نیاز به یک هفته مرخصی از زندگی و ساعت ها گریه مداوم دارم.

پاییز و زمستون‌ واسه من یکی همیشه اینجوری بوده که تا میام بگم ایول ، این نقطه دیگه امنه ، دیگه اعتماد میکنم و خودم و نمایان‌میکنم : دقیقا بلافاصله بعد از اومدن این حس ، نقطه امن میشه یه جهنم و سریع از بین میره بعد مدام حس میکنم خودم این نقطه رو به وجود آوردم و منی که خودم در پنجره رو باز گذاشتم‌نمیتونم از اومدن باد گله کنم . و حس میکنم مثه یه بچه مدام گول خوردم و گول خوردم ! در آخر ترسیده میشم و برمیگردم تو لاک خودم ترسی که اصلا تو قیافم معلوم نیست و مشخص نمیشه . معمولا هم فقط یک روز برای این ماجرا ها غصه میخورم و ازشون درس میگیرم روز بعد بلند میشم و به زندگیم ادامه میدم ، خیلی خیلی قوی تر از قبل . یه جور قوی بودنی که انگار زندگی برام دیگه خیلی راحته چون زندگی یکی از اصل های مهمش رها کردنه و . . زندگی رها کردن و خیلی خوب بهم یاد داده و من بعد از از دست دادن چندین بار نقطه امنم ، دیگه هیچی واسم مهم نیست و نمیترسونتم. آدما بمونن خوبه ؛ اما اگه برن هم منو نمیتونن ناراحت کنن . یه جور [ حس ِبد ِخوب ] . عجیبه و تلخ ، اما همزمان شیرینه و خوب . اصلا ، بیخیال چقد هوا خوبه ..

چون خاطرات عتیقه ای باهاش دارم . ♥️🦉