هنرهای رزمی چینی هنرهای رزمی چینی (به چینی: 中國武術) به تمامی انواع هنرهای رزمی گفته می‌شود که از چین سرچشمه می‌گیرند. دیوارنگاره‌ای از سده نوزدهم در معبد شائولین کونگ فو و ووشو عبارات عمومی هستند که به مرور زمان مترادف با هنرهای رزمی چینی شده‌اند. هر چند این دو عبارت تفاوت بسیاری در اصل معنایی با یکدیگر دارند. هر کدام از این دو لغت می‌تواند سنت‌های متفاوتی از هنرهای رزمی را توصیف کند و حتی می‌تواند در مفهومی غیر از هنرهای رزمی استفاده شود.سی ام ای نام‌ دیگری که گاه برای اشاره به هنرهای رزمی چینی کاربرد دارد. در زبان چینی واژه کونگ فو اشاره به هر دستاورد شخصی یا مهارت پیچیده حتی در زمینه‌های کاملاً غیر مرتبط با هنرهای رزمی دارد. در مقابل ووشو یک عبارت دقیقتر در زبان چینی ماندارین است که می‌توان آن را به «هنر رزمی» ترجمه کرد. علاوه بر این عبارت ووشو امروزه اسمی برای یک ورزش کلاسیک و در عین حال بسیار مدرن است که مسابقات آن در دو بخش اصلی مبارزه ، سانشو یا ساندا و فرم‌های با سلاح و بدون سلاح برگرفته از فرم‌های هنرهای رزمی چینی با نام تالو برگزار می‌شود. وینگ چون کونگ فو یا وینگ چون ووشو نیز یکی از اصیل‌ترین و قدیمی‌ترین فنون مبارزه و دفاع شخصی است که امروزه در سراسر دنیا و به شکل اکادمیک آموزش داده می‌شود.همچنین سبک جیت کان دو سبکی بسیار منحصر به فرد که توسط بروس لی یکی از بزرگ‌ترین اساتید رزمی قرن بنیانگذاری شد و زیر مجموعه فدراسیون جهانی ووشو اداره می‌شود. @honarrazmi

یک لیوان چای با یکی از صد چهره ماندگار هنر رزمی چین

▪ درجه: خانگ هومو یکی از صد چهره رسمی شناخته شده در هنرهای رزمی چینی است. در رشته کونگ‌فو سنتی او بی‌نظیر است. ▪ سن: ۶۸ سال دارد. او در سیزدهم سپتامبر ۱۹۳۹ در یوخی کان به دنیا آمده است. ▪ اساتید: او ابتدا هنرهای رزمی را نزد پدرش، خانگ زی شوای، که در دهکده‌شان بوکس شائولین آموزش می‌داد، آموخت. بعدها در دانشگاه با استاد بسیار معروف ما فانگ تو و یکی از چهار فرزند او، ما اینگ را آشنا شد که از ایشان تونگ‌بی را فرا گرفت. ▪ سبک: تونگ‌بی که بهترین ترجمه آن می‌شود: ”هماهنگ ساختن قدرت“، پزشکی سنتی را نیز فرا گرفت. خانگ هومو یک متخصص حرفه‌ای است، او چهار سبک بزرگ بلدست: هاچاج (پی ـ گوا)، بوکس هشت (با ـ جی)، (فان ـ زی) و پاها از پهلو (چو ـ جیایو). ▪ فعالیت‌ها: از سال ۱۹۴۹ خانگ هومو تمرینات رزمی را در دهکده کوچکشان همراه پدرش آغاز کرد. ۱۹۶۲ و در دانشگاه یکی از چهار پسر ما یعنی ما اینگ را و سپس ما فانگ‌تو یکی از به نام‌ترین اساتید هنرهای رزمی چینی قرن بیستم را ملاقات کرد. او از هریک از چهار فرزند ما، تخصصی‌ترین فنون و سبکش را آموخت. سپس به دهکده‌اش بازگشت و شروع به یاد دادن تونگ‌بی به فرزندان و هم‌دهکده‌ای‌های خود کرد. در عین حال به تحقیقات در رشته پزشکی سنتی ادامه داد. ۱۹۸۰ در سا‌ل‌های هشتاد یک آزمایشگاه تحقیقات پزشکی دایر کرد و داروهای بسیاری را ترکیب کرد و ساخت. ۱۹۹۱ به روسیه روفت و ماه‌های بسیاری را صرف آموزش تونگ‌بی به نیروی پلیس آن‌جا کرد. ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ دوباره به آن‌جا رفت. ۱۹۹۲ دولت چین او را رسماً ”یکی از صد چهره ماندگار هنرهای رزمی چینی“ نامید و از آن پس او هم‌چنان مشغول یاد دادن و یاد گرفتن می‌باشد. ایالت گانسو در شمال غرب چین، هنوز آفتا نزده و خانگ هومو جلوی پاشنه در خانه سنتی‌اش انتظار ما را می‌کشد. معلوم نیست این سکوت حاکم بر منطقه همان سکوت انتهائی شب است که منتظر طلوع خورشید مانده یا اصلاً به منطقه‌ای ساکت آمده‌ایم؟ بهترین حسی که می‌شود از زندگی به‌دست آورد در همین ساعت نهفته است. شاید حس رهائی و دانائی از به خانگ هومو که این حس دست می‌دهد. سخاوت، هوشیاری، دانائی، مهربانی و حس احترامی که در استاد وجود دارد همه ناشی از این شناخت است. این منطقه از چین مدرن خیلی دور است. در این دهکده یک میلیون نفری، سنت‌های قدیمی چینی و لباس‌های مائو هنوز در پوشش و رفتار مردم به چشم می‌خورد. خانگ هومو هم یک استاد است و هم یک پزشک سنتی، هنر ماساژ، طب سوزنی و علی‌القاعده هنرهای رزمی را به خوبی می‌شناسد. با یک لیوان آب گرم و یک لیوان چای، یکی از صد چهره‌ ماندگار هنرهای چینی به گرمی به ما خوش آمد می‌گوید، در چین، در سرزمین مادری‌اش. ▪ چه ارتباطی بین پزشکی و هنرهای رزمی است؟ ـ یک مجموعه است. هرکس کونگ‌فو بلد باشد پزشکی را هم می‌شناسد. معلم من، ما فانگ‌تو، یک پزشک بزرگ است. نمی‌شود آموزش‌های فنون و پزشکی را از هم جدا کرد. هدف کونگ‌فو حمایت از سلامت جسم و روح است. برای همین فنون ترکیبی و تکمیلی بسیاری وجود دارند. ▪ آموزش‌های تونگ‌بی کدام قسمت‌ها را در بر می‌گیرد؟ ـ آموزش همه‌جانبه است. اطراف، دست‌ها، چشم‌ها، بدن، حرکات پا از طرفی و از طرف دیگر شانه‌ها، آرنج‌ها، مشت زانو و ... همه‌چیز هست. روی ده نکته متمرکز است. گامی بزرگ در جهت شناخت واقعی مبارزه با دستان خالی است. بعد باید مبارزه با هجده سلاح را یاد بگیریم. همه این تمرینات، آموزش‌های فیزیکی و ... باعث سلامت می‌شود. ما همه را در خدمت سلامت جسم و روح به کار می‌گیریم. ▪ که در واقع جسم و روح یکی‌اند، مگر نه؟ ـ مکملند و جدائی‌ناپذیر. کونگ‌فو هم برای همین است. منتهی هوشیاری و قدرت از آن روح است چراکه قبل از جسم، روح وجود داشته است. برای همین در رویاروئی با دشمن ابتدا باید روی صورت و بعد نگاهش متمرکز شد. ▪ چرا؟ ـ (می‌خندد) برای این‌که او را بترسانیم، اعتماد به نفسش را از او سلب کنیم. دهانمان مانند ببر، چشمانی زنده و سرحال، نگاهی چون عقاب و قلبی چون چنگال‌های شاهین داریم. مردم از این سه حیوان هراس دارند. بدین‌ترتیب ما نشان می‌دهیم شکننده نیستیم و این یعنی هنرهای رزمی. ▪ چه‌طور می‌توان روح هنرهای رزمی را آموزش داد؟ ـ تنها با مثال زدن می‌توان این را آموزش داد. باید مسئله را خوب شکافت با تمرین‌های فیزیکی و هم‌چنین معنوی. مانند یک پزشک باید هوشیاری و دانائی به کار برد. تمرینات با حرکات و دانائی پیش می‌روند. با تکیه بر انرژی درونی ما. مثل خوشنویسی! کسی که روح بزرگی ندارد با حروفی کوچک می‌نویسد! ▪ وقتی از خوشنویسی حرف می‌زنید، خیلی شاد به‌نظر می‌رسد! ـ (می‌خندد) من چیزی را جستجو می‌کنم که در چین به آن ”سان‌پو تانگ“ می‌گویند یعنی ”پیدا کردن سر خوشبختی از هر کجا“ اولین خوشبختی من وقتی است که موفق می‌شوم بیماری را زا درد برهانم و شفا دهم. دومین آن وقتی است که تمرینات رزمی را انجام می‌دهم و سومین خوشبختی من وقتی

است که یک متن خوشنویسی را به اتمام می‌رسانم. از نظر من این تمرین دادن روح است. ▪ به‌عنوان یک متخصص طب سنتی نظرتان در مورد طبابت غرب چیست؟ ـ هر دو به‌هم پیوسته‌اند مانند دست راست و دست چپ. در جهان، سه نوع پزشکی وجود دارد: سنتی، غربی، ترکیبی از این دو که من سومی را می‌پسندم. من اولی را از استاد و دومی را در دانشگاه یاد گرفتم. یک آزمایشگاه تحقیقاتی دایر کردم که در آن داروهائی برای درمان آپاندیسیت، علاج شکستگی استخوان و برخی مشکلات دیگر... کشف کردم. ▪ برای علاج شکستگی استخوان؟ ـ بله، مدت‌های طولانی تحقیق کردم و در مناطق زیادی به دنبال گیاهانی که نیاز داشتم، گشتم. از عصاره چند جوجه هم استفاده کردم. داروئی برای این مشکل کشف کردم. که به‌جای صد روز، استفاده سی روز از آن کافی است تا شما را روبه‌راه کند. به ماساژ دادن هم خیلی معتقدم چون هنر کونگ‌فو و در سبک ما تونگ‌بی، برای این است که نگرشی دوباره به ریشه‌های انسانیت داشته باشیم. و برای همین باید به همه جوانب آن توجه داشته باشیم. تمرین هنرهای رزمی مانند فضائی است که از نو می‌توان خود را شناخت. ▪ تونگ‌بی در ۴ کلام: ـ معنی: ”برقراری ارتباط بین همه حس‌ها تا به یک حس واحد برسیم. درک این مهم که بدن باید رها و آزاد باشد.“ ـ اصل: ”به‌دست آوردن ریشه وجود برای رسیدن به عمق شخصیت انسان. دانائی برای شناخت خود از تمامی جوانب“ ـ هدف: ”انرژی همه حرکات، تنفس، تغذیه، روح، جسم، حس‌ها را هدایت می‌کند تا دانائی به همه وجود برسد.“ ـ تأثیر روی زندگی: ”همه تحقیقات و تجربیات در این خلاصه می‌شوند: موفق کسی است که در پی شناخت خودش باشد.“ منبع : مجله‌رزم‌آور @KongFoo

جنگجویان کیوکوشین کای

کشور، ژاپن مکان، کوه میتوسومین هنر زمی، کاراته کیوکوشین‌کای ویژگی، اردوی تمرین سالانه مدرسه کیوکوشین از ۴۰ سال پیش تاکنون همه تمرینات مانند تمرین روز اول در سالنی که گرم نشده است شروع می‌شود و یا چند لحظه مدیتیشن پایان می‌یابد. کنار زدن محدودیت‌‌ها، این هدف نهائی ”میتسومین“ است. اردوی سالانه جنگجویان کیوکوشین‌کای، تمرین در برف، در شب مانند روز، ۲۲ کیلومتر دویدن در کوه، عبور از زیر یک آبشار با آب یخ‌بسته ۱۵۰ مرد، زن و کودک به مدت سه روز با تمام وجود از خود مایه گذاشتند. توکیو، ناحیه ایکبوکورو، چهارشنبه ۴ ژانویه، ساعت ۷ صبح، حدود ۱۵۰ مرد، زن و کودک به مدت سه روز با تمام وجود از خود مایه گذاشتند. توکیو، ناحیه ایکبوکورو، چهارشنبه ۴ ژانویه، ساعت ۷ صبح حدود ۱۵۰ رزمی‌کار کاراته کیوکوشین‌کای که از سراسر ژاپن آمده‌اند، در سرما مابل دوجو هونبو، پای درنا را اجراء می‌کنند. ساعت میتوسمین زنگ می‌زند. هوجی هیبینو، دارنده‌دان ۲ و مربی دوجو مرکزی می‌گوید“ این در مدرسه ما به یک سنت مربوط می‌شود ”او اضافه می‌کند“ سوزی (اویاما، پایه‌گذار سبک) عادت داشت برای تمرین و مدیتیشن به این کوه برود. اکنون ۴۰ سال است که ما دو بار در سال این کارآموزی را تکرار می‌کنیم، که برای گذراندن کیو و دان‌ها اجباری است. همچنین بدین طریق سال را بر مبناهای جدید و با فکری شاداب دوباره آغاز می‌کنیم“. میتسومین، می‌گوید آن سه کوه، یکی از مکان‌های مقدس ژاپن است. سامورائی مشهور، میاموتو موسائسی قبلاً در قرن ۱۷ نواحی آن را اشغال کرده بود. وقتی از توکیو حرکت می‌کنیم باید سه ساعت در جاده باشیم تا به این معبد شینتوئی برسیم که در جنگلی از انبوه کاج‌ها و در ارتفاع ۱۰۰۰ متری پنهان شده است. به محض رسیدن، رفیق شدن هوا اثر خود را نشان می‌دهد. برای رسیدن به هتل، که ساختمانی سنتی با بالش‌های پنبه‌ای و اتاق‌های گروهی است. یک کیلومتر بالا روی به همراه سلاح و اثاثیه لازم است. اولین صبحانه ساندویچ است. سپس در ساعت ۱۴ اولین تمرین ما در این اقامتگاه شروع می‌شود. این تمرین نسبت به تمرینات بعدی راحت‌تر است. در یک سالن بزرگ که گرم نیست شوکی ماتسوئی، جانشین اویاما حرکات تمرینی را نشان می‌دهد. گرم شدن، کیهون، کیای ... به مدت بیش از دو ساعت، کارآموزان که امسال سن آنها بین ۸ تا ۷۶ سال است، بدون هیچ گونه تردیدی فقط اطاعت می‌کنند. باید بگوئیم که مربیان در ردیف‌های اول و آخر کلاس درس قرار گرفته‌اند. حتی یک کلمه هم ‌رد و بدل نمی‌شود. کانچو ماتسوئی استادی محترم است. مطابق سنت بی‌حضور او کاری انجام نمی‌شود و در هر بار آمدن و رفتن او، سلامی احترام‌آمیز به همراه ”آوس“ فراوان نثار او می‌شود. ● تمرین شبانه، در برف شب پس از شام که از ماهی، برنج و چای تشکیل یافته، همانند صبح و ظهر، شوکی ماتسوئی به سخنرانی می‌پردازد و به سؤالات کارآموزان پاسخ می‌دهد یوشی کازوساتویاما، دارنده دان ۱ می‌گوید ”اغلب این فرصت به‌دست نمی‌آید که کانچو را ملاقات کنیم و با او تمرین نمائیم“ و اضافه می‌کند میتسومین این امکان را به ما می‌دهد“. شب کوتاه است و همه در این مورد اتفاق‌نظر دارند. تمرین خسته‌کننده بود و مخصوصاً همه می‌دانند که فردا روز بسیار سختی خواهد بود. ارتور هوهانیسیان، یک جنگجوی ارمنستانی ۳۰ ساله که هنرآموز شبانه‌روزی دوجوهونیو است می‌گوید ”باید قبل از آمدن به میتسومین از نظر ذهنی خود را آماده کرد“، او ادامه می‌دهد مردم می‌دانند که این سخت خواهد بود... اما من مثبت فکر می‌کنم. شما می‌دانید که الان در شهر من، در ارمنستان دمای هوا منفی ۳۵ درجه است. اما در اینجا قابل تحمل است. امیدوارم که پیاده‌روی سخت باشد. ساعت ۳۰/۷ صبح. پس از یک ساعت تمرین در داخل برف. نیم ساعت مدیتشن در معبد شینتوئی میتسومین، برنامه هر