🥋 #حرکات دیدنی #شمشیرپهن استاد کهن سال کونگ_فوی #وودانگ #wudang #نمایش_سبک 🎥 👊 @HrazmiVpahlvani 💪 #کانال #هنرهای_رزمی.. #ورزش_پهلوانی🇮🇷 🏹🥊🥋🏋‍♂🤼‍♂🤸‍♂🧗‍♂🤺🏊‍♂🏇 (⛩هنرهای رزمی ما را از خواب بیدار ‌می کند و در آن‌ زیبایی بزرگی نهفته است.) ☯武術🀄️

10 دلیل برای اینکه نباید هیچ تمرین کاراته ای را ترک کنید

شما علاقه مند به ورزش های رزمی هستید اما هر وقت دلتان می خواهد به کلاس نمی روید. ازجمله دلایلی که بعضی اوقات به کلاس نمی روید می توان به خستگی، حجم کار زیاد، درد پشت، مچ دست، بازوها و زانوها، سرماخوردگی شدید، دعوت شدن به یک مهمانی و یا دیدن یک فیلم یا مسابقه ورزشی اشاره کرد. نگران نباشید، خیلی دیر نشده که با جدیت به تمرین مورد علاقه خود برگردید، در اینجا 10 دلیل را نباید هیچ یک از کلاس های تمرینی کاراته یا هر هنر رزمی دیگری را ترک کنید به شما می گوییم. برای کسانی که هرگز در کلاس ها شرکت نمی کنند امیدوارم این مقاله انگیزه کافی برای شروع تمرین آنها را نیز داشته باشد. 1- در کشورهای غربی به اندازه کشورهای شرقی تمرین نمی کنیم به عنوان مثال، در ژاپن یا اوکیناوا رزمی کاران کاراته به صورت روزانه مشغول تمرین هستند(بیشتر از 10 ساعت در هفته). اما اینکار در جهان غرب ناممکن است و یکی از دلایلی که شرقی ها از غربی ها در این زمینه پیشی گرفته اند همین است. تصور کنید که اکثر کلاس ها را از دست می دهید، پیشرفت شما بسیار کند و حتی نزدیک به صفر می شود، پس انگیزه بگیرید. 2- پیشرفت به معنای پایداری و حضور است " کاراته مانند آب جوش است، اگر به آن گرما ندهید سرد می شود". این یازدهمین اصل است که می توانید در کتاب "بیست اصل هدایت کاراته" (Gichin Funakoshi) بخوانید. به معنای دیگر، تمرین مداوم. بسیاری از کاراته کارها با اشتیاق تمرین می کنند، اگر با دیدن آنها پریشان شوید از مزایای یادگیری آن بی بهره شده و در نهایت از حوزه موضوع اصلی دور خواهید شد. 3- آنچه آموخته اید را بهتر می آموزید هنگامی که با یک موضوع فنی یا اصل خاص کار کرده اید معمولا مربی تان در کلاس آن را به صورت خلاصه بیان می کند. این یک دوره تکرار برای کسانی که در جلسه قبلی شرکت نکرده اند نیست، بلکه بخشی از روند یادآوری تنظیم شده است. اگر آنچه را آموخته اید دوباره تمرین نکنید پس از مدتی آن را فراموش خواهید کرد و نمی دانید باید چگونه آن را انجام دهید. توصیه من برای کسانی که مشکل حافظه دارند این است که از کلاس ها یادداشت برداری کنند. 4- هیچ کلاس جبرانی را از دست ندهید همیشه لذت بخش است که رزمی کاران تکنیک های جدید مانند کاتا، تاولو، پومسه، حرکت کاراته، تکنیک های دفاع از خود در برابر چاقو یا میله و یا تکنیک های مربوط به یک هنر رزمی دیگر را یاد بگیرد. ممکن است که در اجرای یک تکنیک با مشکل مواجه باشید، بهتر است در کلاس های جبرانی که معمولا توسط مربی هر ماه یک بار انجام می شود شرکت کنید و آن را از دست ندهید. 