از داغت ای بهانه خلقت ،جهان گریست چشم فلک ،ز ماتم تو بی امان گریست شد قامتت خمیده، اگر از غم پدر بر قامت کمان تو ، پیر و جوان گریست هجده بهارِ عمر تو، یک باره شد خزان بر کُوتهی عمر تو، حتی خزان گریست قَدرت غریب مانده چو قبرت به روزگار بر بی کسیّ و غربت تو، یک جهان گریست از ماجرای کوچه و سیلی به اشک و آه هر کس شنید قصّه تو، بی گمان گریست سیلی چو زد بروی تو ابلیس سیرتی دیوار هم به ناله در آمد ، زجان گریست زخم دل حسن که مداوا نشد به اشک تا آخرین نفس ز غمت بی امان گریست از گریه های روز و شبت در غم پدر ابر بهار ناله زد و آسمان گریست از کینه سوخت اهل سقیفه سرای تو آتش ز شرم فتنه اهریمنان گریست وقتی که سوخت چادرت ای کوثر علی احمد ز جور امّت خود ، در جنان گریست بر جسم ناتوانِ تو و زخم سینه ات شرمنده گشت میخ در و خونفشان گریست شد غنچه ات ورق ورق ای باغ عاطفه از داغ این مصیبت تو باغبان گریست آن شب که دفن کرد تو را دست آفتاب چشم زمین به غربتِ شاه زمان گریست چشم " شقایق" از غم لاله بخون نشست هر شب بیاد آن حرم، بی نشان گریست حمید رضازاده" شقایق" کرمان ۱۴۰۳/۹/۱ https://eitaa.com/rezazadeh_shaghayegh/#