[رفتہ بودم دکتر]
دکتر ِدیوانہ
مثل من شاعر بود
گفت حالت خوب است؟! . .
من از او پرسیدم:
دکتری آیا تو؟
رنگ رخسارھ من
حالت چھره چطور؟
برق چشمانم چی؟
همگی نرمال است؟! . .
گفت [ حالت خوش نیست! ]
دل تو غمگین است . .
نسخہ اما این است :
صبح ها یك غزݪ ناب بخوان!
ظھر ها قبل اذان
یك دو بیتۍ کافۍ است.
عصر ها سعدۍ و حافظ ڪہ بخوانۍ
با دو فنجان چاۍ یا قھوھ تُرك
قبݪ تاریکۍ روز
رنگ رخسارھ عوض میگردد
حالت چھرھ ولۍ دست تو نیست!
عاشقۍ آیا تُ؟
دڪتر از من پرسید
من نگاهݜ کردم
و نمۍدانستم
[پاسخ ِسخت ِسواݪ ِاو را!]
گفت:
قبل از خواب باید بنویسۍ!
هرشب
و بہ موسیقۍ ایرانۍ اصل
گوش جان بسپارۍ .
[جان ِمریم] خوب است
یا [بھار دلڪش]
نغمہ اۍ را ك بہ دݪ بنشیند!
برق چشمانت هم
سادھ درمان بشود
دوستان را تُ ببین
گل بگو . . گل بشنو
و بہ اندیشہ ء پنھان درونت
هدیہ ڪن یك گل سرخ!
و کمۍ دورتر از باغچہ ء خانہ خود
تك درختۍ تُ بڪار
و حواست باشد
ك رهایش نکنۍ
نگذارۍ ك بگیرد آفت!
من کمۍ گیج شدم
دڪتر اما خندید!
بہ گمانم فھمید
من ِدیوانہ چو او
شاعرۍ در بہ درم
ك اگر صبح شود
یا نسیمۍ بوزد
و دعایۍ نکنم
یا ك خورشید سلامم بکند
و جوابۍ ندهم
بۍگمان مۍمیرم!
ᗪᖇᗴᗩᗰ •
- ك مۍخندم بہ صد شادی ، ولۍ آلودھ ء دردم !
- ماھ مۍداند و من ، حال مرا بعد از او !
ᗪᖇᗴᗩᗰ •
لعنتۍ عمر مگر از سر راھ آوردم؟ ك همہ وعدھ امروز بہ فردا ببری!
این غزل ماݪ تُ وردار و از اینجا گمشو
بھ درك با خودت آن را ببرۍ یا نبرۍ!
هدایت شده از ᗪᖇᗴᗩᗰ •
امروز خم شدم و در گوش بچہای
ك مُرده بہ دنیا آمد ، آرام گفتم :
[چیزی را از دست ندادھای]
ـ
آلبر کامو