5- آمادگی جسمانی و ثبات دست در دست هم می دهند تمرینات منظم به شما این امکان را می دهند که آمادگی جسمانی خود مانند استقامت، قدرت، چابکی، سرعت، تعادل، زمانبندی و غیره را بهینه کنید. انجام هر کدام از این بخش ها به شما کمک می کند که در رشته رزمی خود هرچه سریعتر رشد کنید. در حقیقت می توان گفت که تمرین هنرهای رزمی موجب تقویت عضلات کل بدن شما می شود و در نتیجه از سلامتی کاملی برخوردار خواهید بود. 6- پس از هر تمرین خوب احساس خوشایندی خواهید داشت آیا روز وحشتناکی در محل کار خود با فشار بیش از حد یا مشکلات زیادی گذرانده اید؟ تعجب می کنم که برخی افراد به دلایلی ازجمله باران می بارد یا هوا خیلی گرم است به باشگاه نمی روند. اگر برای رفتن به باشگاه انگیزه داشته باشید می بینید که پس از پایان هر کلاس چه احساس خوبی خواهید داشت. رفتن به باشگاه این امکان را برای شما فراهم می آورد که ذهن خود را خالی کنید، افکار منفی را از خود دور کرده و برای یک الی دو ساعت بر روی هنر رزمی مورد علاقه خود تمرکز کنید. 7- به استاد و دیگر هنرجویان احترام می گذارید آیا به نظرتان مربی شما عالی است؟ او شما را پیشرفت می دهد و عملکردتان را بهبود می بخشد و به شما کمک می کند که در راه درست قدم بردارید. حضور در هر کلاس، احترام و سپاسگزاری شما نسبت به او را نشان می دهد. هرگز فراموش نکنید که کاراته با حسن نیت ارائه شده و پایان می یابد. این اولین اصل از اصول 20 گانه کاراته است که توسط استاد فوناکوشی نوشته شده است. 8- فرصتی برای دیدار با دوستان هم باشگاهی تان فراهم می شود آنچه باعث شده برای اولین بار درب باشگاه را باز کنید شاید با بقیه متفاوت باشد. اما در طول سال ها متوجه می شوید که از بحث و گفتگو کردن با دوستانی که به اندازه شما به آن رشته علاقه دارند واقعا لذت می برید. بطور کلی کاراته و دیگر هنرهای رزمی از بعد اجتماع ی قابل توجهی برخوردار هستند. مطمئن هستم که شما نیز در باشگاه دوستان خوبی پیدا کرده اید. 9- راهی برای رشد ذهنی تان است بیان اینکه هیچ وقت هیچ آموزشی را از دست نخواهید داد راهی برای تقویت روحی شما است. چند ساعت دور بودن از فضای زندگی شهری و انجام دادن کاری که به آن علاقه دارید به رشد ذهنی شما کمک زیادی می کند.

اگر نتوانستید چند جلسه ای به باشگاه بروید می توانید از یکی از دوستان تان کمک گرفته و از او بخواهید که آنچه را که یاد گرفته در خانه یا پارک نزدیک خانه تان به شما یاد دهد. 10- مسیر "رزمی" بی پایان است شما باید اطمینان حاصل کنید که هر روز کمی بهتر هستید و "راه" را دنبال می کنید. این یک تلاش در زندگی است. به عنوان مثال، چند سال پیش یک هنرجوی جوان داشتم که در حال گرفتم کمربند مشکی بود، او به تدریج از تمرینات خودداری کرد تا اینکه بلاخره آنها را ترک کرد. هدف اصلی او رسیدن به کمربند مشکی بود و فکر می کرد همه چیز را می داند، مانند اینکه شخصی به تازگی گواهینامه رانندگی گرفته باشد و فکر کند مانند یک راننده فرمول یک در مورد آن می داند. هنرهای رزمی بی انتها هستند و هر روز چیز جدیدی یاد خواهید گرفت.

