به روز مرگ چو تابوت من روان باشد گمان مبر که مرا درد این جهان باشد ؛

گر قالبت در خاک شد جان تو بر افلاک شد ..

با لب خشک گوید او قصه چشمه خضر ..

من واقعیتم همینه نمی‌تونم این شخصیت نباشم و کسِ دیگه‌ای باشم وقتی واقعیتم همینه ، نمی‌گم نمی‌شه واقعیتم رو تغییر بدم ولی اذعان نمی‌کنم به چیزی که نیستم حداقل ؛ همرنگ جماعت بودن اولویت ماها شده .

من خودمو برا اینکه گول بزنم برچسب به روز بودن و از دنیا عقب می‌یفتم رو می‌زنم برای همرنگ شدن با جماعت ولی آیا واقعا عقبم !؟

دلم می‌خواد هر روز غرهامو به یه کسی بگم که سر بقیه رو درد نیارم .

با سالی ۶۰ میلیون درآمد فک کنم بتونم یه لپ‌تاب‌ بخرم ، همین .

یه لنز ۲۰۰-۷۰ دستمه داره گریم‌ می‌گیره

چه‌قدر چهره‌ دنیای ماها کثیفه ؛

تو اوجِ ناامیدی امید هست .

واقعا هست ؟

چرا اینقدر ما دیر متوجه از دست دادن هامون می‌شیم بعد چند ماه یا شاید چند سال ؛

وقتی تو ذهن‌مون مانع فکری داشته باشیم ، سوال داشته باشیم ، فایلِ باز داشته باشیم هر چه قدر هم مطالعه ، تلاش و ... داشته باشیم تلاش‌مون بی‌حرکت ‌می‌شه .

خوراک به مغزم می‌دم ولی سوالاتش رو حل نمی‌کنم ، با بی‌حرکتی تفاوتی ندارم .

شیش هفت سال زندگیه من همین بوده شاید ؛

به سمتِ خاک ؛

الان رسیدم خونه ، از تهِ دلم دارم آه میکشم که ساعت هفت باید بیدار شم .

آدما تو زندگی‌ها با درداشون تنها شدن .

وقتی تنها درد بمونه براشون ، دیگه استهلاکای اطراف‌شون تحمل‌پذیر نیست ؛

یه جایی یه بن‌بستی یه انتهایی بهشون نزدیک می‌شه

ای بس آلوده . .

بعد چند وقت یه دستی به متن‌نگار زدم .

من شدت از ظاهر طلبی بدم می‌آید ، من بدترین حالی رو که داشتم آدما رو یه جا‌هایی که فقط همین ظاهرو رعایت کردن ، تو حرف خودشون رو کله‌خر مذهبی میدونستن ولی بعد از یه چند سال یه یکسری جاها دیدم‌شون ، این شعر بالا حکایت اونه .

جمال خود منما، جز به دیده پر آب روا مدار، تیمم به خاک، در لب آب ؛

تفسیر خیلی خودمونی من ازش این می‌شه ، هرزه نباش .

هرزه یعنی دست هر کسی بهش خورده باشه