بسمه تعالی شانه افطاری قسمت 2 اقتضاء نفس_حیوانی این است که باید به او بر اساس طلبش خوردنی و آشامیدنی و... را بدهی که این می‌شود جلوه‌ای از مقام تشبیه. اعنی به سبب اینکه قوای نباتی و حیوانی و اعضاء و جوارح برای نفس ناطقه انسانی در مرتبه طبیعت و ماده مَظهریت دارند لازم است نفس به اقتضای طلب ذاتی آنها کمالات مناسب با این مطالبه را به ایشان اعطا کند. در اینصورت انسان در مقام تشبیه مظهر خدا در رزاقیت و طعام دادن می‌شود لذا به تلبس به اسم شریف رزاق و تخلق به آیه «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ ...»  عند الافطار فرحناک می‌شود. سپس می‌فرماید: «فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقَاءِ رَبِّهِ» بصومه. اینجا هم صائم فرحناک می‌شود به لقاء ربش در مقام صوم و روزه، اعنی فرحناک است به وصول به مقام #تنزیه ؛ چون چیزی نمی‌خورد. روزه عملی است که در آن ترک است برخلاف همه عبادات که فعل و انجام عملی است در روزه ترک هست؛ نخور! نیاشام! فلان برنامه را نداشته باش! در روزه نه ذکری هست و نه فعلی. فقط نباید بخوری و بیاشامی، باید ترک این افعال کنی لذا پیامبر فرمودند که روزه عبادتی است که مثل ندارد. انسان در روزه مظهر تنزیه حق متعال می‌شود البته تنزیه مقید، چون ما به تنزیه مطلق راه نداریم، تنزیه مطلق فقط شأن خود حق متعال هست. وقتی انسان به مرتبهی تنزیه می‌رسد خوشحال می‌شود؛ همینطور وقتی به مرتبه #تشبیه می‌رسد حمد خدا را می‌خواهد جاری کند که در #تشبیه به مرتبه‌ای رسیده که همه کمالات را مال او می‌داند، حالا می‌خواهد به اعضاء و جوارحش رزق بدهد. «ازمة الامور طراً بیده و مصادرها عن قضائه». حالا همه امور را از خدا می‌بیند، همه مخلوقات را عیال الله می‌داند کما اینکه خدا به همه مخلوقاتش رزق می‌دهد «یَرزُقُ و لایُرْزَق»، خودش چیزی نمی‌خورد. شما هم مظهر یرزق و یطعم می‌شوید، مظهر حق متعال می‌شوید. دهش دارید و به اعضا و جوارح خودتان عندالافطار رزق می‌دهید، به جناب جسم غذا می‌دهید. خدای متعال انسان را برزخ قرار داده است. از آن طرف انسان در حالی که در مقام حمد قرار گرفته و مظهریت خدا می‌شود در طعام دادن، از طرفی در طول روز مظهر #تنزیه حق متعال می‌شود که «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ...»، «یَا عَلِیُّ یَا عَظِیمُ یَا غَفُورُ یَا رَحِیمُ أَنْتَ الرَّبُّ الْعَظِیمُ‏ الَّذِی لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیر»، مظهر «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ» در طول روز و «هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیر» از افطار تا سحر. لذا در این دو موطن روزه دار خوشحال است و چون روزه دار به مقام تنزیه می‌رسد، حق متعال می‌فرماید : «الصَّوْم لِي... » دیگر مال من هستی «و أَنا أَجْزي بِه» چرا؟ چون جزای کسی که مظهر «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ» شده باید از جنس خودش باشد پس خدای منزه که «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ» است خودش پاداش #روزه می‌شود..... ادامه دارد التماس دعا صادقزاده