هنرهای رزمی چینی هنرهای رزمی چینی (به چینی: 中國武術) به تمامی انواع هنرهای رزمی گفته می‌شود که از چین سرچشمه می‌گیرند. دیوارنگاره‌ای از سده نوزدهم در معبد شائولین کونگ فو و ووشو عبارات عمومی هستند که به مرور زمان مترادف با هنرهای رزمی چینی شده‌اند. هر چند این دو عبارت تفاوت بسیاری در اصل معنایی با یکدیگر دارند. هر کدام از این دو لغت می‌تواند سنت‌های متفاوتی از هنرهای رزمی را توصیف کند و حتی می‌تواند در مفهومی غیر از هنرهای رزمی استفاده شود.سی ام ای نام‌ دیگری که گاه برای اشاره به هنرهای رزمی چینی کاربرد دارد. در زبان چینی واژه کونگ فو اشاره به هر دستاورد شخصی یا مهارت پیچیده حتی در زمینه‌های کاملاً غیر مرتبط با هنرهای رزمی دارد. در مقابل ووشو یک عبارت دقیقتر در زبان چینی ماندارین است که می‌توان آن را به «هنر رزمی» ترجمه کرد. علاوه بر این عبارت ووشو امروزه اسمی برای یک ورزش کلاسیک و در عین حال بسیار مدرن است که مسابقات آن در دو بخش اصلی مبارزه ، سانشو یا ساندا و فرم‌های با سلاح و بدون سلاح برگرفته از فرم‌های هنرهای رزمی چینی با نام تالو برگزار می‌شود. وینگ چون کونگ فو یا وینگ چون ووشو نیز یکی از اصیل‌ترین و قدیمی‌ترین فنون مبارزه و دفاع شخصی است که امروزه در سراسر دنیا و به شکل اکادمیک آموزش داده می‌شود.همچنین سبک جیت کان دو سبکی بسیار منحصر به فرد که توسط بروس لی یکی از بزرگ‌ترین اساتید رزمی قرن بنیانگذاری شد و زیر مجموعه فدراسیون جهانی ووشو اداره می‌شود. @honarrazmi

یک لیوان چای با یکی از صد چهره ماندگار هنر رزمی چین

▪ درجه: خانگ هومو یکی از صد چهره رسمی شناخته شده در هنرهای رزمی چینی است. در رشته کونگ‌فو سنتی او بی‌نظیر است. ▪ سن: ۶۸ سال دارد. او در سیزدهم سپتامبر ۱۹۳۹ در یوخی کان به دنیا آمده است. ▪ اساتید: او ابتدا هنرهای رزمی را نزد پدرش، خانگ زی شوای، که در دهکده‌شان بوکس شائولین آموزش می‌داد، آموخت. بعدها در دانشگاه با استاد بسیار معروف ما فانگ تو و یکی از چهار فرزند او، ما اینگ را آشنا شد که از ایشان تونگ‌بی را فرا گرفت. ▪ سبک: تونگ‌بی که بهترین ترجمه آن می‌شود: ”هماهنگ ساختن قدرت“، پزشکی سنتی را نیز فرا گرفت. خانگ هومو یک متخصص حرفه‌ای است، او چهار سبک بزرگ بلدست: هاچاج (پی ـ گوا)، بوکس هشت (با ـ جی)، (فان ـ زی) و پاها از پهلو (چو ـ جیایو). ▪ فعالیت‌ها: از سال ۱۹۴۹ خانگ هومو تمرینات رزمی را در دهکده کوچکشان همراه پدرش آغاز کرد. ۱۹۶۲ و در دانشگاه یکی از چهار پسر ما یعنی ما اینگ را و سپس ما فانگ‌تو یکی از به نام‌ترین اساتید هنرهای رزمی چینی قرن بیستم را ملاقات کرد. او از هریک از چهار فرزند ما، تخصصی‌ترین فنون و سبکش را آموخت. سپس به دهکده‌اش بازگشت و شروع به یاد دادن تونگ‌بی به فرزندان و هم‌دهکده‌ای‌های خود کرد. در عین حال به تحقیقات در رشته پزشکی سنتی ادامه داد. ۱۹۸۰ در سا‌ل‌های هشتاد یک آزمایشگاه تحقیقات پزشکی دایر کرد و داروهای بسیاری را ترکیب کرد و ساخت. ۱۹۹۱ به روسیه روفت و ماه‌های بسیاری را صرف آموزش تونگ‌بی به نیروی پلیس آن‌جا کرد. ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ دوباره به آن‌جا رفت. ۱۹۹۲ دولت چین او را رسماً ”یکی از صد چهره ماندگار هنرهای رزمی چینی“ نامید و از آن پس او هم‌چنان مشغول یاد دادن و یاد گرفتن می‌باشد. ایالت گانسو در شمال غرب چین، هنوز آفتا نزده و خانگ هومو جلوی پاشنه در خانه سنتی‌اش انتظار ما را می‌کشد. معلوم نیست این سکوت حاکم بر منطقه همان سکوت انتهائی شب است که منتظر طلوع خورشید مانده یا اصلاً به منطقه‌ای ساکت آمده‌ایم؟ بهترین حسی که می‌شود از زندگی به‌دست آورد در همین ساعت نهفته است. شاید حس رهائی و دانائی از به خانگ هومو که این حس دست می‌دهد. سخاوت، هوشیاری، دانائی، مهربانی و حس احترامی که در استاد وجود دارد همه ناشی از این شناخت است. این منطقه از چین مدرن خیلی دور است. در این دهکده یک میلیون نفری، سنت‌های قدیمی چینی و لباس‌های مائو هنوز در پوشش و رفتار مردم به چشم می‌خورد. خانگ هومو هم یک استاد است و هم یک پزشک سنتی، هنر ماساژ، طب سوزنی و علی‌القاعده هنرهای رزمی را به خوبی می‌شناسد. با یک لیوان آب گرم و یک لیوان چای، یکی از صد چهره‌ ماندگار هنرهای چینی به گرمی به ما خوش آمد می‌گوید، در چین، در سرزمین مادری‌اش. ▪ چه ارتباطی بین پزشکی و هنرهای رزمی است؟ ـ یک مجموعه است. هرکس کونگ‌فو بلد باشد پزشکی را هم می‌شناسد. معلم من، ما فانگ‌تو، یک پزشک بزرگ است. نمی‌شود آموزش‌های فنون و پزشکی را از هم جدا کرد. هدف کونگ‌فو حمایت از سلامت جسم و روح است. برای همین فنون ترکیبی و تکمیلی بسیاری وجود دارند. ▪ آموزش‌های تونگ‌بی کدام قسمت‌ها را در بر می‌گیرد؟ ـ آموزش همه‌جانبه است. اطراف، دست‌ها، چشم‌ها، بدن، حرکات پا از طرفی و از طرف دیگر شانه‌ها، آرنج‌ها، مشت زانو و ... همه‌چیز هست. روی ده نکته متمرکز است. گامی بزرگ در جهت شناخت واقعی مبارزه با دستان خالی است. بعد باید مبارزه با هجده سلاح را یاد بگیریم. همه این تمرینات، آموزش‌های فیزیکی و ... باعث سلامت می‌شود. ما همه را در خدمت سلامت جسم و روح به کار می‌گیریم. ▪ که در واقع جسم و روح یکی‌اند، مگر نه؟ ـ مکملند و جدائی‌ناپذیر. کونگ‌فو هم برای همین است. منتهی هوشیاری و قدرت از آن روح است چراکه قبل از جسم، روح وجود داشته است. برای همین در رویاروئی با دشمن ابتدا باید روی صورت و بعد نگاهش متمرکز شد. ▪ چرا؟ ـ (می‌خندد) برای این‌که او را بترسانیم، اعتماد به نفسش را از او سلب کنیم. دهانمان مانند ببر، چشمانی زنده و سرحال، نگاهی چون عقاب و قلبی چون چنگال‌های شاهین داریم. مردم از این سه حیوان هراس دارند. بدین‌ترتیب ما نشان می‌دهیم شکننده نیستیم و این یعنی هنرهای رزمی. ▪ چه‌طور می‌توان روح هنرهای رزمی را آموزش داد؟ ـ تنها با مثال زدن می‌توان این را آموزش داد. باید مسئله را خوب شکافت با تمرین‌های فیزیکی و هم‌چنین معنوی. مانند یک پزشک باید هوشیاری و دانائی به کار برد. تمرینات با حرکات و دانائی پیش می‌روند. با تکیه بر انرژی درونی ما. مثل خوشنویسی! کسی که روح بزرگی ندارد با حروفی کوچک می‌نویسد! ▪ وقتی از خوشنویسی حرف می‌زنید، خیلی شاد به‌نظر می‌رسد! ـ (می‌خندد) من چیزی را جستجو می‌کنم که در چین به آن ”سان‌پو تانگ“ می‌گویند یعنی ”پیدا کردن سر خوشبختی از هر کجا“ اولین خوشبختی من وقتی است که موفق می‌شوم بیماری را زا درد برهانم و شفا دهم. دومین آن وقتی است که تمرینات رزمی را انجام می‌دهم و سومین خوشبختی من وقتی

است که یک متن خوشنویسی را به اتمام می‌رسانم. از نظر من این تمرین دادن روح است. ▪ به‌عنوان یک متخصص طب سنتی نظرتان در مورد طبابت غرب چیست؟ ـ هر دو به‌هم پیوسته‌اند مانند دست راست و دست چپ. در جهان، سه نوع پزشکی وجود دارد: سنتی، غربی، ترکیبی از این دو که من سومی را می‌پسندم. من اولی را از استاد و دومی را در دانشگاه یاد گرفتم. یک آزمایشگاه تحقیقاتی دایر کردم که در آن داروهائی برای درمان آپاندیسیت، علاج شکستگی استخوان و برخی مشکلات دیگر... کشف کردم. ▪ برای علاج شکستگی استخوان؟ ـ بله، مدت‌های طولانی تحقیق کردم و در مناطق زیادی به دنبال گیاهانی که نیاز داشتم، گشتم. از عصاره چند جوجه هم استفاده کردم. داروئی برای این مشکل کشف کردم. که به‌جای صد روز، استفاده سی روز از آن کافی است تا شما را روبه‌راه کند. به ماساژ دادن هم خیلی معتقدم چون هنر کونگ‌فو و در سبک ما تونگ‌بی، برای این است که نگرشی دوباره به ریشه‌های انسانیت داشته باشیم. و برای همین باید به همه جوانب آن توجه داشته باشیم. تمرین هنرهای رزمی مانند فضائی است که از نو می‌توان خود را شناخت. ▪ تونگ‌بی در ۴ کلام: ـ معنی: ”برقراری ارتباط بین همه حس‌ها تا به یک حس واحد برسیم. درک این مهم که بدن باید رها و آزاد باشد.“ ـ اصل: ”به‌دست آوردن ریشه وجود برای رسیدن به عمق شخصیت انسان. دانائی برای شناخت خود از تمامی جوانب“ ـ هدف: ”انرژی همه حرکات، تنفس، تغذیه، روح، جسم، حس‌ها را هدایت می‌کند تا دانائی به همه وجود برسد.“ ـ تأثیر روی زندگی: ”همه تحقیقات و تجربیات در این خلاصه می‌شوند: موفق کسی است که در پی شناخت خودش باشد.“ منبع : مجله‌رزم‌آور @KongFoo

جنگجویان کیوکوشین کای