در تمرینات نظامی بیشتر به آموزش سلاح های گرم می پردازند تا مبارزه فاصله نزدیک با چاقو. مبارزه تن به تن کمترین اولویت دارد. سه بعد مهم برای تمایز بین تمرینات نظامی و هنر های رزمی وجود دارد که البته می تواند برای تمرینات غیر نظامی نیز به کار رود.   بعضی از هنر های رزمی مانند کالی، اسکریما و آرنیس عمدتا مبتنی بر استفاده از چاقو و چوب است. این ها ابزاری بسیار موثر در پرورش مهارت های مبارزه فاصله نزدیک با چاقو است و به سربازان یاد می دهد که کجا دشمن را زخمی و خلع سلاح کنند و از پای درآورند.؟   چون سربازان تحت آموزش مبارزه غیر مسلح بودند، ارتش تکنیک های دفاع شخصی را ابداع کرده است که این تکنیک ها در تمرینات تکراری آسان و کوتاه تعبیه شده است و شامل مهارت های جودو ، اسکریما، بوکس، موی تای و جیوجیتسوی برزیلی است.   مهم ترین روشی که هنر های رزمی بر تمرینات نظامی تاثیر گذار بوده است، تزریق " غریزه قاتل شدن" است. همان طور که در عنوان کتاب رکس اپلیگیت (افسر نیروی هوایی آمریکا) آمده است: " بکش یا کشته شو " (1943). یک سرباز با انجام دادن رفتارهای خشونتی، اعتماد به نفس بالا و روحیه جنگ جویانه در شرایط مبارزه، یاد می گیرد که چگونه خشونت آمیزانه عمل کند.   تمرینات روتین اصول تناسب اندام فیزیکی شامل انعطاف پذیری، استحکام، قدرت، سرعت، استحکام عضلانی، تعادل و تناسب اندام قلبی عروقی می باشد. روال تمرینات هر کدام از هنر های رزمی برای بهبود ساختار بدن و روحیه فرد گسترش یافته اند .   بعد از تمرینات آیروبیک رایج در دهه ی 1980، ادغام آموزش هنر های رزمی با تمرینات روتین هنرمندان غیر رزمی بیش از پیش محبوب شد. در دهه ی 1990 تائه بوی تمسخرآمیز ظهور پیدا کرد. تائه بو سیستم دفاع شخصی نبود، ولی بسیاری از افراد گمراه فکر می کردند که این تمرینات می تواند در سناریو ها و فیلم های دفاع شخصی به کار رود. در ضمن، این یک پیشرفت مهم بود زیرا آمریکا به درجه تازه ای از یادگیری هنر های رزمی دست یافت. امروزه، مردم آمریکا بیش از قبل هنر های رزمی یاد می گیرند.   اخیرا، اصول آموزشی هنر های رزمی ترکیبی در ویدیو های تمرین گنجانیده شده اند. قهرمانانی مانند چوک لیدل، فرانک شامروک و مائمریسیو روا دی وی دی هایی منتشر کرده اند که تمرینات روتین و نکته های کلیدی مبارزه را نمایش می دهد.

انواع سبک های هنرهای رزمی

در دنیای امروز، روش های مبارزه نظام مند و طبقه بندی شده زیادی وجود دارد و اغلب به عنوان "سبک های هنر های رزمی" نام برده می شوند. بعضی از این سبک ها بسیار سنتی اند و از تاریخ منشا می گیرند. بعضی دیگر امروزی تر هستند. علی رغم این تفاوت، اگر چه این سبک ها به طور یقین نکات مشترک زیادی دارند، هر کدام از آن ها دارای شیوه مبارزه منحصر به فردی است. در راستای اهداف این مقاله، سبک های هنر های رزمی در بخش های زیر طبقه بندی می شوند: سبک های ایستاده یا ضربه ای، سبک های مبارزه زمینی یا گلاویزی، سبک های زمین زدن یا پرتابی، سبک های وابسته به سلاح، سبک های تفکری یا ملایم، و سبک های ورزشی ترکیبی MMA. سبک های ایستاده یا ضربه ای(تهاجمی_تدافعی)

