دعواهای خیابانی می توانند بسیار مغرضانه باشند و اغلب آنها می توانند بصورت اتفاقی رخ داده و در کسری از ثانیه ضربه ای زده شود و نیاز به واکنش آنی باشد. به سختی می توان گفت که در صورت مواجهه با مهاجمی که چاقو در دست دارد به راحتی می توانید از پس خود برآمده و هیچ خراشی برندارید. اما چند کار وجود دارد که شما می توانید آنها را انجام دهید تا به شما کمک کنند که زنده بمانید. مبارزه در صورتی که یکی از افراد سلاح در دست داشته باشد می تواند ناعادلانه باشد، به همین دلیل در ادامه به شما چند روش برای زنده ماندن در برابر یک مهاجم پرخاشگر که چاقو در دست دارد را ارائه می کنیم. فاصله خود را حفظ کنید چاقو فقط از نزدیک خطرناک است. به همین دلیل بسیار ساده تر از دفاع در مقابل تفنگ است. اگر نتواند شما را لمس کند، نمی تواند به شما آسیب برساند. به همین جهت توصیه می کنیم که تا حد ممکن از دست های مهاجم دور بمانید تا احتمال برخورد ضربه چاقو را کاهش دهید. اگر مهاجم نزدیک شد و مچ دست شما را گرفت هرچه سریعتر دست خود را به عقب و جلو کشیده و خود را بچرخانید تا از دست مهاجم خلاص شود. پس از آزاد شدن سعی کنید که یکی از پاهایتان را جلو گذاشته و به حالت پهلو روبروی حریف قرار بگیرید تا اگر کسی خواست از پشت سر به شما نزدیک شود بتوانید او را ببینید. از سپر استفاده کنید اگر می توانید از کوله پشتی، سینی، میز و یا هر چیز دیگری که در اطراف تان وجود دارد به عنوان یک سپر برای دفاع از خود استفاده کنید. اگر می توانید با چیزی نرم و محکم (سعی کنید ضخیم تر از چاقو باشد) از خود دفاع کنید. با استفاده از سپر می توانید وقتی مهاجم به شما نزدیک شد با سپرتان به دست او ضربه زده و چاقو را از دستش بیاندازید. سپر را جلو قفسه سینه خود نگه دارید، بازوها را کمی خم کنید، هنگامی که مهاجم ضربه می زند سپر را به چاقو بزنید و آن را از دست مهاجم بیاندازید. اگر در اطراف تان چیزی وجود نداشته باشد که بخواهید از آن به عنوان سپر استفاده کنید کار سخت می شود، در این صورت باید دست های خود را به حالت X جلو سینه تان بگیرید تا در صورت زدن ضربه حریف از اندام های حیاتی تان مانند قلب و صورت محافظت کنید. در این شرایط بهتر است بازوهایتان ضربه بخورند تا صورت و یا قلب تان. بازوی مهاجم را بگیرید این باید به عنوان آخرین راه استفاده شود، زیرا زمانیکه مهاجم با چاقو به شما حمله می کند اگر نتوانید کار را به درستی انجام دهید ممکن است به خودتان آسیب بزنید. در حالت ایده آل، این حرکت باید قبل از بروز چنین وضعیتی عملی شود. ا گر مهاجم به سمت شما پایین آمد می توانید مچ دست مهاجم را بگیرید. مچ دست حریف را به سمت پایین و عقب بکشید و از دست دیگرتان برای پیچیدن بازوی حریف استفاده کنید. فشار را تا زمانی ادامه دهید که مهاجم بر روی زانوهای خود نشسته یا بر روی زمین بیافتد. از محل خطر دور شوید اگر موقعیتش را دارد فرار کنید، این بهترین توصیه ای است که می توانم هنگامه مواجهه با افراد مسلح به شما بکنم. دفاع شخصی در مورد حفاظت از خود است، بنابراین با فرار کردن تمام مشکلاتی که ممکن است پیش بیایند از بین می روند. سعی کنید به سمت یک مکان عمومی بروید و در آنجا فریاد زده و درخواست کمک کنید. این کار باعث می شود که مهاجم اعتماد به نفس خود را از دست داده و نخواهد که ریسک کند و از آن محل دور شود. فقط به یاد داشته باشید خیلی زود فریاد نزنید زیرا ممکن است برخی از مهاجمان عصبی تر شده و بخواهند یک حمله کشنده تر انجام دهند. می توانید آموزش های مربوط به دفاع شخصی را در فروشگاه اینترنتی ژیار آنلاین تهیه کنید.

