکیک لباس اندیشمندان دینی از دیگر افراد جامعه وجود ندارد، و از ابن خلکان نقل شده است: «نخستین کسی که لباس علما را به این صورت درآورد تا میان آنها و سایر مردم تفاوت باشد، ابو یوسف قاضی بود».[۷] ظاهراً این کار ابو یوسف برای این بود تا میان علما و دیگران از جهت مسئولیت‌های دینی تفاوت باشد. استاد مطهری در این‌باره می‌گوید: «اولین کسی که لباس قاضی را از لباس دیگران جدا کرد همین ابویوسف بود. تا زمان ابویوسف همه یکجور لباس می‌پوشیدند. برای این‌که امتیازی برای قضات معین بشود برای آنها لباس معینی انتخاب کردند. من نمی‌دانم آیا در دوره‌های قبل از اسلام هم‌ این سنت بوده است که قاضی‌ها لباس علیحده داشته باشند یا اول بار در زمان هارون الرشید این کار شد. از آن زمان لباس روحانیت از لباس غیر روحانی جدا شد».[۸] البته تفکیکی که ابویوسف انجام داد، این‌گونه نبود که عموم مردم از پوشیدن عبا و رداء و عمامه منع شوند، بلکه تنها نوع خاصی از آن‌را ویژه علما کرده بود و دیگران نیز می‌توانستند از انواع دیگر چنین پوشش‌هایی بهره‌مند شوند، اما به هرحال، تفاوت در لباس به تدریج شکل گرفت. بنابراین این لباس در امتداد تاریخ تغییر کرده و به شکل‌هاى گوناگون درآمده ‏است. در صدر اسلام عمامه، عبا و قبا، مختص دانشمندان دینی نبود و عموم جامعه از آن استفاده می‌کردند و لباس دانشمندان و دیگر مردم تفاوتی با هم نداشت، اما بعدها به تدریج – و احتمالاً به دستور ابویوسف قاضی- این لباس به عنوان علامت و نشانه‌ای برای دانشمندان اسلامی به شمار آمد. 👇👇👇👇👇

👆👆👆👆👆 بر این اساس؛ لباس روحانیت یک نماد است. این نماد وابسته به یک ایده و رسالت و فرهنگ خاص دینی است. پس از رحلت آخرین پیامبر و غیبت آخرین وصی او( امام عصر) لازم است گروهی به صورت تخصصی وجود داشته باشند تا وظیفه سنگین تبیین مفاهیم دینی را بر عهده گیرند، با این وجود، پوشیدن این لباس به عنوان شرط لازم تخصص در دین نیست، بلکه امروزه لباس روحانیت و طلبگی دارای نمود مشخصی در جامعه است و اجمالاً شباهت‌های بسیاری با لباس پیامبر و امامان دارد که مشاهده آن، انسان را ناخودآگاه به فضای آن زمان خواهد برد. از طرفی با توجه به افراد زیادی که از چنین لباسی استفاده می‌کنند و معرفی این لباس به عنوان لباس علمای دین، نمی‌توان آن‌را لباس شهرت دانست، با این وصف، همان‌گونه که مثلاً لباس نیروهای مسلح لباس شهرت محسوب نمی‌شود، لباس روحانیت، نمادی است که دارندگان آن خود را ملتزم به تحقیق در مبانی دینی و عمل به آن و نیز آشناکردن جامعه با اسلام دانسته و همین امر برای ارزشمند بودن چنین لباسی کافی است. منابع: [۱]. شیخ صدوق، الخصال، ج ‏۲، ص ۵۷۳، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۲ش. [۲]. «إنّ رسولَ الله(ص) دَخَلَ عامَ الفَتحِ مَکّهَ وعلَیهِ عِمامَهٌ سَوداء»؛ ازدی سجستانی، أبو داود سلیمان بن الأشعث، سنن أبی داود، ج ۶، ص ۱۷۶، دار الرساله العالمیه، چاپ اول، ۱۴۳۰ق. [۳]. طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص ۱۱۹، قم، شریف رضی، چاپ چهارم، ۱۴۱۲ق. [۴]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج ‏۳، ص ۳۹۴، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق. [۵]. اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه فی معرفه الأئمه، ج ‏۲، ص ۲۷۸، تبریز، نشر بنی هاشمی، چاپ اول، ۱۳۸۱ق. [۶]. راوندى‏، مرتضى، تاریخ اجتماعى ایران، ج ‏۲، ص ۱۵۲ – ۱۵۳، تهران، نگاه‏، چاپ دوم‏، ۱۳۸۲ش. [۷]. «و یقال إنه أول من غیر لباس العلماء إلى هذه الهیئه التی هم علیها فی هذا الزمان، و کان ملبوس الناس قبل ذلک شیئاً واحداً، لا یتمیز أحد عن أحد بلباسه»؛ ابن خلکان برمکی اربلی، أحمد بن محمد، وفیات الأعیان و أنباء أبناء الزمان، ج ۶، ص ۳۷۹، بیروت، دار صادر، ۱۹۰۰م. [۸]. مطهری، مرتضی، مجموعه ‏آثار، ج ‏۲۱، ص ۱۲۶، تهران، صدرا.

