نامه اعمالم را به دست چپم دادند! اونایی که سابقه بیشتری توی جنگ داشتند، همیشه تاکید می کردند: هیچوقت با دوستان و بچه محلهات جبهه نرو. چون اگه یکیشون چیزیش بشه، به مشکل روحیه می خوری. اون دفعه حرف ارزشمند اونارو جدی نگرفتم. زمستان 1362 بود و با اعزام جمعی (طرح لبیک یا خمینی) همراه خیلی از بچه محلهامون، راهی جبهه شدیم. روز 22 بهمن در میدان آزادی رژه رفتیم و یک راست به جنوب اعزام شدیم. ما رو به اندیمشک بردند و روبروی پادگان دوکوهه، در کوههای سد دز، در قالب تیپ حضرت عبدالعظیم (ع) زیر مجموعه لشکر 10 سیدالشهدا (ع) سازماندهی کردند. فرمانده گردان ما "فرامرز ملایری" بود که همراه پدر و برادرش باهم آمده بودند جبهه. ما که چند تا بچه محل شر و پررو و ... بودیم، با مسخره بازی و سرپیچی از فرامین نظامی در آموزش و رزمهای شبانه، ملایری رو از دست خودمون شاکی کردیم. تا دلتون بخواد یواشکی و بدون اجازه جیم می شدیم و می رفتیم شهر، مثلا در دزفول آب هویج بستنی بزنیم یا چلوکباب. یک بار که سرخود و بدون اجازه رفتیم اهواز، داخل مینی بوس متوجه شدیم برادر ملایری و بعضی فرماندهان هم هستند که بدجوری ضایع شدیم. این عکس هم مال اون روزه. چون ملایری اصلا به رومون نیاورد! سرتون رو درد نیارم. چند روز پیش، فرزند شهید ملایری چند برگ از دفتر یادداشت پدرش رو برام فرستاد که جا خوردم. بعد 35 سال، شهید ملایری یقه ام را گرفت که چرا در جنگ کم گذاشتی؟! ای وای جلوی اسم من چی نوشته بوده: ترک دوره علتش هم این بود که علی مشاعی و نادر محمدی و حسین نصرتی از بچه محلامون توی جزیره مجنون در عملیات خیبر شهید شدند و ما معرفتمون گل کرد و گفتیم هرجوری شده باید بریم تهران تشییع جنازشون. القصه ما رفتیم تهران و به تشییع جنازه حسین و علی نرسیدیم. گردان رو بردند طلائیه برای ادامه عملیات خیبر و خیلی از بچه ها شجاعانه جنگیدند و شهید شدند. و من واماندۀ جامانده، امروز چوب نافرمانی های اون روز خودم رو از فرمانده دلیرم سردار شهید فرامرز ملایری می خورم. بچه بودم. 18 سال بیشتر نداشتم. حلالم کن فرمانده که اونور، اگه رضایت ندی، کارم گیره! الهی العفو حمید داودآبادی 3 فروردین 1399 @hdavodabadi

تشییع پیکر شهید مصطفی کاظم زاده یکشنبه 25 مهر 1361 تشییع و تدفین پیکر شهید مصطفی کاظم زاده شهادت: پنجشنبه 22 مهر 1361 عملیات مسلم بن عقیل، سومار بهشت زهرا (س) قطعه 26 ردیف 94 شماره 9