روزه بود. ● نیم‌ساعت مدیتیشن پنج‌شنبه ۵ ژانویه، دومین روز از کارآموزی، ساعت ۳۰/۶ صبح. هنوز سپیده‌دم فرا نرسیده است. دما منفی است. در حیاط پوشیده از برف هتل، مردان، زنان و کودکان با لباس کیمونو منتظر آمدن کانچو ماتسوئی هستند تا اولین تجربه آن روز را شروع کنند: یک ساعت تمرین در برف. برنامه آنها گرم کردن عمومی بدن و سپس کار تکنیکی در گروه‌های مختلف است: مربیان (کاتا)، کودکان (کار با مشت‌ها)، بزرگسالان (مشت‌ها و پاها)، زنان (کیهون). در گرگ و میش هوا. فریادها و کیای این جنگجویان که با سرما مقابله می‌کنند، در سکوت کوهستان طنین‌انداز می‌شود، و آدم احساس می‌کند در میان سامورائی‌ها عصر ادو قرار دارد که خود را قبل از جنگ آماده می‌کنند. جلسه با یک پیاده روی ۲ کیلومتری از میان جنگل در سراشیبی که ساختمان‌های معبد را احاطه کرده، پایان می‌یابد. جوانترها، خسته‌ترها یا مسن‌ترها می‌توانند قبل از اینکه همه وارد معبد شوند و برای مدیتیشن آماده گردند، دور آتش روشن شده بایستند و خود را گرم کنند. ساعت ۳۰/۷ صبح است. به مدت نیم ساعت در ح

الی‌که زنان و کودکان در وسط گروه قرار گرفته‌اند، کاراته‌کاهای کیوکوشین آرام و خونسرد می‌نشینند. اوسامو ناگامین، ۵۷ ساله، دارنده دان ۱ و یا ۲۰ سال سابقه کار رزمی در پایان کارآموزی می‌گوید“ به‌نظر من این سخت‌ترین چیزی بود که باید تحمل می‌کردیم“، او ادامه می‌دهد: باید در جریان هوا آزاد بنشینیم و هیچ تکانی نخوریم. اگر ۱۰ دقیقه طول می‌کشید موافق بودم، اما نیم ساعت تحملش خیلی مشکل است“. و اما سخت‌ترین تمرین هنوز در راه است... زیرا این مدیتیشن علاوه بر خیر و برکت برای سال جدید، فرصتی برای کارآموزان بود که روی کار بعدی تمرکز کنند که به‌عنوان مشکلترین تمرین شهرت دارد و ”ماراتن“ نام دارد. حرکت در سال ۱۳ است، چوچی هیبینو، تنها مربی که انگلیسی صحبت می‌کند به ما می‌گوید: ”فقط کودکان کمتر از ۱۲ سال و افراد مسن‌تر، ۶۰ تا ۷۰ ساله‌ها مجبور نیستند که آن را انجام دهند“، او اضافه می‌کند: ”دو خودرو هست که اگر رزمی‌کاران بخواهند آنها را سوار می‌کنند“. ● ۱۱ کیلومتر سرازیری، ۱۱ کیلومتر سربالائی از حدود ۱۵۰ کاراته‌کا فقط چهار نفر آنها که مسن‌ترین‌شان اوشی دو کونیو ۷۶ ساله است، معاف شده‌اند. همه بچه‌ها، حتی کم‌سن‌ترین آنها (۸ ساله) برای ۲۲ کیلومتر دو عازم می‌شوند: ۱۱ کیلومتر سرازیری برای رسیدن به سد که ۱۰۰۰ متر پائین‌تر است، و ۱۱ کیلومتر سربالائی برای برگشتن به معبد! ● ”اوس“، کلمه جادوئی نمی‌توان بدون فکر کردن به کلمه ”اوس“ کیوکوشین کای را تصور کرد. این کلمه در هر لحظه و به هر دلیلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای گفتن سلام، مرسی، یا حتی بله. وقتی کانچو ماتسوئی یا مربیان وارد یک اتاق می‌شوند یا کارآموزان را مورد خطاب قرار می‌دهند، فوراً این کلمه را در مقابل می‌شنوند. این کلمه در واقع دارای دو معنی است. در کل به معنای موافقت است. در مذهب هم از این کلمه استفاده می‌شود. در