اصول اخلاقی آنچنان در کاراته دارای اهمیت بوده اند که اولین چیزی که اساتید کاراته به شاگردان خود می آموختند رعایت اصول اخلاقی بود. کاتا ازجمله موارد مهمی بوده که در گذشته اساتید از آن برای آموزش اصول اخلاقی استفاده می کردند. انجام تمرینات سنگین و طولانی در کاتا چنان استقامت و صبری در کاراته ایجاد می کند که خود باعث پرورش روح و جسم افراد می شود. استاد اویاما در کتاب خود با نام "راه کاراته" در مورد اصول اخلاقی، رعایت ادب نزاکت را لازمه رسیدن به موفقیت می داند و در این مورد می گوید: بنده راه کاراته که راه انسانیت است را انتخاب کردم که در نهایت به بهشت ختم می شود. تنها بودن در این راه هیچ اهمیتی ندارد اما همه باید قدم در راه انسانیت بگذاریم و نباید از این راه خارج شویم. اویاما در ادامه می گوید که گوشه نشینی و انزوا از جامعه کار درستی نیست. اگرچه درک و فهم این سخنان برای یک کاراته کار مبتدی کار سختی است اما در صورتی که مربی خوبی داشته باشد که با اصول اصلی کاراته آشنا باشد هدف اصلی و قوانین آن را به او آموزش خواهد داد. کسی که در کاراته قدم بر می دارد باید همراه با پرورش جسم خود به هدف اصلی کاراته که ارتقای فهم و شعور همراه با پرورش جسم است دست یابد.

استاد فوناکوشی که او هم از اساتید برجسته کاراته و بنیانگذار سبک شوتوکان می باشد بر رعایت اصول و قوانین کاراته از جانب کاراته کار تاکید فراوانی می کند. استاد فوناکوشی دیدگاه و نظرات خود در مورد کاراته را در 19 قانون جمع بندی کرده است و آن را برای نسل های آینده به یادگار گذاشت. هر کسی که در کاراته شروع به کار می کند ملزم به رعایت این قوانین می باشد. این قوانین مهم که استاد فوناکوشی آنها را تدوین کرده است عبارتند از: 1. به یاد داشته باشید که کاراته با احترام شروع شده و با همان پایان می یابد. 2. وقتی که به بیرون از منزل می روید احساس کنید که با صدها دشمن مواجه هستید، به همین دلیل همیشه آماده باشید. 3. کاراته باعث پرورش روحیه پرهیزکاری می شود. 4. ابتدا به شناخت خود بپردازید سپس شروع به شناخت دیگران کنید. 5. تکنیک های ذهنی و روحی بر تکنیک های جسمانی دارای برتری می باشند. 6. در صورتیکه بی توجه و غافل شوید منجر به بدشانسی شما می شود. 7. کاراته کاری برای تمام عمر انسان است. 8. اجازه دهید ذهنتان در کاراته آزادانه به حرکت بپردازد. 9. با هر چیزی که مواجه می شوید جنبه ای از کاراته است، حقیقتی شگفت انگیز را در آن جستجو کنید. 10. کاراته مثل آبی است که در حال جوشیدن است، در صورتیکه شعل آتش را کم کنیم آب از جوشیدن باز خواهد ایستاد. 11. به فکر برنده شدن نباشید بلکه به بازنده نشدن فکر کنید. 12. با توجه به قدرت و ویژگی های حریف به او ضربه بزنید. 13. تصور کنید که دست و پاهای شما مانند یک شمشیر تیز و برنده هستند. 14. سعی کنید با استراتژی های معمول و طبیعی دست به مبارزه بزنید 15. بر روی تکنیک هایی تمرکز کنید که با فرم بدن شما متناسب بوده و همخوانی دارند. 16. به یاد داشته باشید که کاتا را همیشه باید صحیح انجام دهید. 17. هیچ حمله آغازینی در کاراته وجود ندارد. 18. نقاط قوت و ضعف بدن خود را شناخته و در صدد برطرف کردن نقاط ضعف خود باشید. 19. به طور پیوسته ذهن خود را صیقل دهید. امیدوارم افرادی که در این راه قدم می گذارند به تعالیم و توصیه های استاد خود توجه کرده و قوانین و اصولی را که بزرگان کاراته آنها را تدوین کرده اند فراموش نکنند و به طور پیوسته بر اصول اخلاقی کاراته پایبند باشند.

