أَنْتَ الَّذِي أَشْرَقْتَ الأَْنْوَارَ فِي قُلُوبِ أَوْلِيَائِكَ حَتَّي عَرَفُوكَ وَ وَحَّدُوكَ
تويي كه انوار را در قلوب دوستانت تاباندي، تا تو را شناختند و يگانه ات دانستند،
وَ أَنْتَ الَّذِي أَزَلْتَ الأَْغْيَارَ عَنْ قُلُوبِ أَحِبَّائِكَ حَتَّي لَمْ يُحِبُّوا سِوَاكَ وَ لَمْ يَلْجَئُوا إِلَي غَيْرِكَ
و تويي كه بيگانگان را از قلوب عاشقانت راندي تا غير تو را دوست نداشتند، و به غير تو پناه نبردند،
وَ أَنْتَ الْجَوَادُ بِالْعَطَاءِ قَبْلَ طَلَبِ الطَّالِبِينَ وَ أَنْتَ الْوَهَّابُ ثُمَّ لِمَا وَهَبْتَ لَنَا مِنَ الْمُسْتَقْرِضِينَ
و تويي جودكننده به عطا، پيش از خواستن خواهندگان، و تويي بخشنده، و سپس آنچه را كه به ما بخشيدي از ما به قرض خواهي.
وَ أَنْتَ الَّذِي تَعَرَّفْتَ إلَيَّ فِي كُلِّ شَيْ ءٍ فَرَأَيْتُكَ ظَاهِراً فِي كُلِّ شَيْ ءٍ وَ أَنْتَ الظَّاهِرُ لِكُلِّ شَيْ ءٍ
و تويي كه خود را در هرچيز به من شناساندي، پس تو را در هرچيز نمايان ديدم، و تويي نمايان براي هرچيز،
يَا مَنِ اسْتَوَي بِرَحْمَانِيَّتِهِ فَصَارَ الْعَرْشُ غَيْباً فِي ذَاتِهِ مَحَقْتَ اﻵْثَارَ بِاﻵْثَارِ وَ مَحَوْتَ الأَْغْيَارَ بِمُحِيطَاتِ أَفْلاَكِ الأَْنْوَارِ
اي كه به رحمانيّتش چيره شد، در نتيجه عرش در ذاتش پنهان شد، آثار را با آثار نابود كردي، و اغيار را به احاطه كنندگان افلاك انوار محو نمودي،
إِلَهِي تَقَدَّسَ رِضَاكَ أَنْ يَكُونَ (تكون) لَهُ عِلَّهٌ مِنْكَ فَكَيْفَ يَكُونُ (تكون) لَهُ عِلَّهٌ مِنِّي
خدايا خشنودي تو منزّه است از اينكه علّتي از جانب تو داشته باشد،پس چگونه ممكن است براي آن علّتي از ناحيه من بوده باشد؟
يَا مَنْ تَجَلَّي بِكَمَالِ بَهَائِهِ فَتَحَقَّقَتْ عَظَمَتُهُ الاِسْتِوَاءَ مِنَ الاِسْتِوَاءِ كَيْفَ تَخْفَي وَ أَنْتَ الظَّاهِرُ
اي آن كه به كمال زيبايي اش تجلّي كرد، پس تحقق يافت عظمتش از روي استيلا و برتري چگونه پنهان شوي و حال آن كه نماياني،
أَمْ كَيْفَ تَغِيبُ وَ أَنْتَ الرَّقِيبُ الْحَاضِرُ إِنَّكَ عَلَي كُلِّ شَيْ ءٍ قَدِيرٌ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَحْدَهُ
يا چگونه غايب شوي و حال آن كه ديده باني و حاضري، همانا تو بر هرچيز توانايي، و سپاس تنها از آن خداست، خداي يگانه.