مذهب شینتو، به یادگیری با صبر و حوصله و جستجوی طریق خود با جدیت اشاره دارد. اکثر افراد عادت به دویدن ندارند مانند اکیکو یوشی‌ هارا یک زن ۳۰ ساله، دارای کمربند قهوه‌ای: ”برای من بدون شک این مشکلترین تمرین بود. علاوه بر آن من فکر می‌کردم که مسیر یخ‌زده باشد، بنابراین به کفش‌هایم آج زده بودم. وقتی متوجه شدم که این‌طور نیست خیلی دیر شده بود. اما من فقط می‌خواستم مقاومت کنم. و من ماراتن را به پایان رساندم! این بری من مهم بود. من افتخار می‌کنم“. ● دو ساعت و نیم پیاده‌روی در برف از بین آنها شصت نفر از جمله چند کودک ۱۲-۱۰ ساله مسافت را در کمتر از ۲ ساعت طی می‌کنند. دیگران سوار خودروها می‌شوند، اما در بیش از ۱۰-۸ کیلومتری از ورودی کسی سوار خودرو نمی‌شود. در ساعت ۲۱ حرکت پایانی انجام می‌شود. کارآموزی به پایان نرسیده است و برای فردا هم ورزش‌های زیادی تدارک دیده شده است. جمعه ۶ ژانویه، سومین روز کارآموزی، ساعت ۳۰/۶ صبح، مراسم همانند روز قبل است، اما هوا سردتر است. یک باد خفیف زمستانی خود را نشان داده است. چین و چروک‌های صورت کم کم خود را نشان می‌دهند. ماهیچه‌ها سنگین‌تر و سفت‌تر می‌شوند. با این حال کسی جا نمی‌زند. چه آبروریزی خواهد بود! در طول یک ساعت شدت تمرین و پشتکار رزمی‌کاران کاهش نمی‌یابد. در ساعت ۸ تعداد کمتری از بچه‌ها در مدیتیشن حاضر می‌شوند زیرا اکثر آنها دور آتش جمع شده‌اند. ● سردی آب کمتر از سال ۲۰۰۵ ساعت ۱۱ ساعت عزیمت را اعلام می‌کند. پس از ادای احترام در مقابل بنای یادبود کائچو اویاما، همه در مسیر آبشار حرکت می‌کنند که آخرین آزمون آنها در این اقامتگاه است. یک ساعت و نیم پیاده‌روی روی شیب‌های پوشیده از برف. سر خوردن‌ها و افتادن‌های پیاپی. سرانجام در پیچ جاده آبشار پدیدار می‌شود. کاراته‌کارهای کیوکوشین‌کای خوشحال هستند. آنها می‌خندند و شوخی می‌کنند. مربیان وقتی می‌بینند آب به اندازه کافی سرد نیست قطعات یخ را می‌شکنند و آنها را داخل آب می‌اندازند. جوجی هیبنیو خاطرنشان می‌کند که ”آب به اندازه سال گذشته سرد نیست“. کارآموزان در حالی‌که بالاتنه‌هایشان لخت است. جلوی محرابی که کنار آبشار ساخته شده است، به روش شینتو ادای احترام می‌کنند. سپس در دسته‌های کوچک از صخره‌ها بالا می‌روند یا پاهایشان را در آب یخ‌زده فرو می‌برند. آنها که شهامت بیشتری دارند مستقیماً زیر آبشار یخ‌زده می‌ایستند. همه، از جمله زنان و کودکان باید قبل از بیرون آمدن ۳۰ گیاکو سوکی انجام دهند. کائچو ماتسوئی تنها کسی است که دو بار این کار را انجام می‌دهد، یعنی هر دو بار که زیر آبشار می‌رود او این‌کار را با چنان خونسردی انجام می‌دهد که حس احترام را برمی‌انگیزد. ریکیتو اوگاکی، ۱۲ ساله با کمربند مشکی جونیور، به دستور یک مربی مدت طولانی‌تری زیر آبشار می‌ماند. او می‌گوید: ”احساس می‌کردم که پاهایم یخ بسته‌اند، علاوه بر آن سنگ‌ها تیز بوده‌اند و پاهای مرا می‌بریدند. من ۲۲ کیلومتر دویدم اما این آزمون آبشار همه سخت‌تر بود.