امان از فراموشی لاله ها! راحت باشیم. خودمان را اذیت نکنیم. نیازی نیست ما به آنها فکر کنیم. همین که آنها به ما فکر می کنند، ما را بس! ده - بیست روز قرنطینۀ خودخواسته ده - بیست روز نشستن در خانه با همه امکانات خوراکی، دیداری، شنیداری، اینور آبی و اونور آبی در کنار خانواده برای گریز از درد و مرض و کرونا خسته ام کرده. کلافه ام. دلم سفر می خواهد. گردش با خانواده. به کوه و دشت زدن با دوستان شنا در دریا و جوجه زدن در جنگلهای آمل. در این ده - بیست روزه، همه جاهایی را که بیست سال است نرفتم، لیست کردم که به محض رفتن کرونا، بروم. می دانستند خیلی خوب می شناختند قبل از این که من و تو بشناسیم گاز خون گاز خردل گاز اعصاب گاز تاول زا گاز خفه کننده موج انفجار سوزش ترکش آتش گلوله و ... کسی به آنها دروغ نگفت گولشان نزدند خوب می دانستند که اگر آنها نروند و تیر و ترکش و گاز را نخورند، کودکان و زنان سرزمینشان ایران، باید طعم زهرآگین آنها را در سایه اشغال بعثیان می چشیدند! هر دفعه که می رفتند جبهه، انتظار همه اینها را داشتند. منّتی بر کسی ندارند سی - چهل سال است این گونه اند آرام و ساکت افتاده بر تخت آسایشگاه مثلا آرمیده اند تا مزاحم زندگی آرام ما نشوند! قرار نیست ما از آنها خبری داشته باشیم قرار نیست بشناسیمشان حتی قرار نیست در این شبها که خیلی محتاج خدا شده ایم برای آنها دعا کنیم! مهم این است که آنها باوجودی که با ریه های شیمیایی شده شان خیلی بیشتر از من و تو در معرض خطر کرونا هستند برای سلامتی و شفای من و شما دعا می کنند! اینها خوب می فهمند دکترها چه زحمتی می کشند خیلی بهتر از همه ما به خدمات و زحمات پرستاران و کادر پزشکی کشور آگاهند نه فقط این یک ماهه که سی - چهل سال است چون فقط دکتر و پرستارها می فهمند اینها چه می کشند! اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا حمید داودآبادی 5 فروردین 1399 @hdavodabadi

جوشکاری در خانه! جلوی ساختمان غلغله است. دو واحد، مجهز به باطوم و سلاح و اسپری فلفل و ... مردم دورشان را گرفته اند. هر کسی چیزی می گوید: - مسخرشو درآوردن ... - فکر کنم آهنگری زدن ... - هر روز دو سه تا کپسول می برند تو. - آره منم دیدم. چند تا خالی هم میارن میندازن عقب وانت و می برن - این قدر پررو شدن که نمی کنند نصفه شب وسایلشون روبیارن - آره، توی روز روشن جلوی چشم مردم میارن - من نمی دونم آخه توی مجتمع مسکونی اونم توی اکباتان که این همه زن و بچه زندگی می کنند، باید توی خون آهنگری راه بندازن؟ - مگه حالیشون می شه؟ - اتفاقا زن و بچه هم توی خونشون هستند. - یعنی باوجود اونا جوشکاری می کنند؟ حتما درآمد خوبی داره. - مثلا ادعای ایمانشون هم میشه. - آره، زنه بیرون که میاد، همچین سفت روشو میگیره که نگو. مامور، گارد گرفته، در واحد را می کوید. به محض اینکه زن در خانه را باز می کند، مردم هجوم می برند تا بروند داخل. مامور جلویشان را می گیرد. حکم را نشان می دهد و می گوید: - مردم شکایت کردن که شما داخل مجتمع مسکونی آهنگری و جوشکاری راه انداختید ... زن با چشمان گرد شده، دخترک وحشت زده اش را زیر چادر می گیرد و مِن و مِن کنان می گوید: - آهنگری؟ جوشکاری؟ اونم توی خونه؟ یکی از همسایه ها با عصبانیت می گوید: - بله. فکر کردید ما خریم؟ هر روز چند تا کپسول اکسیژن میارید و می برید؟ یکی از زنها با تمسخر می گوید: - اتفاقا خود خانم هم کمکشون می کنه و کپسول های خالی رو بار وانت می کنه. تا زن بخواهد چیزی بگوید، مامور یاالله می گوید و وارد خانه می شود. مردم به دنبال مامور می ریزند تو. همه به دنبال تجهیزات، با چشم داخل اتاق را می کاوند: آهنگری جوشکاری کپسول اکسیژن ... صدای سرفه های سخت و خِس و خِس، همه را به سمت خود می کشد گوشۀ اتاق، کنار پنجره مردی خسته و شکسته روی تختی قدیمی افتاده ماسک بر صورت دارد و مات و مبهوت نگاهشان می کند کپسول های بلند و سنگین اکسیژن، کنار تخت او، قد کشیده و منتظر هستند تا به نوبت به او نفس بدهند. مامور سرش را می اندازد پایین مردم اما به سرعت خارج می شوند و می دوند دنبال زندگی خود اصلا انگار نه انگار اتفاقی افتاده است! و باز زن می ماند و دخترک که زیر چادر مادر گریه می کند و مرد که به زحمت نفس می کشد و اشکی که از گوشه چشمان جاری است! حمید داودآبادی 6 فروردین 1399 @hdavodabadi

نیمه های شب اول خرداد1361،وسط میدان مینی که بین ما و دشمن قرار داشت و تنهاراه رسیدن به خرمشهر بود،یکی از بچه ها خواست ازکنارم رد شود که رفت روی مین.خودش شهید شد و ترکشهای مین به چشم و پای من اصابت کرد. صبح روز دوم خرداد،با قطارسفید هلال احمر،از اهواز به ‌طرف تهران حرکت کردیم.خسته‌ بودم‌.بدنم‌ کوفته‌ بود. از درد به‌ خودم‌ می‌پیچیدم. بدنم از سوزش‌ ترکش‌ گِزگِز می‌کرد. روی‌ برانکارد،دراز کشیده‌ بودم‌.نگاهم به ‌سقف‌ آسمان‌ بود و زیرلب‌ ذکر می‌گفتم‌.احساس‌ کردم‌ از زمین‌ بلندم‌ کردند.نگاهم به‌ سیمای‌ جوانی‌ افتادکه‌ پایین‌ پایم‌ بود.لبانش ‌زیبا می‌خندیدند وچشمانش: -سلام‌ برادر،خدا اجرت‌ بده. ومن فقط باچشم‌ جواب‌ دادم.جلو وعقب ‌برانکارد را گرفته‌ بودند وبردندم‌ داخل‌ قطار؛در واگن‌های‌ سفیدرنگ‌ با آرم‌ سرخ‌ هلال‌ احمر‌.من راهم‌ روی یکی از‌ تخت‌های‌ کنار پنجره‌ گذاشتند. تشنه‌ام‌ بود.نگاهی‌ به‌ سر وته‌ راهرو انداختم.هنوز لبانم‌ باز نشده‌ بودند که‌ همان‌ جوان‌ رادیدم.بازهم‌ می‌خندید.خواستم بگویم آب‌ بهم بدهد ‌که خودش‌ لیوان‌ آب‌ زلال‌ راجلوی صورتم‌ آورد و به‌ لبان‌ خشکیده‌ام نزدیک‌ کرد. دستش را‌ روی‌ دستم‌ گذاشت‌.خنکی‌ دستش‌ حرارت‌ و گرمای‌ بدن‌ مجروحم ‌را برد.سر حرف‌ را بازکرد: -چند سالته؟اهل‌ کجایی،کجا مجروح‌ شدی،بسیجی‌ هستی‌؟ دستش‌ را فشردم‌ و گفتم‌: -بله‌ بسیجی‌ هستم‌،اهل‌ تهران‌،هفده‌ سالمه. من که‌ از او سوال‌ کردم‌،سرش ‌را انداخت‌ پایین‌.