eitaa logo
,🌹دوستان حسنیه کریم آل طه(ع),,🌹
164 دنبال‌کننده
571 عکس
1.4هزار ویدیو
0 فایل
مطالب گلچین قابل تأمل
مشاهده در ایتا
دانلود
13.44M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
❌حرم امام رضا یا ....!؟ حضرت رضا علیه السّلام فرمودند: زمانی که امّت من به امر به معروف و نهی از منکر را به یکدیگر واگذارند ( آن را ترک گویند) باید آماده پذیرش عذاب الهی باشند. [کافی، ج۵، ص۵۹، حدیث۱۳] حالا فهمیدم چرا امام رضاجانم ! راستی میدونید چرا برگه هامو ندادم امانات حرم؟ چون ترسیدم دفعه بعد میام بگن چادرت هم ممنوعه ببر بده امانات!!!🤦‍♂😢 اگه مسئولی میشناسید بفرستید براش... @maroofane5 @maroofane5 @maroofane5
۱۴ دی ۱۴۰۲
بسمه تعالی شانه نکته ناب فصل اخیر انسان عبارت از اندیشه است لذا مِیز دو انسان به میزان ادراک آنها از نظام هستی می‌باشد. هرکه را افزون خبر جانش فزون؛ «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ» (حجرات/۱۳). این کرامت و شرافت به علم و عمل است. آنکس که قوه‌ی درّاکه‌اش بیشتر است درک و آگاهی او از هستی و شئون هستی بیشتر است و او در رتبه‌ی بالاتری از دیگران قرار دارد؛ «تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ» (بقره/۲۵۳). این تفاضل به علم و عمل است و علم و عمل نیز جوهرند و جوهر نیز مساوق وجود است. «إِنَّ هذهِ الْقُلُوبَ أَوْعِيَةٌ فَخَيْرُهَا أَوْعَاهَا». به فرموده‌ی حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام، قلب انسان‌ها چون ظرف است و بهترین آنها قلبی است که وسیع‌تر باشد. این وسعت به این معناست که دل و در واقع جان آدمی به گونه‌ای باشد که هرچه از علوم و معارف و انوار الهی به او افاضه شود، او بیشتر و بیشتر بخواهد و خوش به حال کسی که نفس او در چنین مرتبه‌ای باشد. ا گر نفس شخصی به مرتبه‌ی سیری برسد، این نشان از توقف او دارد. جناب فارابی می‌گوید چنین شخصی به بیماری بولیموس یا جوع البقر مبتلا شده است و باید خود را درمان کند. اگر شخصی از جلسه‌ی علمی و از یادگیری معارف حقه‌ی الهیه گریزان باشد باید فکری به حال خود کند. حضرت سیدالساجدین علیه‌السلام در دعای ابوحمزه ثمالی تعبیر لطیفی دارد. ایشان می‌فرماید که «سَیِّدِی... لَعَلَّکَ فَقَدْتَنِی مِنْ مَجَالِسِ الْعُلَمَاءِ فَخَذَلْتَنِی...» ای مولای من، شاید مرا از همنشینی با علما غایب دیده‌ای که مرا خوار نمودی... ببینید چقدر حضور در مجالس معرفتی اهمیت دارد که امام معصوم چنین فرمایش لطیفی دارد! هرگاه انسان در خود میلی به عبادت نیابد، مثلا خواندن دعا و مناجات برای او سخت و سنگین باشد بداند که نفس و باطن او دچار بیماری شده است. وقتی جسم همین شخص بیمار شود، او به سرعت به نزد طبیب می‌رود و چاره می‌جوید و اتفاقا در پی حاذق ترین پزشکان نیز می‌رود و هزینه‌های گزاف هم می‌کند اما باطن او مریض شده است و هیچ کاری نمی‌کند... انسانی که از بند شهوات رها شده است همواره عطش دارد و طالب علم است و در نفس خود حدیث «مَن استَوى يَوماهُ فَهُوَ مَغبونٌ» را مرور می‌کند و پیوسته بیشتر می‌طلبد. در کسب کمالات الهیه اصلا سیر شدن معنا ندارد. اقرأ وارق، بخوان و بالا برو... اگر کسی در اینجا متوقف نباشد آیا در آن نشئه متوقف می‌شود؟ افاضه به او علی‌الدوام است و قطع نمی‌شود؛ «وَمَن يَخْرُجْ مِن بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى الله» (نساء/۱۰۰). این افاضه بنا به میل و عطش انسان است. هرکس حقیقتا تشنه باشد، برکات الهی که «عَذْبٌ فُرَاتٌ» می‌باشند «مِن فَوْقِهِمْ وَمِن تَحْتِ أَرْجُلِهِم» (مائده/۶۶) بر آنان نازل خواهد شد. اگر انسان حقیقتا طالب باشد، هم علم حضوری و اشراقی نصیب او می‌شود و هم خدا علم حصولی و مدرسه‌ای را در مسیر او قرار داده و رزق او خواهد کرد
۱۵ دی ۱۴۰۲