امیرالمؤمنین می فرماید: مَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللّهُ لَهُ واعِظاً مِنْ نَفْسِهِ لَمْ یَنْفَعْهُ مَوْعِظَةُ غَیْرِهِ هر كسی كه خداوند در درونش برای او واعظی از خودش برای خودش قرار ندهد، موعظه ی دیگران در او اثر نمی كند. یعنی شما اگر خیال می كنی كه پای موعظه ی دیگران بنشینی و بهره ببری، اشتباه می كنی. اول باید در درون خودت واعظی ایجاد كنی، وجدان خودت را زنده كنی، آن وقت از موعظه ی واعظ بیرونی هم استفاده می كنی. انسان خودش خودش را موعظه می كند، خودش خودش را ملامت می كند، خودش علیه خودش حكم صادر می كند و قضاوت می كند. انسان خودش را محاسبه می كند. جزء دستورهای عجیب مسلّم دینی ما محاسبة النفس است، می گوید از خودتان حساب بكشید: حاسِبوا اَنْفُسَكُمْ قَبْلَ اَنْ تُحاسَبوا (متأسفانه این حرفها فراموش شده) از خودتان حساب بكشید، و انسان می تواند از خودش حساب بكشد و باید از خودش حساب بكشد. وَ زِنوا اَنْفُسَكُمْ قَبْلَ اَنْ توزَنوا [2]خودتان را وزن كنید، بسنجید قبل از آنكه شما و اعمال شما را در قیامت بسنجند، وزن كنند. انسان، خودش خودش را وزن می كند، می سنجد، خودش از خودش حساب می كشد. انسان خودش را مجازات می كند. مجموعه آثار شهید مطهری . ج23، ص: 460 رابطه با خود