احساس‌ شرم‌ ‌کرد وقتی‌ گفتم: -شما اهل‌ کجایی،بسیجی‌ هستی،توی‌ کدوم‌ تیپ بودی‌؟ با همان‌ حجب‌ و حیا‌ پاسخ‌ داد: -من‌ هم‌ اهل‌ تهرانم،ولی‌ بسیجی‌ نیستم‌.یعنی‌ توفیق‌ نداشتم‌ توی‌ جبهه‌ باشم. ناراحت ‌شدم‌ از این‌که‌ شرمنده‌اش‌ کردم‌.نگذاشتم‌ حرفش‌ را ادامه دهد.سریع‌ گفتم‌: -کی‌ گفته‌ شما جبهه‌ نبودید‌؟همین‌ کاری‌ که‌ شما می‌کنید،به‌ اندازۀ زدن‌ ده‌تا تانک‌ عراقی‌ ارزش‌ داره.همین‌ که‌ دل ما‌ خوشه‌ که‌ بعداز مجروحیت،‌شما بالای‌ سرمون‌ هستید،کلی‌ از دردهامون‌ خوب می‌شه.من‌ یه وقتی توی ‌جبهه‌"حمل‌ مجروح‌"بودم،‌ولی‌ امشب‌ قسمتم‌ این‌ بود که‌ شما با برانکارد من رو حمل‌ کنید. خندید؛به‌ همان‌ زیبایی‌ اول‌.به‌ خودم‌ بالیدم‌.افتخارکردم‌ که‌ چنین هموطنانی‌ دارم‌.شادشدم‌ که‌ هرکس را در یک‌ لباس‌ و نام‌ می‌دیدم‌ که‌ به همنوعان‌ خود خدمت‌ می‌کنند؛بدون‌ هیچ‌ چشم‌داشت‌ و توقع‌. ساعت‌ از دوونیم‌ گذشته‌ بود و من و او همچنان‌ می‌گفتیم و می‌خندیدیم.او از وظایفش‌ در"سازمان‌ جوانان‌ هلال‌ احمر"می‌گفت و من از عملیات. قطار سرعتش‌ را کم‌ کرد.توقف‌کردنش‌ بی‌موقع‌ بود. صدایی‌ از بیرون‌ آمد.سراسیمه‌ از پنجره‌ نگاهی‌ به‌ بیرون‌ انداختم‌.قطار در ایستگاهی‌ ایستاده‌ بود. صدا نزدیک‌تر شد.صلوات‌ بود و تبریک‌.شادی‌ بود و تشکر.چند شاخه‌‌ گل‌،در آن‌ نیمه‌شب‌ از پنجره‌ تقدیمم شد.دست‌ پیرزنی‌ سال‌خورده‌ بود با قامتی‌ خمیده‌ و با لهجه‌ای غلیظ‌،شاخه‌های‌ گل‌ را به ما داد.اصلاً دیگر احساس‌ درد نمی‌کردم‌.انگار دیگر مجروح‌ نبودم.پس‌ چرا بدنم‌ نمی‌سوخت‌؟در آن‌ تاریکی‌ شب‌،در ایستگاه‌ اراک‌،قطار سفید هلال‌ احمر میان‌ جمعیتی‌ که‌ ساعت‌ها انتظار آمدنش‌ را می‌کشیدند،ایستاده‌ بود و مردم‌ صاف‌دل‌ و پاک‌سرشت‌،پیروزی‌ را به‌ ما مجروحین‌ تبریک می‌گفتند. نورخورشید که از لبۀ پنجره تابید،سرعت قطار کم شد.ایستگاه قم بود و باید پیاده می‌شدیم.دستم‌ را در گردن جوان هلال احمری‌ انداختم‌ و سیمای‌ یکدیگر را غرق‌ بوسه‌ کردیم. باید وداع‌ می‌کردیم¬،اما جدانشده‌،دل‌مان‌ برای‌ هم‌ تنگ‌ شده‌ بود.باید می‌رفتیم؛من با آمبولانس‌ به‌ بیمارستان،‌او با‌ همان قطار سفید به‌ سوی‌ اهواز و برای‌ سفری‌ دیگر. حمید داودآبادی 6 فروردین 1399 @hdavodabadi

