بچه که بودم کمتر غصه دار میشدم ، کمتر دلم بدقلقی میکرد ! بچه که بودم بیشتر خنده هام ته ِ دلی بود ، دل خوش میکردم به چیزای کوچیک یادمه وقتی دبستان میرفتم وقتی از مدرسه برمیگشتم با همون فُرم ، بلافاصله مشقامو تموم میکردم و منتظر میموندم تا عصر دوستام بیان دنبالم به مادرم بگم من میرم اونم بگه برو ولی زود بیایا ، دلم دعواهای نیم ساعته - یه ساعته ی اون زمانو میخواد ؛ همون وقتی که تو مدرسه تا یکی میخواست کوله ی اون یکی رو از رو عمد لگد کنه میگفت نکن قرآن توشه ها !
دلم میخواد برگردم به زمانی که سوار آسانسور ميشديم و هی بی هدف طبقه هارو بالا پایین میکردیم ، زمانی که باور نمیکردیم هدیه هایی که معلم بهمون میده و تو ذهنمون ازش فرشته ی دست و دلباز میساختیم ، از جیب ِپدر مادر ِ خودمون بود 😅 ؛ دلم برای خود ِ قبلیم تنگ شده !
[
وقتی اِف اِچ دلتنگ میشود ۳ ] !