نقاط ضعف واقعی موی تای

همه ما می دانیم که موی تای یکی از سنت ها برای پیشرفت در MMA است. ضربات قدرتمند و قوی آرنج در رینگ مبارزه کشنده هستند و همچنین این موضع برای خنثی کردن حملات غافلگیر کننده مناسب است. با این حال، هر هنر رزمی خوبی هم دارای نقاظ ضعفی می باشد، از این رو در این مقاله به بررسی نقاط ضعف موی تای و نحوه برطرف کردن آنها خواهیم پرداخت. یک مساله مهم در مورد موی تای این است که هیچ درگیری زمینی ندارد. همانطور که همه ما می دانیم موی تای بسیار سنگین است و این مورد تبدیل به گزینه ای برای رفتن همه رزمی کاران به آن شده و از انجام هر گونه ضربه مشت اضافی خودداری می کنند. در MMA مبارزه بر روی زمین یک بخش بسیار مهم است، زیرا بسیاری از مبارزان تلاش می کنند که جنگ را به زمین بیاورند تا حریف تسلیم شود و از ضربه به قسمت بالایی بدن جلوگیری شود. یک راه خوب برای هر رزمی کار MMA یادگیری مقدماتی برای جوجیتسوی برزیلی است که با وجود اینکه برای تماشاگران بسیار کسل کننده است اما یک تاکتیک ارزشمند در MMA می باشد. همچنین موی تای تایلندی فاقد برخورد کردن و دمیدن است که اغلب در مدارس دیگر مانند بوکس سنتی شاهد آن هستیم. همچنین سر نیز بسیار در معرض دید قرار دارد. بسیاری از مبارزان MMA دوست دارند مواضع سنتی بوکس را با حملات کیک بوکسینگ ترکیب کنند این می تواند کشنده باشد. مسئله دیگری که ممکن است مبارزان موی تای با آن روبرو شوند لحظه ای است که دست طی ردن ضربات از بدن دور می شود و این فرصت را برای حریف بوجود می آورد که در یک زد حمله بتواند به شما ضربه بزند. اگر یک مبارز موی تای یک ضربه پای دورانی بزند به صورت ناخودآگاه دست او به پشت باسنش می رود. هر چند مبارزان موی تای کمی وجود دارند که بتوانند از این کار جلوگیری کنند اما بهترین کار این است که وقتی که حریف تان در موقعیت نا مناسب قرار دارد در آن هنگام ضربه خود را به او بزنید تا توان ضد حمله نداشته باشد. هر چند که موی تای کامل نیست اما باید قبول کنیم که مانند دیگر هنرهای رزمی دیگر از مزایای زیادی برخوردار بوده و یک رشته قوی است. ضربات در موی تای قدرت قابل توجهی داشته و درست به منطقه مورد نظر برخورد می کنند. این ضربات می توانند هر حریف قدری را از پا بیاندازند (این یکی از دلایلی است که بسیاری بر آن باور دارند که موی تای یکی از بهترین هنرهای رزمی است).

هنر رزمی خود را بشناسید

انتخاب یک برنامه ی اشتباه هر کسی دلیل خاص خود را برای شروع هنرهای رزمی دارد و ما بسیاری از آن دلایل را می دانیم. اما دلایلی را هم می دانیم که چرا عده ای ورزش های رزمی را ترک کرده و یا اصلا به طرف آن ها نمی روند. دلیل عمده ی ترک بسیاری از رزمی کاران سرخوردگی آنان از برنامه ی غلط و خسته کننده و اشتباه مربیان در آماده نکردن قبلی ذهن رزمی کار برای درک ایده های اصلی هنرهای رزمی است. حقیقت این است که عده ی زیادی از مردم فکر می کنند که تمامی ورزش های رزمی یکی هستند. تمامی آن چه بسیاری از مردم در مورد هنرهای رزمی می دانند مربوط به فیلم های اکشن است. آن ها هم می خواهند که بپرند و مثل جکی چان مشت و لگد بزنند پس سر خود را پایین می اندازند و به اولین مدرسه ی رزمی که می رسند، یک جلسه تمرینات آن ها را نگاه کرده و ثبت نام می کنند. خوب فرض کنید که فرد در باشگاه جودو ثبت نام کرده، بعد از چند ماه کار تازه می فهمد که نه وی پریدن و