برادرم شهید شد! شرح عکس: جمعه 6 فروردین 1361 – گیلان‌غرب از راست: حمید داودآبادی، رضا، شهید نادر محمدی، شهید علی مشاعی، داوود نادر محمدی همراه با داوود و رضا به گیلان‌غرب آمدند. آن روز صبح، همراه با نادر یک سر به خط مقدم زدیم و برگشتیم. در شهر گشت می‌زدیم که ناگهان نادر روی لبه‌ میدان نشست. صورتش را میان دست‌هایش گرفت و شروع کرد به گریه کردن. با تعجب پرسیدم: - نادر چی شده؟ مگه اتفاقی افتاده؟ گفت: حمید مون شهید شد! حمید، برادر بزرگ‌ترش بود. در جبهۀ جنوب، عملیات فتح‌المبین جریان داشت. گفتم: مگه کسی خبری داده؟ گفت: "نه، کسی خبر نداده، ولی الان یک دفعه احساس کردم. دلم گرفت. فهمیدم حمیدمون شهید شده. دست خودم نیست!" به تهران که آمدیم، همان شب نادر را دیدم که به دیوار مسجد تکیه داده و گریه می‌کند. باتعجب جلو رفتم و گفتم: - نادر چی شده، چرا گریه می‌کنی؟ هق‌هق ‌کنان سرش را بلند کرد و گفت: - یادته توی گیلان‌غرب بهت گفتم حمیدمون شهید شده؟ فردا جنازه‌اش رو میارن. حمید محمدی متولد 21 شهریور 1341 شهادت 6 فروردین 1361 عملیات فتح‌المبین، شوش. مزار: بهشت‌زهرا (س) قطعۀ 24 ردیف 131 شمارۀ 27 نادر محمدی متولد 22 اسفند 1344 شهادت 23 اسفند 1362 عملیات خیبر، جزیره مجنون. مزار: بهشت‌زهرا (س) قطعۀ 27 ردیف 25 شمارۀ 5 علی (کیوان) محمدی متولد 17 آبان 1347 شهادت 13 خرداد 1365 مهران. مزار: بهشت‌زهرا (س) قطعۀ 27 ردیف 26 شمارۀ 5 علی مشاعی متولد 1 فروردین 1346 شهادت 23 اسفند 1362 عملیات خیبر، جزیره مجنون. مزار: بهشت‌زهرا (س) قطعۀ 27 ردیف 25 شمارۀ 6 حمید داودآبادی 6 فروردین 1399 @hdavodabadi

مادرانی که بهشت هدیه می دهند مادرها، در طول تاریخ همیشه مثل هم از حق دفاع می کنند. همیشه مثل هم فداکاری کرده اند. همیشه مثل هم غصه می خورند. همیشه مثل هم مقاومت دارند. همیشه مثل هم صبر می کنند. همیشه مثل هم داغ می بینند. همیشه مثل هم ... می سوزند و گریه می کنند از حضرت فاطمه زهرا (س) تا امروز. فروردین 1366: شوهرش شهید شده بود. دو فرزندش هم. خبر آوردند فرزند سومش هم شهید شده است. تنها پسر باقی مانده اش از جبهه تلفن زد تا احوال مادر را جویا شود. مادر اما، پای تلفن به تنها پسرش گقت: - خبر داری کی شهید شده؟ پسر با تعجب گفت: نه مامان. کی شهید شده؟ مادر بغضش را قورط داد. نفس عمیقی کشید. بر خود مسلط شد و با خنده ای سخت گفت: - امیرمون. داداشت. اونم شهید شد. فردا پیکرش رو برای تشییع میارن. آخرین مرد خانه با تعجب گفت: - وای مامان. داداش امیر؟ من الان راه می افتم میام تهران برای تشییعش. مادر با تندی و قدرت گفت: - نه اصلا ... - آخه مامان ... - آخه بی آخه. من راضی نیستم. نکنه جبهه رو ترک کنی. - ولی ... - ولی بی ولی ... تو در جبهه بمون، من خودم پسرم رو تشییع می کنم. فروردین 1399 بیمارستان امام خمینی (ره) تهران پرستار بیمارستان: - مامان جون، می خواهم مرخصی استعلاجی بگیرم و بیایم پیش شما. مادر: "اگر بیایی شیرم را حلالت نمی کنم." - آخه مامان شما ... - آخه بی آخه. ما حالمان خوب داست. الان جبهه شده بیمارستان شما. اگر بیمارستان را ترک کنی، می شوی سرباز فراری! و من سرباز فراری را توی خانه راه نمی دهم. خدایا! عشق و معرفت، محبت و دین، ایمان و صداقت مادر را روزیمان گردان حمید داودآبادی 7 فروردین 1399 نوروز کرونایی @hdavodabadi