سبک های هنر های رزمی ایستاده یا ضربه ای اصولا به هنرجو یاد می دهد که در حالت ایستاده (حالتی که روی پاهایش ایستاده است) چگونه با استفاده از بلوکه کردن، ضربات پا، مشت، زانو و آرنج از خود دفاع کند. درجه ای که هنرجویان هر یک از این جنبه ها را یاد می گیرند، به سبک، زیر سبک و مربی خاص بستگی دارد. بنابراین، بسیاری از این سبک های ایستاده جنبه های دیگر مبارزه را نیزآموزش می دهند، اگرچه هدف اصلی شان محسوب نمی شود.بعضی سبک های ضربه ای شامل موارد زیر است: بوکس کاپوئرا (Capoeira) کاراته کیک بوکسینگ کونگ فو موی تای تکواندو تانگ سودو (Tang Soo Do) سبک های مبارزه زمینی و گلاویزی تمرکز اصلی سبک های گلاویزی در هنر های رزمی این است که به هنرجو آموزش داده شود که چگونه حریف خود را به زمین بزند و یا به جایی بکشاند که بتواند به وضعیت غالب و تسلط دست یابد و در انتهای مبارزه بتواند حریف را ناکار کند. بعضی سبک های گلاویزی شامل موارد زیر است: جیوجیتسوی برزیلی کشتی کچ (کشتی کج) جیوجیتسو سامبوی روسی سومو (Sumo) کشتی سبک های زمین زدن و پرتابی مبارزه همیشه از حالت ایستاده شروع می شود. تنها روش قطعی برای کشاندن مبارزه به زمین، به کار بردن تکنیک های زمین زدن و پرتاب کردن حریف و جایی که این تکنیک های پرتابی از آن نشات می گیرد، است. توجه داشته باشید که تمام سبک های گلاویزی قدیمی، تکنیک زمین زدن را نیز آموزش می دادند و بیشتر این سبک های پرتابی گلاویز شدن را یاد می دهند. بنابراین، اشتراکات قابل توجهی دارند. اگرچه تاکید اصلی این سبک ها روی تکنیک های زمین زدن است. بسیاری از سبک های پرتابی شامل موارد زیر است: آیکیدو جودو هاپکیدو (Hapkido) شوای چیائو (Shuai Jiao) سبک های وابسته به سلاح

در سیستم و اسلوب بسیاری از سبک های مزبور، سلاح به کار می رود. برای مثال هنرجویان کاراته گوجوریو (Goju-ryu karate) از شمشیری چوبی به نام بوکن (Bokken) استفاده می کنند. هنوز سبک هایی از هنر های رزمی وجود دارد که تمرکز اصلی شان روی به کار بردن سلاح است. چندین سبک سلاحی در زیر آمده است: کالی (Kali) لایدو (laido) کنپو (کمپو) سبک های تفکری یا ملایم افرادی که شروع به یادگیری سبک های تفکری یا ملایم هنر های رزمی می کنند، بیشتر به تکنیک های نفس کشیدن، تناسب اندام و جنبه معنوی مبارزه می پردازند. البته تمام این سبک ها قبلا در مبارزه استفاده می شد. چندین سبک ملایم در زیر ذکر شده است: باگوآژانگ (Baguazhang) تای چی سبک های وابسته به چی گونگ (Chi Gong) سبک های ترکیبی

در واقع اکثر هنر های رزمی تکنیک های مشترکی را به کار می گیرند. همان طور که گفته شد، در سال های اخیر، بسیاری مدارس به دلیل محبوبیت مسابقات هنر های رزمی ترکیبی و آموزش و به کار گیری سبک های رزمی متعدد با هم به عنوان هنر های رزمی ترکیبی طبقه بندی می شوند. اصطلاح MMA عموما به آموزش رقابت کردن در سبکی ورزشی از هنر های رزمی دلالت می کند که در آن گلاویز شدن، مبارزه ایستاده، زمین زدن، پرتاب کردن و ناکار کردن (حذف کردن) مجاز است. علاوه بر موارد مزبور، سبک های ترکیبی دیگری نیز وجود دارد که در زیر به آن ها اشاره شده است: MMA جیت کان دو نینجوتسو (Ninjutsu) شوت فایتینگ (Shootfighting)

بروسلی درمورد زندگی می گوید : برای داشتن یه زندگی راحت دعا نکن دعا کن که قدرت داشته باشی یه زندگی سخت رو تحمل کنی ....

چگونه شبیه بروس لی شویم