🔴صفويه و احياي فکر و فرهنگ شيعي 🔸درباره حکومت #صفويه و پيامدهاي مثبت و منفي آنان براي ايران و جهان تشيع، فراوان سخن رفته است. اما به نظر مي‌رسد که بعد از حکومت #آل‌بويه در قرن چهارم و پنجم هجري و تا قبل از پيروزي انقلاب اسلامي ايران، يکي از بهترين دوران‌هاي فکر و فرهنگ شيعي دوران صفويان بوده است. دوران ظهور عالمان بزرگي همچون #محقق_کرکي، #شيخ_بهائي، #ميرداماد، #ملاصدرا، #ملامحسن_فيض_کاشاني، #شيخ_حرعاملي، #محمدتقي_مجلسي و #علامه_مجلسي و #سيدهاشم_بحراني و ده‌ها عالم بزرگ ديگر همين دوران بود. 🔸در دوران صفويه است که ايران نه تنها به عنوان پايتخت فکر و فرهنگ شيعه؛ بلکه به عنوان يک مرکز بزرگ علمي در سراسر جهان اسلام تبديل مي‌شود. بسياري از عالمان مسلمان از گوشه و کنار جهان اسلام، ايران را به عنوان بهترين مرکز براي فعاليت‌هاي علمي خود مي‌شناسند و به ايران بار سفر مي‌بندند. شيخ بهائي، به همراه پدرش از لبنان، محقق کرکي از شام و سيدماجد بحراني از بحرين به اصفهان عزيمت مي‌کنند. و کرسي‌هاي بزرگ درسي را تشکيل مي‌دهند. 🔸نهضت تکثير نسخه‌هاي حديثي و ترجمه احاديث به زبان فارسي و نهضت شرح‌نويسي بر احاديث (حتي شروح مفصل به زبان فارسي) در اين دوران بود که شروع شد. فيلسوف بزرگي همچون ملاصدرا با نگاه فلسفي به شرح کتاب اصول کافي مي‌پردازد. علامه مجلسي با نگاهي متفاوت کتاب «مرآة العقول» را در شرح کافي و کتاب «ملاذ الاخيار» را در شرح کتاب تهذيب الاحکام شيخ طوسي مي‌نگارد. 🔸تفسير مأثور يا تفسير قرآن به روايات در اين دوران اوج مي‌گيرد. تفسير الصافي از ملامحسن فيض کاشاني (م1091ق)، تفسير البرهان با بيش از 12 هزار حديث تفسيري، از سيدهاشم بحراني (م1107ق) و تفسير نور الثقلين، با بيش از 14هزار و 500 حديث تفسيري نوشته عبدالعلي بن جمعه العروسي(م1112ق) و همچنين تفسير کنز الدقائق نوشتة ميرزا محمد مشهدي (م1125ق) همگي محصول همين دوران‌اند. [مقاله تفاسير روايي قرن يازدهم از محمد فاکر ميبدي، مجله علوم حديث ش3، بحار 1376 ديده شود] 🔸بزرگ‌ترين جوامع روايي شيعي در اين دوران گردآوري شدند. کتابهاي بسيار ارزشمندي مثل: 1.وافي، ملامحسن فيض کاشاني (م1091ق) 2.وسائل الشيعه، شيخ حر عاملي (م1104ق) 3.بحار الانوار، علامه مجلسي (م1110) 🖊احمدحسين شريفي

☀️ مقاله‌ای تحقیقی درباره وجود دختری به نام #رقیه در میان دختران سیدالشهداء سلام الله علیه. نویسندگان آقایان حسین عبدالمحمدی و اسدالله رحیمی .