موی تای یا جوجیتسو، کدامیک موثرتر اند؟

نبردی دیگر در مورد اینکه "کدام هنر رزمی بهتر است؟". البته اگر سوالات ساده با پاسخ های ساده حل شوند. این سوال را نمی توان به راحتی با یک پاسخ ساده جواب داد زیرا هر دو سبک به شیوه های خود موثر هستند. هر کسی در دنیای هنرهای رزمی می داند که موی تای برای کشف و چالش عالی است درحالیکه آگاهی در مورد جوجیتسو بر روی زمین صورت می گیرد. بنابراین سوال اصلی این است که کدام موثرتر است؟ موی تای یا جوجیتسو؟ خوشبختانه ما در حال بررسی دقیق هر دو نوع هنر رزمی هستیم و سعی خواهیم کرد که بفهمیم کدامیک بهتر است؟ بهتر است بدانید که این مقاله ای نیست که شما را از موی تای یا جوجیتسو دور کند اما دانستن مزایا و معایب هر دو هنر رزمی می تواند برای شما مفید باشد. هر دوی این هنرهای رزمی برای دفاع از خود و موقعیت های واقعی در زندگی مانند دعوای خیابانی عالی هستند. با این حال چه چیزی در مورد MMA و مبارزه در قفس حرفه ای می دانید؟ بسیاری از رزمی کاران MMA در هنر رزمی خاصی تخصص دارند اما آنها باید واقعا هر دو هنر رزمی موی تای و جوجیتسوی برزیلی را بدانند تا در دراز مدت به موفقیت برسند. من معتقدم که هم موی تای و هم جوجیتسوی برزیلی جوانب مثبت و منفی خود را دارند بنابراین اجازه دهید در مورد آنها صحبت کنیم. موی تای در مقابل جوجیتسو بحث موی تای در مقابل جوجیتسو بسیار قدیمی است و این نبرد تا به حال و از زمانی که مبارز پا به هشت ضلعی مبارزه انداخته ادامه داشته است. نه تنها نبرد فیزیکی موی تای در مقابل جوجیتسو وجود دارد بلکه در بیرون از رینگ مبارزه این نبرد کماکان ادامه دارد که کدامیک بهتر هستند. اجازه دهید در مورد مزایا و معایب هر دو صحبت کنیم. موی تای یک سبک مبارزه مفید است زیرا بر روی پاهای مرگبار است. بهترین مبارزان موی تای در MMA قادر به استفاده از مزایای محدوده و جدایی از حریفان خود هستند. لگد زدن می تواند برای مبارزان موی تای بسیار موثر باشد، بخصوص در مقابل بوکسورها. با این حال، لگد زدن در مقابل کسی که رزمی کار موی تای است می تواند کاری خطرناک باشد چراکه او نیز می تواند فرصت آن را داشته باشد که زد حمله کرده و به شما ضربه بزند. جوجیتسو مفید است زیرا به شما یک توانایی عالی می دهد تا مبارزه خطرناکی را بر علیه حریف تان داشته باشید. تقریبا بیشتر مبارزات خیابانی بر روی زمین به اتمام می رسند، به همین دلیل دانستن جوجیتسوی برزیلی می تواند مزیت بسیار خوبی برای شما باشد. بسیاری از متخصصان جوجیتسو در UFC توانسته اند توانایی های قابل توجهی از خود به نمایش بگذارند و تعداد زیادی از مبارزات را به نفع خود به اتمام برسانند. موی تای یا جوجیتسو، کدامیک برای دفاع شخصی بهتراند؟ هردوی آنها دارای وضعیت فوق العاده ای برای دفاع از خود هستند. با این حال، من می گویم با جوجیتسو اگر مبارزه بر روی زمین ادامه داده شود می توانید حریفی که حتی از شما بزرگتر نیز هست را کنترل کنید. موی تای نیز دارای مزایای دفاع شخصی زیادی می باشد و می داند که چطور می توانید حریف خود را به درستی بچرخانید و محدوده قابل توجهی از یک مهارت را داشته باشید. موی تای برای دفاع از خود بسیار عالی است زیرا بسیاری از افراد نمی توانند یک ضربه قوی با پا بزنند. همچنین مبارزان موی تای توانایی پایان دادن به مبارزه را از همان ابتدا به علت کشنده بودن آن دارند. جوجیتسوی برزیلی نیز برای دفاع از خود بسیار عالی است، زیرا شما با خیال راحت می توانید به او ضربه ای بزنید که تاثیر طولانی مدتی بر او نداشته باشد (مناسب برای دعواهای خیابانی). مطمنان شما نمی خواهید به جرم کشتن کسی در خیابان (حتی اگر احساس کردید که در وضعیت توجیه شده ای قرار گرفته اید) به زندان بیافتید. یادگیری جوجیتسوی برزیلی شما را قادر به حفظ امنیت خود کرده می توانید از حملات حریف جان سالم به در ببرید.

جوجیتسوی سنتی در مقابل جوجیتسوی برزیلی

جوجیتسوی ژاپنی یکی از اولین هنرهای رزمی بود که به سیستمی تبدیل شد که بتوان در آن تمرین کرده و آموزش داد. یکی از خانواده های برزیلی در سال های 1900 هنر رزمی ژاپنی سنتی را یاد گرفته و آن را مدرن کردند. امروزه نسخه برزیلی این هنر در مدارس هنرهای رزمی سراسر جهان آموزش داده می شود و به عنوان یکی از بهترین و موثرترین راه ها برای دفاع از خود شناخته می شود. جوجیتسوی ژاپنی ریشه های ژاپنی جوجیتسو نا مشخص است، زیرا قرن ها پیش تشکیل شده است. حتی عده ای گمانه زنی کرده اند که راهبان بودایی در هند که به دنبال راهی صلح آمیز برای دفاع از خود بودند آن را بوجود آورده اند. کلمه جوجیتسو را می توان به "راه صلح آمیز" ترجمه کرد که به معنی آن است بدون سلاح انجام می شود. هنر رزمی نظامی مدرسه ای دیگر وجود داشت که برای بهبود عملکرد سربازان سامورایی در جنگ های غیر مسلحانه طراحی شده بود. این نشان می دهد که شکل اصلی جوجیتسو احتمالا بسیار خشونت آمیزتر از امروز بوده است. ابتدا این سبک بسیار خطرناک بوده اما به مرور به هنری تبدیل شده است که شهروندان عادی می توانستند آن را به عنوان یک ورزش و یا تفریح انجام دهند. نسخه اصلی ترکیبی از کشتی و دیگر تکنیک های دست بوده که از نیرو و اصطکاک به جای مشت و لگد برای شکست دادن حریف استفاده می شده است. آنها همچنین برای تسلیم و آسیب زدن به مخالفانشان از آن استفاده می کردند. جودو اولین مدرسه جوجیتسو در سال 1532 توسط شخصی به نام Hisamori Tenenuchi تاسیس شد. در دهه 1800 شکل دیگری از هنرهای رزمی که شامل جیو جیتسو بود با نام جودو در ژاپن شکل گرفت. پس از آنکه این سبک در مبارزه بسیار موثر بود به سرعت به هنر رزمی رسمی ژاپن تبدیل