دکتر حمید داودآبادی! جراح مغز و اعصاب هستم! چیه تعجب کردید؟ فکر کردید از آن دست مدارک کیلویی و اهدایی دانشگاه جاسبی گرفتم؟ اون که رفت خدایش ... پول هم که نداشتم بتوانم با مبلغ بالا از دانشگاههای معتبر بی اعتبار و آبرو! مدرک دکتری بخرم! اگر این بود که می رفتم وزیر دولت یا نماینده مجلس می شدم! گفتم "جراح مغز و اعصاب" می دونید یعنی چی؟ پس بفرمایید این هم مجوز دکتری بنده. آن هم نه امروز، که 22 سال پیش! فروردین 1375 بود و تازه کاروانهای راهیان نور راه افتاده بودند. همراه خانواده، با کاروان "دانشگاه علوم پزشکی ایران" که همه دکتر و دانشجوی دکتری بودند، رفتیم خوزستان. شب جمعه، در حسینیه شهید حاج همت پادگان دوکوهه، همه کاروانها جمع بودند. قرار بود حاج منصور ارضی دعای کمیل بخواند. کنار "مرتضی شادکام" جانباز تخریبچی قدیمی و تفحصگر، به دیوار حسینیه تکیه داده بودیم. مرتضی گفت: - حمید، می تونم ازت خواهش کنم یه کاری برای من بکنی؟ - خب بله. چه کاری باید بکنم؟ پیشانی اش را آورد جلو که یک برجستگی غیرعادی داشت و گفت: - چند سال پیش توی عملیات، یه ترکش کوچولو خورد توی سر من. این جای پیشونیم. هیچ دکتری حاضر نشد به آن دست بزنه چه برسه بخواهند دربیاورند. میگن دست زدن به این ترکش خیلی خطرناکه و هر امکانی داره. اخیرا خیلی اذیتم می کنه. - خب؟ - خب که یه زحمت بکش و این ترکش رو از کله ام بکش بیرون. با اشتیاق گفتم: - آخ جون، دکتربازی. به روی چشم. با شیطنت گفتم: - فقط بذار چراغها رو که برای دعا خاموش کردند، تا رسید به جایی که حاجی صداش رو بلند کرد، عمل جراحی رو انجام می دم. فقط تو چفیه رو محکم لای دندونات فشار بده که صدات درنیاد و تا ترکش رو کشیدم بیرون، بذار روش که خونش ما رو نجس نکنه! چند دقیقه بعد تا حاجی گفت: - حالا که تا این جا اومدی، دلت رو بسپر به خدا و با صدای بلند بگو الهی العفو ... ناخن هایم را به لبه ترکش که بیرون بود فشار دادم و به یکباره در اوج خباثت و شیطنت و هرچی که بگید، ترکش را از کله مرتضی کشیدم بیرون. خب اون جا که دیگه بیهوشی و ضدعفونی و از این سوسول بازیها نداشتیم. همچین دادی زد که همه اطرافیان با خودشون گفتن این داداش عجب گناهای سنگینی داره که این جوری عربده میزنه! فردا جای ترکش کله مرتضی بدجوری باد کرده بود. همچنان می نالید و می گفت: - لامصب من گفتم بکش بیرون، نه این جوری. خدا رحم کرد همراه ترکش، مغزم رو نکشیدی بیرون! و از آن روز به بعد، مرتضی هر جا می خواست من را معرفی کند می گفت: "حمید داودآبادی جراح مغز!" حمید داودآبادی عکس: مرتضی شادکام و حمید داودآبادی بهار 1378 فکه، مقتل شهدای والفجر مقدماتی @hdavodabadi

