‌ مشکلات هر کسی از نظر خودش بزرگ‌ترینه. ‌

‌

‌ تلاش های نابجا و احمقانه برای دوست‌داشتنی بودن! ‌

‌ ما می‌دانیم جهان از ما چه می‌خواهد. ما می‌دانیم باید تصمیم بگیریم که آیا کوچک، آرام، و ساده باقی بمانیم یا به خودمان اجازه دهیم به همان اندازه ای که برای آن ساخته شده ایم، بزرگ، ناآرام، و پیچیده باشیم؟ هر دختری باید تصمیم بگیرد که می‌خواهد با خودش صادق باشد یا با جهان؟ ‌

‌ دوست‌داشته شدن بخاطر زیبایی، برای یک دختر وضعیت دردناکی‌ست. سال‌ها بعد، زمانی که من دیگر کم‌تر زیبا باشم، آن موقع که دیگر خبری از حلقه های باریک مو برای نوازش، یا پوستی عالی برای تحسین نباشد، وقتی که دیگر کوچک و ساده و با ارزش نباشم، نمی‌دانم که چگونه شایسته ی ارائه یا دریافت عشق خواهم بود. ‌

‌ چشم‌هایم را می‌بندم و می‌روم زیرِ آب. حالا چشم‌هایم را به دنیای خودم _دنیای زیرِ آب_ باز می‌کنم. دنیای زیرِ آب را دوست دارم: خیلی آرام، خیلی دور، خیلی امن. ‌

نمی‌دانم چگونه در جهانِ واقعی جا شوم. ‌

‌ تنها کسی که می تواند به من صدمه بزند، خودم هستم. ‌

‌ می‌خواهم تنها باشم، توی خودم. ‌

نا امیدی برنامه‌ریزی شده نیست. ‌

‌ من نمی توانم جای خودم را در جهانِ آنها پیدا کنم و آنها نمی‌توانند _نباید_ با من به جهانِ من بیایند. آن‌ها به آنچه که من نیاز دارم، نیاز ندارند. ‌