اندیشه غالیان درباره امام حسین(ع) : امام حسین(ع) در این حادثه موقعیتی شبیه به عیسی بن مریم (ع) قلمداد شد. سوال آنها این بود که چگونه ممکن است از گیر چنین شکستی برای ولی خدا بدر آییم؟ بهتر آن است که وضعیت او را با وضعیت عیسی مسیح(ع) در روز به دار آویخته شدن او شبیه بدانیم. یهودیان بجای مسیح شخص دیگری را به صلیب کشیدند. در کربلا نیز کوفیان حنظله بن اسعد شامی را بجای امام حسین(ع) به قتل رساندند! در این باره بهتر است روایت مورد نظر را بیاوریم. علامه مجلسی ترجمه حدیث را این گونه آورده است: ابن بابویه به سند معتبر روایت کرده است که ابوصلت هروی به خدمت حضرت امام رضا(ع) عرض کرد که گروهی در کوفه هستند که دعوی می کنند که حسین بن علی (ع) کشته نشد و حق تعالی شباهت او را بر حنظله بن اسعد شامی افکند و آن حضرت را به آسمان بالا برد، چنانکه عیسی را به آسمان بالا برد و این آیه را حجت می سازند: «و لن یجعل الله للکافرین علی المومنین سبیلا» (نساء/141) حضرت فرمود: دروغ می گویند، بر ایشان باد غضب و لعنت خدا، و کافر شده اند ایشان به تکذیب کردن پیغمبر خدا(ص) که خبر داد که آن حضرت کشته خواهد شد. به خدا سوگند که کشته شد حسین و کشته شد کسی که بهتر بود از حسین، یعنی امیرالمومنین و امام حسن(علیهما السلام) و هیچ یک از اهل بیت رسالت نیست مگر آن که کشته می شویم و مرا به زهر شهید خواهند کرد به مکر و حیله و این خبر رسیده است به من از رسول خدا(ص) و خبر داده است آن حضرت را جبرئیل از جانب خداوند عالمیان و مراد حق تعالی در آن آیه، آن است که کافر را حجتی بر مومن نیست و چگونه این معنا تواند مراد بود؟ و حال آن که حق تعالی در قرآن خبر داده است که کافران بسیاری از پیغمبران را به ناحق کشته اند ولیکن با وجود کشتن ایشان حجت پیغمبران بر ایشان غالب بود و حقیقت ایشان ظاهر بود. در خبر دیگری نیز آمده است که: فرمانی به خط حضرت صاحب الامر بیرون آمد که قول آنان که دعوی آن دارند که امام حسین(ع) کشته نشده کفر است و تکذیب رسول و ائمه است و ضلالت وگمراهی است. تشبیه امام حسین(ع) به عیسی بن مریم (ع) در حدیث دیگری نیز آمده و از قول امام صادق(ع) افزوده شده است: خدا لعنت کند غالیان را که در حق اهل بیت غلو می کنند و از حد به در می روند. در منابع غالیان شیعی نیز این قبیل توجیه ها درباره شهادت امام حسین(ع) وجود دارد. در کتاب «الهفت الشریف من فضائل مولانا جعفر الصادق» بحثی تحت عنوان «فی معرفه قتل الحسین علی الباطن فی زمن بنی امیه» آمده که شامل هذیان گویی غالیان از این مساله است. هدف غالیان از این نوع غلوهای بی اساس: استاد مطهری در ضمن بحثی درباره مقایسه عیسی بن مریم(ع) و امام حسین(ع) به این نکته که برخی به اشتباه اعتقاد عیسویان را به تفدیه مسیح درباره امام حسین(ع) نیز مطرح کرده اند، توجه داده اند. به این معنا که مانند مسیح که با رضایت دادن به آویخته شدن صلیب خواست گناه پیروان خود را ببخشد، امام حسین(ع) نیز این چنین به شهادت تن داد. رسول جعفریان در مصاحبه خبر آنلاین https://www.khabaronline.ir/news/328699/%D9%86%D9%85%D9%88%D9%86%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%BA%D9%84%D9%88-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%B9-%D8%AC%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D9%86%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D9%81%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%B4%DB%8C%D8%B9%D9%87

امام رضا علیه السلام دعا کردند برای آن کسی که امرشان را زنده نگاه دارد سوال کردند چگونه امر شما را احیا کند؟ فرمودند: معارف ما را فراگیرد وآنها را به مردم بیاموزد، چرا که اگر مردم، حسن کلام ما را بدانند، حتما پیرو ما می شوند. علي بن موسى الرضا عليه السلام يقول: رحم الله عبدا أحيا أمرنا فقلت له: وكيف يحيي أمركم؟ قال: يتعلم علومنا ويعلمها الناس، *فإن الناس لو علموا محاسن كلامنا لاتبعونا* جرج جرداق مسیحی لبنانی دویست بار نهج البلاغه را مطالعه کرد و در آخر عمرش می گفت : "مسیحی یا مسلمان بودن تفاوتی نمی کند؛ مهم این‌ است که بتوانیم انسان پاکی بوده و به آموزه های پیامبران آسمانی عمل کنیم. اسم‌ها برای من مهم نیست؛ من عاشق مرام و انسانیت علی (ع) بوده و هستم و باید بگویم که *من خود را از شیعیان علوی می‌دانم* ." 

