آدم‌ها می‌آیند و می‌روند و حرف می‌زنند و قضاوت می‌کنند و قواره می‌گیرند و می‌برند و می‌دوزند و من؟ همچنان آرام و بی‌تفاوت نشسته‌ام و دارم به مسیر آرزوهای خودم فکر می‌کنم و حتی نگاه نمی‌کنم این آدمی که مقابل من ایستاده، برای زمین خوردن من چقدر تلاش کرده! منی که عادت دارم برای رؤیاهای خودم تلاش کنم و فرصتی ندارم برای فکر کردن به کنش‌ها و واکنش‌های بیهوده‌ای که دائما تغییر می‌کند... آدم‌ها هستند و نیستند و مهربانند و نامهربانند و دلسوزند و دلسوز نیستند و من؟ دارم راه خودم را می‌روم و انرژی و زمان و تمرکزم را به جای تغییرات اقلیم احساسات و خلق و خوی آدم‌ها، روی جهان خودم گذاشته‌ام. آدم‌ها مانند فصل‌های سال تغییر می‌کنند و من به مثابه‌ی کهنه درختی، پابرجا و ریشه در توانمندی‌های خویش، ایستاده‌ام و با گذار فصل‌ها، از بین نمی‌روم، پخته‌تر می‌شوم و تغییر می‌کنم. آدم‌ها می‌آیند و می‌روند و شاخ و برگ‌های طاقت من، بیشتر می‌شود... 𝐉𝐎𝐈𝐍 𝐂𝐇𝐀𝐍𝐍𝐄𝐋  @golchintap