گاز و ماسک و کالباس، زیر پل فاو اسفند1364 عملیات والفجر8 جادۀ فاو-ام القصر آسمان که از صبح دلش گرفته بود،شروع کرد به باریدن.دانه‌های درشت باران باعث شدند به زیر پل سه‌راه کارخانه‌ نمک برویم. طول پل حدود 25 متر،عرض آن 2 متر و ارتفاع سقف آن تقریبا 1 ‌متر بود.به‌جرأت می‌توانم بگویم که بیش از صدنفر از نیروهای گردان انصار،شهادت،عمار وبچه‌های جهادسازندگی زیرپل به استراحت مشغول بودند. اصلا متوجه تاریک شدن هوا نشدیم.تنها دوفانوس نور آن‌جا را تأمین می‌کردند.باصدای اذانی که ازبیرون به گوش ‌رسید،نمازمغرب وعشا را خواندیم و کیپ همدیگر درازکشیدیم. ازکثرت نیرو در زیرپل،جای راحتی برای خواب یافت نمی‌شد؛ من سرم را روی شکم یوسف گذاشته بودم.نیمه‌های شب،یکی از بچه‌ها خواست از پل خارج شود که پایش را روی شکم من گذاشت.تا فریادم بلند شد،آن که سمت چپم خوابیده بود،سراسیمه برخاست و تاخواست دستش را به زمین تکیه دهد و بلند شود،آرنجش به چشم چپم خورد.بافریاد مجددم،نفر سمت راستی هم بلند شد و اوهم ناخودآگاه با آرنج به چشم راستم زد.ترجیح دادم تا صبح دردبکشم،ولی دیگر دادنزنم. صدای خمپاره و کاتیوشا و از همه مهم‌تر لرزش زمین براثر حرکت تانک‌ها و نفربرها از روی پل،مانع خواب می‌شد و فقط می‌شد هرچند دقیقه چرتی زد،آن‌هم با هزار هول و ولا و رؤیای ناجور.بیش‌ترین ترس من از خفه شدن در زیرپل بود.به همین لحاظ به انتهای آن نرفتم،چراکه آن‌جا را با خاک مسدود کرده بودند.البته دهانۀ آن هم خطر داشت و اکثر خمپاره‌ها آن‌جا می‌خورد.باوجودی که دیواری ازگونی‌های پر ازخاک چیده بودند،ولی خطر رفع نشده بود. درعالم رؤیا بودم که ناگهان احساس کردم بوی «سیر» می‌آید.فکر کردم این هم بخشی از خوابی است که دارم می‌بینم.آن‌چه را درخواب می‌دیدم،جست‌وجو کردم؛سیر در آن وجود نداشت. چشمانم را بازکردم.همه داشتند چُرت می‌زدند.خوب بو کردم.درست بود؛بوی سیر.وحشت وجودم را گرفت.یک‌آن در ذهنم مرور کردم که بوی سیر یعنی بوی«گاز». هنوز درحال و هوای خودم بود که یکی ازبچه‌ها فریاد زد: گاز... گاز... و درپی آن،همه ازخواب پریدند.ماسک‌ها را به صورت زدیم وبرای این‌که خفه نشویم،به‌طرف دهانۀ پل هجوم بردیم.وحشتِ خفقان،سراپایم را گرفته بود.ازدحام جمعیت در دهانۀ کوچک پل،هراسم را از خفه شدن در این‌جا بیش‌تر کرد. هنوز از زیرپل خارج نشده بودیم که چندتایی ازبچه‌های جهادسازندگی گیلان که آن‌جا بودند،زدند زیر خنده و یکی از آنان با لهجۀ گیلکی گفت: -نترسید...گاز نِی یه...ما داریم کالباس می‌خوریم...بوی سیر مال کالباسه! نگاه که انداختم،دیدم لای تکه‌های نان،کالباس گذاشته‌اند و دارند بامیل واشتها نوش جان می‌کنند.درحالی که به همدیگر می‌خندیدیم،به جای‌مان برگشتیم. حمید داودآبادی فروردین 1399 @hdavodabadi