*پیروان امروز يزيد و معاویه عليهما اللعنة* 🔺یکی از افسران نظامی سوریه که بیشتر مسئولیت کنترل مکالمات بی سیمی تروریست های ریف دمشق به خصوص در منطقه قلمون را بر عهده دارد، اذعان می کند در هنگام تشکیل گردان تروریست ها، یکی از رهبران سعودی این فرقه تکفیری در اظهاراتی، زیر دستانش را خطاب قرار می دهد و می گوید: ای فرزندان معاویه و یزید و ابو سفیان(لعنة الله عليهم)، بدانید که ما برای جهاد و بازگرداندن مجدد و بزرگی بنی امیه بر خرابه های بت های شیعیان در شام خروج کرده ایم، ما امروز برای اقامه دوباره دولت بنی امیه برخاسته ایم و شام یکی از درهای آن است و پس از تحقق مشیت الهی در شام به عراق خواهیم رفت و بر ویرانه بت های آنها دولت خود را بنیان خواهیم نهاد. 🔺داعش در بیانیه ای با عنوان "یزید رهبر ما و حسین [علیه السلام] دشمن ماست"، كه بر روی سایت های هم جهت با خود آورده، اعلام کرده است با تمام امکانات زوار عتبات مقدس شیعی را هدف قرار خواهند داد و سر آنها را خواهند برید. داعش در این بیانیه مدعی شده امام حسین (علیه السلام) بر علیه خلیفه بر حق مسلمین یزید(لعنة الله عليه)! خروج نموده و هدف او شکستن صفوف مسلمانان بوده است! شیعیان از آن روز تا به حال با به جا آوردن مراسمی شرک آلود در محرم، عمل یزید (لعنة الله عليه) در خاموش کردن فتنه میان مسلمانان را مورد انتقاد قرار می دهند؛ داعش مسئولیت شرعی ایستادن در برابر این شیعیان عزادار محرم و پیوستن آنها به امامشان حسین (علیه السلام) را بر عهده می گیرد.

⬛ اميرالمؤمنين (عليہ السلام) فرمودند : ◾ شیعیان ما هفت خصلت اخلاقی دارند : 1️⃣ شیعیان ما در راه ولایت ما آل محمد علیهم السلام مال و جان و استعدادها و قوای خویش را خرج میکنند. 2️⃣ شیعیان ما را دوست دارند و از محبت خویش در راه ما خرج میکنند. 3️⃣ برای زنده کردن امر ولایت و فضايل و مناقب و دین ما آل محمد علیهم السلام با هم ملاقات میکنند و مجالس ما آل محمد علیهم السلام بر پا میکنند و از دشمنان ما برائت میجویند. 4️⃣ وقتی ناراحت میشوند در غضب افراط نمیکنند، و بسوی باطل میل نمیکنند، و در عصبانیت ظلم نمیکنند. 5️⃣ و وقتی خوشحال هستند و از چیزی راضی هستند اسراف نمیکنند. 6️⃣ و برای کسانی که همسایه و یا همشنین او هستند برکت هستند، و به انها نفع میرسانند و ضرر را از انها دفع میکنند. 7️⃣ شیعیان با هر که رفیق هستند و رفت و آمد دارند مایه آرامش و سلامتی هستند نه مایه درد سر. 📚 اصول کافی ج 2 ص237

به امام رضا علیه السلام گفتم: به چه علتی خداوند عز و جل در زمان نوح، کل دنیا را غرق کرد و به زیر آب برد در حالی که در میان آنها، بچه ها و افراد بی گناهی وجود داشت؟ فرمودند: در بین آنها کودکی نبود؛ زیرا خداوند صُلب[= پشت] مردان و رحم زنان قوم نوح را به مدت چهل سال عقیم و نابارور کرد و نسلشان منقطع شد و هیچ کودکی در بین آنها نبود. سنت خداوند هرگز بر این نبوده که انسانهای بی گناه را هلاک کند و اما بقیه قوم نوح به خاطر تکذیب پیامبر خدا، نوح، غرق شدند و سایر آنها نیز به خاطر رضایت به تکذیب تکذیب کنندگان. و هر کس از کاری غائب باشد و در آن حضور نداشته باشد اما به آن راضی باشد مانند کسی است که آن را مشاهده کرده و انجام داده است. وَ فِی الْعِلَلِ وَ التَّوْحِیدِ وَ عُیُونِ الْأَخْبَارِ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنِ الرِّضَا علیه السلام قَالَ: قُلْتُ لَهُ لِأَیِّ عِلَّةٍ أَغْرَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الدُّنْیَا کُلَّهَا فِی زَمَنِ نُوحٍ وَ فِیهِمُ الْأَطْفَالُ وَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ، فَقَالَ: ما کَانَ فِیهِمُ الْأَطْفَالُ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَعْقَمَ أَصْلَابَ قَوْمِ نُوحٍ وَ أَرْحَامَ نِسَائِهِمْ أَرْبَعِینَ عَاماً فَانْقَطَعَ نَسْلُهُمْ فَغَرِقُوا وَ لَا طِفْلَ فِیهِمْ، مَا کَانَ اللَّهُ لِیُهْلِکَ بِعَذَابِهِ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ وَ أَمَّا الْبَاقُونَ مِنْ قَوْمِ نُوحٍ فَأُغْرِقُوا بِتَکْذِیبِهِمْ لِنَبِیِّ اللَّهِ نُوحٍ وَ سَائِرُهُمْ أُغْرِقُوا بِرِضَاهُمْ بِتَکْذِیبِ الْمُکَذِّبِینَ وَ مَنْ غَابَ عَنْ أَمْرٍ فَرَضِیَ بِهِ کَانَ کَمَنْ شَاهَدَهُ وَ أَتَاهُ. حرعاملی، وسائل الشیعة؛ ج‌16، ص: 139

