اخلاق بد مسری است، با متکبر معاشرت کنی، متکبر میشوی، همانطور که اگر با مبتلا به آبله همغذا شوی، آبله میگیری. @haerishirazi

برایت پیش آمده که دندانت درد بگیرد و تا صبح به خودت بپیچی ؟ گاهی کسی چندین سال به دندان درد مبلاست. وقتی دندانش را کشید، دندان دیگرش شروع به درد میکند. دوا میخورد، یک هفته دیگر دوباره درد میگیرد. یک لیوان آب میخورد، درد می گیرد، بستنی می‌خورد، درد میگیرد. این دردها را روی هم بسنجید چقدر است؟ آن لذّت را هم نگاه کنید، چقدر است؟ همانطور که معلم به بچه دبستانی می گوید : با دندانت بادام نشکن ،انبیاء به انسان میگویند با روحت دروغ نگو، روح شکسته و خرد میشود، فهم روح گرفته میشود. @haerishirazi

میگویی: «آقا چکشت را به من بده تا میخ ته کفشم را بکوبم». آیا منّتی سر او دارید که چکشش را به شما داده؟ میخ کفش او نبود، میخ کفش شما بود. عمل صالح، خیرش به جیب خودتان میرود نه توی جیب خدا. میخ کفش‌تان را با چکش او کوبیدهاید. چکش او همین جان و تن و نیرویی است که عطایتان کرده است. پس احساس کنید که به او بدهکار شدهاید نه طلبکار. ریشه عُجب انسان، این است که خودش را مالک میبیند. اگر تمام حَسَنات اهل عالم از دست و زبانتان صادر شود، اما خودتان را شناخته باشید، برای شما هیچ عُجبی نمیآورد. @haerishirazi

کسانی که شیاطین بر آنها مسلط شدهاند، اینها را شیطان از آب گرفته، صید کرده و قلبشان مرده است. همچنان که قلب ماهی در آب زنده است، قلب انسان هم به عشق خدا زنده است، همانطور که اگر ماهی را از آب بیرون بکشند میمیرد، قلب انسان را هم اگر از یاد خدا بیرون بکشند میمیرد. در این هنگام، ظاهرا زنده است ولی دل او مرده است. اگر از دریای ذکر خدا دلی را بیرون بکشند، مانند ماهی بیرون از آب، آن قدر دست و پا میزند تا بمیرد. پیامبر صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «المؤمِنُ فی المسجدِ کالسَّمَک فِی الماء» مؤمن در مسجد مثل ماهی در آب است. @haerishirazi

صیاد برای گرفتن ماهی، قلاّب بهکار میبرد. بر سر قلاّب، طعمه‌ای که ماهی دوست دارد میگذارد. ماهی قلاب را همراه طعمه میبلعد. قلاّب که بلعیده شد، تکانی به نخ قلاب وارد میشود؛ اگر ماهی کم ‌وزن باشد، صیاد با یک ضرب آن را بالا میکشد و اگر سنگین باشد، صیاد بهطور متناوب آن را میکشد و رها میکند تا خسته و بیجان شود. وقتی مطمئن شد که ماهی دیگر توانی ندارد آن را بیرون میکشد. شیطان گاهی قلاّبش به انسانی گیر میکند. طعمه سر قلاّب، آرزوی دراز، ریاست طلبی، علاقه به زن و فرزند و در یک کلمه علاقه به دنیا است. بعد از اینکه انسان را به دنیا علاقهمند کرد، قلاب را شل و سفت میکند. ولی مواظب است بند قلاب پاره نشود. چندین بار او را میآورد و میبرد تا بالاخره او را از «ذکراللّه» خارج کند. @haerishirazi

پرسش: دربرابر امتحانات گوناگونی که در این عالم ازما گرفته می‌شود، چگونه تسلیم و راضی به رضای خداوند باشیم؟! پاسخ: باید مواظب بود رضای خدا را بعنوان اینکه ما اشتباه نکرده ایم، تلقی نکنیم. اول در کارمان دقت کنیم، اگر هیچ اشتباهی نکرده‌ایم، به رضای خداوند راضی باشیم. اما اگر در یکی از هزار عامل اشتباه داشتیم و تقصیری از جانب ما بود، باید از کار خودمان ناراضی باشیم و به کاری که کردیم معترض باشیم. اینکه ما همه کارهای اشتباه را انجام بدهیم و همه خرابی‌ها بر سرمان آوار شود بعد بگوییم «رضی بقضاء الله و تسلیما لامره» راضی هستیم به رضای خداوند، این درست نیست. @haerishirazi

🔹شما پرسیده اید: اینکه ما باید مأموم امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف باشیم، یعنی از ایشان پیروی کنیم و توقعی هم درمقابل نداشته باشیم؟ 🔹پاسخ آیت الله حائری شیرازی: نه اینگونه نیست. راهی را که ایشان معین کرده‌اند باید برویم. توقع ما باید این باشد که ما را به حال خودمان رها نکند. «إلهی لا تَکِلنی إلی نَفسی طَرفَة عَینٍ أبداً». خداوندا؛ مرا به اندازه یک چشم برهم زدن، به خودم وا مگذار. این بزرگترین مزدی است که به ما می‌دهند. @haerishirazi