خودکشی پرستاران در غرب این خبر نه از اخبار ویژه 20:30 شبکه دو سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شده، نه برای سیاه نمایی غرب، توسط فلان خبرگزاری ایرانی منتشر گردیده است. "رادیو زمانه" یک رسانه فارسی زبان است که بخشی از بودجه آن از سوی پارلمان هلند تامین می‌شود و مرکز آن در آمستردام، پایتخت هلند قرار دارد. رادیو زمانه از رسانه هایی است که سالهاست برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران پول می گیرد تا ضد اسلام و ایران و انقلاب اسلامی فعالیت کند. درست درحالی که سایتها و شبکه های مزدور وطن فروش که از غرب تغذیه می شوند، در تلاشند تا دل مردم ایران را خالی کنند و ترس و بحران را بر ایران حاکم سازند، این خبر نشان می دهد آن قدر اوضاعشان خراب است که صدای جیره خوارانشان هم درآمده است! رادیو زمانه به نقل از "اتحادیه ملی پرستاران در ایتالیا" و "شبکه تلویزیونی BFMTV فرانسه" نقل کرده است: "برای دومین بار یکی از پرستاران ایتالیایی خودکشی کرد" واقعا فکر می کنید علت این کار چیست؟! پزشکان، پرستاران و کادر درمانی که در همه جای دنیا چه ایران، چه ایتالیا و فرانسه، در خط مقدم مبارزه با کرونا قرار دارند، آسیب پذیرترین افراد در برابر این ویروس خطرناک هستند. مردم متمدن و بافرهنگ! ایتالیا و فرانسه، برای قدردانی از زحمات پرستاران چه برخوردی می کنند؟! مردم عادی وقتی متوجه می شوند همسایه شان پرستار است، از ترس مبتلا شدن به کرونا، بجای قدردانی از این زحمتکشان، آنها را تهدید می کنند. از همه بدتر اینکه همکاران خود آنها، به محض اینکه متوجه می شوند پرستاری به کرونا آلوده شده است، از سوی همکارانش تحت فشار قرار می گیرد تا مانع آلوده شده دیگران شود و خودکشی می کنند! آیا پرستاران که مظلومترین، فعالترین و پرتلاش ترین گروه در این جنگ جهانی خطرناک هستند، باید این گونه از زحماتشان تشکر کرد تا مجبور به خودکشی شوند؟! در زمانی که اخباری تبلیغاتی از رسانه های دولتی شان پخش می شود مبنی بر این که: "در ایتالیا و فرانسه مردم هر شب در ساعت مشخصی در بالکن منازل خود برای پرستاران و پزشکان دست می‌زنند و بر قابلمه‌ها می‌کوبند." "دو پرستار فرانسوی که از همسایگان نامه‌های تهدیدآمیز دریافت کرده بودند، مقابل دوربین BFMTV گفتند این رفتارها دوگانه و ریاکارانه است." حالم به هم می خورد از تظاهر به انسان بودن و شعار نخ نمای حقوق بشرشان! غرب، قربانگاه انسانیت حمید داودآبادی 8 فروردین 1399 @hdavodabadi