برای خدا کار کنیم نه برای رئیس!
آدم خوبی بود. چند سالی بود که می شناختمش. ولی ...
فقط یک ایراد بزرگ داشت.
سال 1391 مسعود دهنمکی فیلم رسوایی را ساخت و در جشنواره فیلم فجر پخش شد.
یک شب در خانه بودم که اون آدم خوب بهم زنگ زد. همین که گوشی را جواب دادم، با بغض گفت:
- از قول من به مسعود سلام برسون و بخاطر فیلم رسوایی بهش تبریک بگو.
با تعجب گفتم:
- ببخشید، یعنی شما از فیلم رسوایی خوشتون اومده؟!
این را که گفتم، درحالی که بغض کرده بود و صدایش حکایت از گریه داشت گفت:
- آره خیلی خوشم اومد. چون توی اون فیلم، خودم رو دیدم.
- شوخی می کنید؟
- نه جدی میگم. چقدر توی فیلم گریه کردم. چون فقط داشتم خودم رو می دیدم. خیلی از مسعود تشکر کن. امیدوارم خدا مارو ببخشه.
چند روز بیشتر نگذشت که مطلبی ازش خوندم در رد فیلم رسوایی!
تا توانسته بود، زیرآب فیلم و بیشتر از فیلم، خود مسعود رو زده بود.
هرچی به مسعود گفتم:
- به خدا خودش بهم زنگ زد و این جوری گفت.
خودش رو می زد به نشنیدن!
بعدا بهم گفت:
- فردای اون روز که به تو زنگ زد، به منم تلفن زد و تقریبا همون چیزایی رو که به تو گفت، به منم گفت.
- خب پس چی؟
- رئیسش ازش خواسته بود علیه فیلم نقد بنویسه، اونم نوشت.
رنگم پرید.
ای وای.
ما بنده خدا هستیم یا رئیس؟!
روز قیامت باید جواب خدا رو بدیم یا رئیس؟!
یعنی خدا این توجیه ها را می پذیره؟!
ان شاءالله کارهایمان فقط برای خدا باشد و بس
نه رئیس و دوربین و چشم مردم!
خدایا
مرا ببخش که در کارهایم، رئیس را دیدم، ولی تو را، نه!
ولی خودت خوب می دانی و از دل سادۀ من خبر داری که
زمان جنگ، شاید یک جاهایی (به جان خودم قسم، اونم خیلی کم) برای دل خودم تیر زدم، ولی حتی یک روز برای خوش اومد این و اون و فرمانده و رئیس، جونم رو دم گلوله و خمپاره نگذاشتم.
حتی اگه کم آوردم، کم گذاشتم، گند زدم، شجاعت داشتم، ترسیدم، اونا هم فقط برای خودت بود.
مگه میشه آدم در اوج جنگ و آتش و مرگ، به کسی دیگه ای جز خدا فکر کنه و بهش امید داشته باشه؟!
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا
حمید داودآبادی
1 خرداد 1399
@hdavodabadi
