رفیقم گفت : حسین ! یه نگا به خودت کن !

تو همون آدمی هستی که تو ۱۱ سالگی گروه فرهنگی زدی !

تو همون آدمی هستی ، که تو کلاس شیشم همه ضمائر عربی رو با توضیح و تشریح بلد بودی !

تو همون آدمی هستی ، که بدون کلاس مداحی ، بدون هیچ استاد مداحی ، شدی جزو ده نفر برتر مداحی کشور ! تو رو تو تلویزیون نشون دادن !

تو همون آدمی هستی که هیژده سالت تموم نشده بود و به اجازه ی یه سخنران مطرح کشوری معمم شدی !

بهش گفتم إستپپپپ ! باشه اقا باشه !

بهم گفت حسین ! تو اگر بخوای بسته به شرایطی که داری و موفقیت هایی که کسب کردی ، به خودت نمره بدی ، واقعا چند میدی ؟

یه نگاه به خاطرات زندگی خودم کردم ... به گذشته ای که ازش گذشته بودم ...

به مریضی مامانم به مشکلی که برا خواهرم پیش اومد و نزدیک بود دیگه خواهری نداشته باشم به مشکلی که باعث شد تو سن ۱۵ سالگی به جای مامانم چهار ماه خونه داری کنم و غذا بپزم و ظرف بشورم و ... ( کد بانو بودم انصافا ) و....

انقد مشکل تو زندگیم دیدم ، که واقعا اگر امید به آینده نداشتم و به وعده های خدا اعتقاد نداشتم ، یا باید میرفتم سراغ مواد مخدر و اینجور چیزا ، یا سراغ عیش و نوش و این مشکلات :/

همون لحظه ، رو موتور ، یه نگاه به الآنِ خودم کردم ....