آدما تو زندگی‌ها با درداشون تنها شدن .

وقتی تنها درد بمونه براشون ، دیگه استهلاکای اطراف‌شون تحمل‌پذیر نیست ؛

یه جایی یه بن‌بستی یه انتهایی بهشون نزدیک می‌شه

ای بس آلوده . .

بعد چند وقت یه دستی به متن‌نگار زدم .

من شدت از ظاهر طلبی بدم می‌آید ، من بدترین حالی رو که داشتم آدما رو یه جا‌هایی که فقط همین ظاهرو رعایت کردن ، تو حرف خودشون رو کله‌خر مذهبی میدونستن ولی بعد از یه چند سال یه یکسری جاها دیدم‌شون ، این شعر بالا حکایت اونه .

جمال خود منما، جز به دیده پر آب روا مدار، تیمم به خاک، در لب آب ؛

تفسیر خیلی خودمونی من ازش این می‌شه ، هرزه نباش .

هرزه یعنی دست هر کسی بهش خورده باشه

روزی به دلبری نظری کرد چشم من زان یک نظر تمام جهان از نظر فتاد ؛

خیلی دو دوتا چهارتا کردم چی بذارم امروز ، نشستم یه چند تا روضه دیگه هم دیدم ، دلم آخر سر همین بود .

یعنی یه عده منافقی که در لباس طلبگی هستن و از تو سوله‌هاشون نگاه می‌کنن به جامعه یکسری نظریات درخشانی می‌دن ‌که انگار تو فضا هستن ‌.