لگد زدن یاد گرفته و نه جودو این تکنیک ها را درس می دهد پس به جای کمی تحقیق در مورد هنر ها تنها بلدند آن ها را ترک کنند. وقتی شما ذاتا به ufc علاقه مندید دیگر با ثبت نام در مدارس تکواندو نسبت به ورزشهای رزمی بی علاقه می شوید . برای همین بهتر است مربیان ابتدا در مورد آینده ی هنرجویان و آن چه از این رشته می خواهند بپرسند. در حقیقت هر کس ایده ی خاص خود را در مورد هنرهای رزمی دارد. البته به طور کلی نیاز ها و نگرش های هنرجویان در رشته های رزمی به 3 گروه تقسیم می شود . سبک شما چیست ؟ علاقه مندان – افرادی که ایده ی یادگیری ورزش های رزمی به ذهنشان خطور کرده است. این افراد فقط می خواهند کاری انجام دهند دیگر برایشان مهم نیست چه کاری. شاید با دیدن تمرینات رزمی در فیلم یا تلویزیون بگویند : من می خواهم که توانایی انجام این کار را به دست بیاورم. این دسته از افراد تمرینات رزمی را کار جالبی می بینند و آن را به عنوان یک تفریح برای رسیدن به تناسب اندام می بینند. عده ای این دلیل را برای انتخاب هنرهای رزمی اشتباه می بینند اما واقعیت این نیست! اکثر افراد در شروع کار در این دسته قرار می گیرند و این دلیل بزرگی برای شروع است اما مشکل اینجاست که عده ای در این دسته واقعا نمی دانند دنبال چه هستند پس برنامه ی غلطی را برای کار انتخاب می کنند و همین دسته هستند که ممکن است سرخورده شوند . این دسته از رزمی کاران به محض اینکه تمریناتشان سخت شد علاقه ی خود را از دست می دهند و ایده ی خود را ترک می کنند در حالی که نمی دانند در همین ورزش های رزمی سبک هایی مناسب برای علایق هر کدام وجود دارد، در ادامه بیشتر به بحث در مورد اینکه این دسته چه می خواهند می پردازیم و فعلا باید به پوشش دادن کامل انواع ایده برای رزمی کار شدن بپردازیم . تحلیل گران – این ها افرادی هستند که قبل از هر کاری محاسبات زیادی انجام می دهند و از انجام هر کاری باید دقیقا به هدف خود برسند، آن ها تمام زوایای کار را می سنجند، آن ها قبل از هر کاری خود را از آن بیمه می کنند و می خواهند از هر خطایی محافظت شده باشند . این دسته همواره خود را حتی برای مشکلات غیر پیش بینی شده هم آماده می کنند و اکثرا در موقعیت های شغلی پر مخاطره کار می کنند . این طرز فکر آنها قطعا دلیل و انگیزششان برای هنرجویی رزمی است. البته این دسته از افراد بیشتر به سمت برنامه های غلط متمایل اند، آن ها اکثرا بعد از جند ماه کار، درجه گیری و ارتقای کمر را مهم ترین چیز برای خود تلقی می کنند. مهم ترین چیزی که آنها را در برنامه یشان با شکست مواجه می کند این است که بعد از مدتی غرق شدن در کار احساس می کنند که آن ها به هدف اصلی خود که استفاده از هنر رزمی برای دفاع شخصی بوده نرسیده اند . رقابتی ها – این دسته از افراد عاشق مسابقات و تنش زایی مثبت برای خود هستند، این افراد همیشه می خواهند یکدیگر را ثابت کنند. این افراد عاشق ساعت ها تماشای مسابقات بوکس و کیک بوکسینگ و mma هستند. آن ها همیشه در ذهن خود به فکر مسابقات و تشویق شدنشان توسط طرفدارانشان هستند. شاید این اشتیاق ها برای هیجان باشد یا تنها برای کسب شهرت و شانس های زندگی است اما مسئله همین جاست . ممکن است آن ها حداقل در ابتدای کار در مبارزات تن به تن نتوانند توانایی های خود را اثبات کنند پس فورا فکرشان به طرف این می رود که ممکن است برنامه یا هنر رزمی انتخابیشان اشتباه باشد. به خاطر همین است که امید به ستاره شدنشان را از دست می دهند پس یا تند تند سبک عوض می کنند یا کامل از هنرهای رزمی دست بر می دارند. هر یک از این سه دسته باید به دنبال سبک خودشان باشند . حالا تصمیم بگیرید اجازه بدهید ابتدا یک شفاف سازی صورت گیرد! این دسته بندی های بالا عمومی هستند و خیلی کم پیش می آید که فردی انحصاری در یک گروه قرار گیرد. مثلا کسی که برای علاقه به هنرهای رزمی روی می آورد ممکن است از آن هدف