#زیان‌کاران! ▫️در «مدینه» مردی بود اهل بطالت، که مردم با دیدن او می‏‌خندیدند. روزی گفت: جان به لب شدم و نتوانستم اين مرد -يعنى حضرت امام سجاد عليه‌السلام ـ را بخندانم. روزى، حضرت امام سجاد (ع) با دو نفر از خادمان خود عبور مى‌كرد كه آن مرد آمد و عباى آن حضرت را از دوشش كشيد و گريخت، حضرت به او توجهى نكرد؛ آن خادمان در پى آن مرد دويدند و عبا را از او گرفتند و آوردند و به دوش حضرت انداختند. حضرت پرسيدند: اين مرد كيست؟ گفتند: مرد بيكاره‌اى است كه مردم مدينه را مى خنداند. حضرت فرمود: به او بگوييد: «إِنَّ لِلَّهِ يَوْماً يَخْسَرُ فِيهِ‏ الْمُبْطِلُونَ» برای خداوند روزى است كه افراد بیهوده‌گو و اهل بطالت، در آن روز زيان خواهند ديد! 📚 الأمالي( للصدوق)، ص: 221 #امام_سجاد ع #بیهوده_گویی #بطالت #زیانکار

● پیشوای تنها و مظلوم ❖ روزى حضرت امام حسن عليه‌السّلام در اجتماع مردم و در حضور معاويه، برخاست و بر منبر نشست و پس از حمد و ثناى الهى فرمود:🔻 اى مردم، معاويه گمان مى‌‏كند من او را براى خلافت سزاوار دانستم و خود را براى آن، اهل ندانستم، و معاويه دروغ مى‌‏گويد. من به تصريح قرآن و نصّ نبوىّ بر تمام مردم از خودشان شايسته‏‌ترم، بخدا اگر مردم با من بيعت نموده و از من پیروی نموده و يارى‏‌ام مى‌‏دادند، آسمان و زمين ايشان را از باران و بركات خود بهره‌‏مند مى‏‌ساخت، و تو اى معاويه هرگز در خلافت طمع نمی‌کردی، و حال اينكه رسول خدا صلّى‌اللَّه‌عليه وآله فرموده: «امّت كار خود را به مردى واگذار نكرد در حالى كه ميانشان داناتر از او هست، جز آنكه پيوسته كارشان ميل به پستى و زوال دارد تا آنكه به آئين گوساله‌‏پرستى افتند». و بنى اسرائيل هارون را ترك گفته و به گوساله‏‌پرستى افتادند با اينكه مى‌‏دانستند كه هارون جانشین موسى است، و اين امّت، على علیه‌السلام را ترك گفتند با اينكه خود شنيدند كه رسول خدا (ص) به علی (ع) فرمود: «تو در نزد من در منزلت همچون هارونى در نزد موسى؛ جز امر نبوّت كه پس از من ديگر پيامبرى نيست»، و خود شخص رسول خدا از قوم خود به غار گريخت با اينكه ايشان را به سوی خدا مى‌‏خواند، و اگر داراى اعوان و انصارى بود كه فرار نمى‌‏كرد، و من نيز اگر يار و ياورى داشتم هرگز با تو قرار داد صلح نمى‌‏بستم. و هر آينه اين سنّت و مثال‌هايى است كه مو به مو تكرار مى‌‏شود. 📚احتجاج؛ ج2؛ ص288