‌گویا که جهان، بعد تو زیبا شدنی نیست...‌ عزیزِ‌دل‌ما

شماهایادتون‌نیست‌ومنم‌یادم‌نیست‌چون تواون‌زمان‌نبودم...🤷🏻‍♀ ولےیه‌زمانی‌توجبهه‌یه‌فرمانده‌داشتیم‌به نام‌حاج‌احمدمتوسلیان‌کہ‌بخاطربکاربردن یک‌کلمه‌ی‌فرانسوی"مرسی‌" توسط‌یک رزمنده، توبیخش‌کرد می‌دونین‌چــــــرا؟ چون‌می‌گفت‌ماانقلاب‌کردیم‌که‌فرهنگ طاغوتی‌وغرب‌روازایران‌خارج‌کنیم‌🇮🇷 فکرکردیم‌بگیم‌ "مرسی"، "اوکی‌"! دیگه‌کلاسمون‌میره بالا؟ 🙄 انقلاب‌!بسیجی‌واقعےمیخواد نه‌بسیجے غرب‌زده.. 🖐🏻 @Ghamat 🌱 #قامت

قسمت قاسم همیشه چند قسمت بودن است عشق یعنے این چنین غرق پریشانے شدن

ما ڪجا و آرزوے مرگ سرخے مثل او ما ڪجا و تارے از موے "سلیمانی" شدن

میزبان وقتے حسین بن علے شد واجب است این چنین آماده ے رفتن به مهمانے شدن #احمدعلوی #حاج_قاسم ╭─┅═🌱🍃═┅─╮      @ghamat   #قامت ╰─┅═🌱🍃═┅─╯

صداے گریه خواب از دیده ے همسایه ها برده همان هایے ڪه مادر نامشان را در دعا برده

همیشه نام این و آن در آغاز دعا گفته همیشه نام اهل خانه را در انتها برده

نماز فاطمه باریست روے دوش این عالم همان بارے ڪه روے شانه هایش مرتضے برده

نماز فاطمه اشڪے ست ڪه هر قطره ے آن را به قصد فخر، جبرائیل تا عرش خدا برده

نماز فاطمه رودیست جارے در دل دنیا ڪه هرجا رفته گویے چشمه ے آب بقا برده

نماز فاطمه _وقتے به حیدر اقتدا ڪرده_ دل از محراب و رڪن و ڪعبه و سعے و صفا برده

بلال! آهسته رد ڪن اشهد ان محمد را اذان تو قرار از مادر غمگین ما برده

اذان گفتے نفهمیدے چه ڪردے با دل زهرا نفهمیدے اذان تو دل ما را ڪجا برده

اذان مے گفتے و رد مے شد از اینجا عزیزے ڪه سلامش سالها از خانه ے ما غصه را برده

ڪدامین خانه؟ آرے خانه اے ڪه صبح و شب هر روز ملائک خاک فرشش را به قصد توتیا برده

ڪدامین فرش؟ آرے پوستین پینه دارے ڪه غبارش را مسیحا بابت دارو دوا برده

من از این خانه مے گویم ڪه هر ڪس حاجت خود را درِ این خانه آورده ست بے چون و چرا برده

درِ این خانه را عمرے ملائک سجده آوردند درِ این خانه را یک روز شیطان زیر پا برده

نه تنها آدمے آتش هم از این در نشد نومید همان آتش ڪه عمرے آبروے اشقیا برده

همان آتش ڪه هُرمش تا جهان باقیست در عالم نقاب از روے زشت ڪینه و جور و جفا برده

همان آتش ڪه ڪوهے مثل حیدر در دلش دارد همان آتش ڪه رنگ از صورت آل عبا برده

همان آتش ڪه دستے شد میان ڪوچه ناغافل ڪه نور از چشم حیران امام مجتبے برده

گرفت از پشت در این شعله اے را دست ناپاڪی غروبے سرخ، آتش را به دشت ڪربلا برده