دفاع شخصی هم داشته باشد یا یک فرد عاشق مسابقه حتی اگر بداند که ستاره ی ufc نمی شود اما باز به خاطر علاقه اش ورزش های رزمی را ترک نکند . بنابراین باید ابتدا بفهمید که کدام سبک هنرهای رزمی بیشتر برای شما سودمند است. البته باز هم باید بگوییم که رشته ها و سبک های رزمی هم باز در حالت عمومی تعریف می شوند. اما چیزی که باید بدان بسیار اهمیت بدهیم این است که اگر فردی می خواهد به سمت هنرهای رزمی برود باید بداند که واقعاً از آن ها چه می خواهد و هدفش چیست و باید کمی در مورد آن مدرسه ای که در آن می خواهد تمرین کند، تحقیق در مورد نوع آموزش و تناسب آن با اهداف وی به عمل آورد. شما عمدتا ذهن علاقه مند، تحلیل گر یا رقابتی دارید؟ حالا وقت انتخاب است . اگر بیشتر به خاطر علاقه و جذابیت به دنبال ورزش می روید حتما در مورد برنامه های هنر آیکیدو پرس و جو کنید. چون این هنر بسیار گسترده و رایج است، با یک جستجوی ساده در صفحات وب می توانید اطلاعات زیادی در مورد آن کسب کنید . آیکیدو یک ورزش کم تنش و درحالت عادی تنها در موارد محدود رقابتی است. این هنر بهترین راه برای لذت بردن از ورزش، فعال ماندن و وارد دنیای هنرهای رزمی شدن است. البته ورزش هایی مانند کانگ فو و کاراته به خاطر پوشش دادن سطوح مبتدی و ارائه تکنیک های مناسب در چندین ماه، می توانند جالب باشند. نبرد تن به تن و مبارزه در این ورزش ها در مرحله ی دوم قرار دارد و تا زمانی که شما به مهارت خوبی در این هنر نرسید، توقع این کار را ندارند. البته فراموش نشود که در ورزش های رزمی، روش و سبک های آرام و علاقه ای کمی وجود دارد. آن هایی که مغز تحلیلی دارن و میلشان بیشتر به سمت سبک های دفاع شخصی است بهتر است به ورزشی مانند جوجیتسو روی آورند. اجازه دهید بیشتر در مورد جوجیتسو حرف بزنیم البته فراموش نشود که منظورمان از جوحیتسو ، جوجیتسوی سنتی ژاپن است نه جوجیتسوی برزیلی (که آن را در قسمت رقابتی بحث می کنیم ) . جوجیتسو یک هنر رزمی جامع و تقریبا منشا اکثر هنرهای رزمی ژاپن است و در آن تکنیک های مشت زنی، لگد، قلاب کردن و کار با مفاصل تدریس می شود. این ورزش بهترین روش برای دفاع شخصی های خیابانی است. کراوماگا هم ورزش خوبی برای افراد محتاط و تحلیلی نگر است . این هنر صرفا می تواند مورد توجه افرادی قرار گیرد که به فکر یادگیری تکنیک های دفاع شخصی هستند البته به یاد داشته باشید که اکثر تمرینات کراوماگا شدید هستند و شما برای تحمل آن به شرایط فیزیکی خوبی نیازمندید. و آخر سر افرادی که به ورزش های رقابتی علاقه مندند بهتر است به هنرهایی مانند جودو یا جوجیتسوی برزیلی فکر کنند. هر دو ورزش بسیار رقابتی هستند و در همان ابتدا شاگردان را روبروی هم قرار داده تا توانایی تکنیکی آن ها را بیازمایند . این دو ورزش به دلیل شدت زیاد، توانایی های فیزیکی و ورزشی خاصی می طلبند و هر دو ورزش فورا شما را به سمت مسابقات سوق می دهند . موی تای هم