من یاد گرفتم که صبور بودن چقدر مهم است! اکنون من خودم را قوی‌تر احساس می‌کنم. از اینکه همه چیز را به پایان رساندم احساس غرور می‌کنم“. همه با شادی و بااخلاق خوش دوباره لباس می‌پوشند و قبل از اینکه سوار اتوبوس شوند تا به توکیو بروند برای آخرین بار یک ساعت پیاده‌روی می‌کنند. از ۴۰ سال پیش تاکنون این سنت تغییر نکرده است، جز در دو مورد استثناء: امروزه تمرین صبحگاهی در برف دیگر با پای برهنه انجام نمی‌شود و مربیان برای تشویق کردن کارآموزان در ماراتن دیگر از باتون استفاده نمی‌کنند. ماکوتو آکایشی ۲۴ ساله که از طرف کیوکوشین به‌عنوان ستاره آینده اعلام شده است، و چهارمین کارآموزی زمستانی‌اش را امسال گذرانده است، می‌گوید: ”میتسومین مهم است. سرما بدن و ذهن ما را تحریک می‌کند، اما تمرین در دوجو هونبو سخت‌تر است. برای من میتسومین راهی است که سال را به خوبی شروع کنم“. به دنیای کاراته کیوکوشین کای خوش آمدید اوس. ● کانچو شوکی ماتسوئی همه او را کانچو، استاد یا رئیس صدا می‌زنند جانشین پرشور اویاماسنسی و مدیر کاراته کیوکوشین کای از سال ۱۹۹۴ می‌باشد. پس از کارآموزی، او از اهمیت میتسومین در مدرسه کیوکوشین صحبت می‌کند. ● مفهوم میتسومین در فلسفه کیوکوشین چیست؟ ▪ میتسومین یک مکان اسطوره‌ای در ژاپن است که اعتقادات زیادی در مورد آن وجود دارد. تقریباً ۲۰۰۰ سال است که معبد وجود دارد. میاموتو موساشی معروف برای تمرین به آنجا می‌رفت. این چیزی است که مورد توجه اویاما سنسی قرار گرفت. او برای تمرین و برای تصفیه ذهن خود به آنجا رفت. مدرسه کیوکوشین ۴۰ سال است که به میتسومین می‌رود. ● آیا از زمان اویاماسنسی به بعد، تغییراتی در نحوه تمرین به‌وجود آمد؟ ▪ نه زیاد قبلاً بدون کفش تمرین می‌کردند، موردی که از آن به بعد دیگر وجود ندارد. مربیان قبلاً مجهز به باتون بودند. اما امروز نه. ولی تمرین، خودش تغییر چندانی نکرده است. قبلاً افراد انگیزه بیشتری برای پافشاری بر راه بودو داشتند. اما در روزگار ما بیشتر مردم ”عادی“ هستند که با فکری ”معمولی“ به کیوکوشین کای روی می‌آورند، و کاراته مرحله به مرحله آموزش داده می‌شود. ● شما چگونه بر روی ذهن کار می‌کنید؟ ▪ بیشتر مردم بین فیزیک (جسم) و ذهن تفاوت قائل می‌شوند، اما یک چیز هستند. یکی بدون دیگری نمی‌تواند اصلاح شود. گاهی اوقات فیزیک است که به ذهن امکان رشد می‌دهد و بعضی وقت‌ها برعکس است. مانند یک سکه است که دو رو دارد اما مهم آن است که هیچ‌وقت از کار کردن باز نایستیم. با این‌ طرز فکر است که می‌توان به هدف خود رسید. ● بهترین مبارزان امسال حاضر نبودند. چرا؟ ▪ من هم این سؤال را از خودم می‌پرسم. حتی اگر آنان سبک تمرین خاص خودشان را داشته باشند باز هم می‌بایست به میتسومین می‌آمدند. من آنها را مجبور نمی‌کنم و از آنها هم نخواستم که بیایند. شاید از سرما نرسیده‌اند، که این ضعف ذهنی آنها را نشان می‌دهد. منبع : مجله‌رزم‌آور

سیر پیشرفت یک رزمی کار