#نهج_البلاغه اِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ طمع (انسان را) به سرچشمه آب وارد مى كند و او را تشنه بازمى گرداند زيرا شخص طمعكار غالبا دنبال چيزى مى رود كه در دسترس او قرار نخواهد گرفت؛ ولى طمع ، او را به هوس مى اندازد كه به آن برسد و به اشتباه، آن را دست يافتنى مى پندارد ، اما همچون كسى كه به سراغ آب مى رود ولى با سراب روبرو مى شود ، ناكام بازمى گردد. حکمت 275