ورزش بسیار رقابتی است و از سوی دیگر بسیاری از مدارس تکواندو هم، اکنون تکواندو را منحصرا بر اساس معیارهای المپیکی تدریس می کنند و تمرکز، تنها بر کسب مقام و اهداف رقابتی و مسابقاتی است. شما تقریبا می توانید در هر جا که هستید برنامه های رایج تکواندو و جودو را دنبال کنید. نتیجه گیری این یک راهنمایی ساده و گذرا بر موضوع بود اما تا حدودی شما را با انواع هنرهای رزمی آشنا کرد . هنرهای رزمی چیزی بسیار فراتر از آن است که ما تعدادی از آن ها را نام بردیم . امیدوارم که این مقاله تا حدودی شما در اینکه واقعا به دنبال چه هستید کمک کرده باشد و شما چشم اندازی در رابطه با آینده ی ورزشی خود پیدا کرده باشید. @honarrazmi

درحالیکه کاراته، تکواندو و جودو هر سه جزء هنرهای رزمی محسوب می شوند اما در بسیاری از جهات با هم تفاوت دارند، شروع این تفاوت ها را می توان از پیدایش آنها در کشورهای کره، ژاپن و چین مشاهده کرد. همچنین، این سه هنر رزمی در اهداف، تکنیک ها و خطرات مرتبط با هم متفاوت هستند. تاریخچه تاریخچه هنرهای رزمی به 50 سال پیش از میلاد برمی گردد. در کرده با ظهور تایک کیون (taek kyon) که امروزه آن را تکواندو می نامند. تکواندویی که امروزه می بینید به دلیل استعمار ژاپن توسط کره در جنگ جهانی اول تاثیراتی از کاراته ژاپن برده است. کاراته نیز یک ابداع ژاپنی محسوب می شود، گرچه در قرن 17 در جزیره اوکیناوا از تکنیک های هنرهای رزمی چینی توسعه یافت. کاراته تا قرن بیستم به سرزمین اصلی ژاپن معرفی نشد. جودو به عنوان یک هنر برجسته ملی در ژاپن پیشرفت فوق العاده ای در چند سال اخیر کرده است. ریشه یابی لغات تکواندو اغلب به عنوان "روش دست و پا" ترجمه می شود، یعنی "پرش"، "ضربه" یا "اعتصاب" یا "مسدود کردن با پا". کاراته در ابتدا Tou Te نامیده می شد که معنی آن در زبان چینی "دست و پا" است. هنگامیکه کاراته از اوکیناوا به ژاپن منتقل شد کلمه tou به kara که به معنای "خالی یا باز" است تغییر یافت. جودو معمولا به معنای "روش ملایم" ترجمه می شود. Ju به معنی "نرمی" یا "مهربانی" است. تکنیک ها تکنیک های تکواندو عمدتا بر روی ضربات پا مانور می دهند و از بازوها بیشتر برای جلوگیری از ضربه خوردن استفاده می شود در حالیکه در کاراته لگد زدن و ضربات دست به صورت مساوی می باشند و از هر دو قسمت بالا تنه و پایین تنه می توان برای اهداف دفاعی و تهاجمی استفاده کرد. جودو عمدتا بر روی مانورهای دفاعی تمرکز دارد، با استفاده از تکنیک های قلاب کردن و پرتاب کردن برای فشار دادن و یا کشیدن حریف جهت برهم زدن تعادل او و به زمین انداختنش استفاده می شود. خطرات بر اساس مقاله ای که در سال 2008 در "Medical Sports Science" منتشر شد فعالیت های هنرهای رزمی که در آن بیشترین شیوع آسیب در کودکان دختر و پسر روی داد و همچنین انواع آسیب های بدن در آن مشادهده شد منحصر به هنرهای رزمی خاص بود. شرکت کنندگان در بیشتر مواقع به دلیل آسیب در تکواندو، در کاراته از برخود ضربات پا و در جودو از پرتاب شدن یا اجرای یک ضربه مسدوم می شدند. مصدومیت های مربوط به تکواندو مربوط به اندام های پایینی بود در حالیکه در جودو مربوط به بالا تنه می شد. همچنین بیشتر آسیب دیدگی ها در کاراته مربوط به سر و صورت بود که شایعترین آنها خونریزی بینی بود، درحالیکه شرکت کنندگان در جودو و تکواندو بیشتر مستعد ابتلا به پیچ خوردگی یا رگ به رگ شدن بودند.