🍂
بارها شده بخواهید خاطره‌ای را پاک کنید. مثلا با کسی رابطه‌ای ساخته بودید، نامزدی بوده است مثلا یا معشوقی پنهانی، که گفته میخواهد تا آخرش بماند و عیان کند به جهان رخِ یار، و هنوز اولِ آخرش هم نرسیده دور زده و رفته است. یا دوستی با شما عقد اخوت بسته که همیشه به یاد هم باشید، سیاحت رفتید یادش باشید، زیارت رفتید دعاگویش باشید و شما حالا بعد از چندسال حتی اسمش را هم به خاطر نمی‌آورید! یا اصلا این‌ها نه، به هر دلیلی از آدم‌ها زخمی داشته‌اید؛ زخمی کاری! روزها و شب‌های سختی را گذرانده‌اید و شبی دیگر گفته‌اید بس است! چشمه‌های اشکتان دارد خشک میشود! دست روی برهوتِ قلبتان گذاشته‌اید و باز تکرار کرده‌اید که بس است! با پشتِ آستینِ لباس، بلورهای آویز شده از چشم‌هایتان را پاک کرده‌اید و به خودتان التماس کرده‌اید که بس است.. و نفس را حبس کرده‌اید در سینه و خاطراتی را مچاله کرده‌اید و به دل آتش انداخته‌اید که بسوزد یا هرآنچه در دل و ذهنتان مانده به آتشِ فراموشکاری خاکستر کنید. میدانید؟ دل‌ها حریم دارد و حرام است اگر مردِ ماندن نیستید حصارِ دورِ قلب را بشکنید و بیائید. حکم شارع مقدس است، به ما یاد داده‌اند در فقه فرموده اگر شیشه‌ی مشروبِ یک یهودی را در پستوی خانه‌اش بشکنی، ضامنی و جبران مافات باید بکنی! میخواهم بگویم خدایی که از شکستنِ شیشه‌ی مشروبِ یک یهودی نمی‌گذرد، چگونه با شکستنِ دلِ مومن تا میکند؟
این‌ها را برای دل خودم نیست که میگویم، بسیارند کسانی که نجابت میکنند و درِ دل را چهار قفله میکنند که مبادا سوزش آن، دودش به چشم کس دیگری برود! نجابت میکنند و قرعه‌ی صحبت به نام ما نانجیب‌ها می‌افتد..
#سید_مصطفی_موسوی
روز اول پاییز ۱۴۰۰ صلاة ظهر
🍂
