‌ می‌خواهم تنها باشم، توی خودم. ‌

نا امیدی برنامه‌ریزی شده نیست. ‌

‌ من نمی توانم جای خودم را در جهانِ آنها پیدا کنم و آنها نمی‌توانند _نباید_ با من به جهانِ من بیایند. آن‌ها به آنچه که من نیاز دارم، نیاز ندارند. ‌

‌ ما آدم‌های اطراف‌مان را می‌دیدیم که لبخند می‌زدند و تکرار می‌کردند: "من خوبم! من خوبم! من خوبم!" و ما خودمان را _خودِ واقعی‌مان را_ پیدا کردیم که با همه ی ظاهرنمایی‌ها نمی‌توانستیم به آن‌ها بپیوندیم. ما باید حقیقت را می گفتیم... و حقیقت این بود: " نه، اصلا حالم خوب نیست." اما هیچکس نمی‌دانست چطور با شنیدنِ این حقیقت کنار بیاید، بنابراین ما راه های دیگری برای بیان آن پیدا کردیم... ‌

‌ ما اون آدمای رو دماغه ی کشتیِ تایتانیک‌ایم که اشاره می‌کنیم و داد می‌زنیم "هی! کوه یخ"! اما بقیه فقط می‌خوان به رقصیدن‌شون ادامه بدن. اونا نمی‌خوان خوشی‌هاشونو متوقف کنن. نمی‌خوان قبول کنن که جهان چقدر شکننده‌ست؛ واسه همینه که تصمیم می‌گیرن وانمود کنن این ماییم که شکسته‌ایم. ‌

‌ می‌گوید:... سلام کردن اونقدرام که تو فکر می‌کنی کار سختی نیست. می‌گویم: مسئله فقط سلام کردن نیست. موضوع بعد از سلام کردنه. خب بعدش چی؟ (مکالمه من و مامانم😂 وقتی میگه به فلانی بزنگ یا باهاش بحرف)

‌ ما هر دو دارای جسم ایم، و این اشتراک، برایمان کافی‌ست. ‌ (وقتی تفاهمی پیدا نمیکنی😂:)

هیچ جنگے بین تو و دنیای بیرون نیست. جنگ اصلی بین اراده و بهانه است! @Book_club

دید که همه زندگی‌شان را ساخته‌اند، جز او. ‌‌ (نشه در آینده اینجوری شیم ا...)

‌ به درکی کاملا واضح و آشکار رسید؛ برای این زندگی ساخته نشده بود. ‌

‌ در ابتدا حقیقت برایش سنگین‌تر از آن بود که بتواند درکش کند. بعد ناگهان به ذهنش هجوم آورد و او را با دنیایی ناشناخته آشنا کرد... ‌