eitaa logo
هوالرزاق خرید وفروش فرهنگى (خاتم الانبیا صلی‌الله‌علیه وآله‌وسلم)
4 دنبال‌کننده
601 عکس
55 ویدیو
0 فایل
بسم‌الله الرحمن الرحیم وبه نستعين وهو مولينا فنعم المولي ونعم النصير آن الله هوالرزاق ذوالقوه المتین خدایا به امید تو نه به امید غیر تو اللهم صل علی محمدوآل محمد وعجل فرجهم ثارالله حسبي الله لا اله الاهو و الحمدلله رب العالمین
مشاهده در ایتا
دانلود
🕋بسم‌الله الرحمن الرحیم در حدیثی مشهور از حضرت ختمی مرتبت (صلی‌الله‌علیه‌ وآله وسلم ) نقل است: «المَرءُ مَعَ مَن أحَبَّ؛هر کس با کسی که دوستش دارد همراه خواهد بود». به نظر می رسد مقصود از این حدیث نبوی، در حقیقت همان آیات پیش گفته است؛ یعنی انسان ها در قیامت، با کسانی که دوستشان دارند، در فکر و واقعیت، با آنها مأنوس و همراهند و اطاعت آنها را بر خود هموار می کنند، محشور می شوند. به دلیل محشور شدن با محبوب و کسی که اطاعتش را بر خود فرض کرده اند. امیر سخن علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) مسلمانان را به مراقبت در انتخاب اولیا هشدار می دهد و می فرماید: إیاک أنْ تُحِبَّ أعْداءَ اللَّهِ، أو تُصْفِی وُدَّک لغَیرِ أولیاءِ اللَّهِ، فإنّ مَن أحَبَّ قَوماً حُشِرَ مَعهُم. از این که دشمنان خدا را دوست بداری یا دوستی ات را نثار غیر دوستان خدا کنی بر حذر باش؛ زیرا هر کس دیگری را دوست داشته باشد با او برانگیخته می شود. نتیجه آن که اگر در انتخاب دوست دقت کافی نشود و معیارهای دوست خوب در نظر گرفته نشود، دیری نمی پاید که آرزو شود ای کاش با فلانی رفاقت نداشم و از خواسته های او پیروی نمی کردم.
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
🕋بسم‌الله الرحمن الرحیم 💠حدیث روز 💎راهکاری برای رهایی از غم و اندوه 🔻امام صادق عليه‌السلام: ما يَمنَعُ اَحَدَكُم اِذا دَخَل عَلَيهِ غَمٌّ مِن غُمُومِ الدُّنيا اَن يَتَوَضَّاَ ثُمَّ يَدخُلَ مَسجِدَهُ وَ يَركَعَ رَكعَتَينِ فَيَدعُوَ اللّه فيهِما؟ اَما سَمِعتَ اللّه يَقُولُ: «و َاستَعينوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلاةِ»؟ 🔹️چه چيز مانع می‌شود كه هرگاه بر يكى از شما غم‌واندوه دنيايى رسيد، وضو بگيرد و به سجده‌گاه خود رود و دو ركعت نماز گزارد و در آن دعا كند؟ مگر نشنيده‌اى كه خداوند مى‌فرمايد: «از صبر و نماز مدد بگيريد»؟ 📚 وسائل‌الشیعه، ج ۸، ص ۱۳۸