شد. جوجیتسوی برزیلی جوجیتسوی برزیلی جوجیتسوی ژاپنی که در آن زمان به عنوان جودو شناخته می شد توسط خانواده Gracie به برزیل برده شد. یکی از اعضای خانوادی گریسی پسری به نام Helio بود که به لحاظ جسمانی ضعیف بود و نمی توانست مانند یک پسر تمرین کند. به جای آن، او به تماشای برادرانش می پرداخت که بر باشگاه خانواده اش مشغول تمرین و یادگیری بودند. او این تکنیک ها را یاد گرفته و سعی کرد آنها را مطابق با شرایط جسمانی اش تغییر دهد. پس از آن هلیو شروع به ایجاد سیستم جدیدی کرد که مطابق با وضعیت جسمانی ضعیف ترش بود. او این سبک را جوجیتسو نامید و بعد ها به جوجیتسوی برزیلی مشهور شد. او از سبک خود برای مبارزه با بهترین رزمی کاران آن دوران برزیل استفاده کرد و توانست در اغلب آنها به پیروزی برسد. او حتی قهرمان جوجیتسوی ژاپن که حدود 80 پوند از او سنگین تر بود را به چالش کشیده و به شدت تحت تاثیر قرار داد، بطوری که بعدا از او برای آموزش سبک خود در ژاپن دعوت به عمل آمد. نسخه برزیلی جوجیتسو بسیار ساده تر از نسخه ژاپنی آن است و به احتمال زیاد یکی از مهمترین دلایل محبوبیت آن به شمار می رود. با استفاده از تکنیک های کمتری که در این سبک است، رزمی کاران می توانند تمرین خود را بر روی تکنیک های کمتری انجام داده و زمان بیشتری را به تمرین آنها اختصاص دهند. در حال حاضر، جوجیتسوی برزیلی یک ورزش رقابتی در سطح جهانی است. هنرهای رزمی ترکیبی جوجیتسوی برزیلی نیز توسط یک ورزش آمریکایی به نام هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA مورد محبوبیت قرار گرفت. در مسابقات MMA رقبا می توانند از لگد زدن، مشت زدن، زانو، آرنج و غیرع برای شکست حریف استفاده کنند. جوجیتسوی برزیلی سبک بسیار خوبی برای استفاده در MMA است زیرا روشی بسیار موثر برای خنثی کردن حریف، پایین آوردن او و استفاده از قدرت حریف بر ضد خودش برای تسلیم کردن او می باشد. در حقیقت Helio جزء اولین قهرمانان مسابقات UFC بود. او در مجموع 3 بار در این مسابقات به قهرمانی رسید و یکی از مهمترین مبارزان در این سبک بود. او اثر بخشی جوجیتسوی برزیلی را در مقابل سبک های مختلف دیگر ازجمله بوکس و کشتی سومو را اثبات کرد.

تفاوت جوجیتسو با جودو

واژه جوجیتسو که از کلمه ژاپنی جوجوتسو گرفته شده است به معنی "هنر انعطاف پذیری" می باشد. این سبک را هنر درگیری نزدیک نیز می نامند که در آن فنون درد آور در همان ابتدای مبارزه برای غلبه و تسلیم کردن حریف استفاده می کنند. در جوجیتسو از ضربه زدن به نقاط حیاتی بدن نیز استفاده می شود. اپلیکیشن ویدیو های آموزشی ژیار انلاین منشا جوجوتسو به زمان حکومت سامورائی ها در ژاپن بر می گردد.جوجوتسو یا همان جوجیتسو تکامل یافته سبک قدیمی یاوارا است که با تکنیک های چینی ترکیب شده و به نام جوجوتسو شناخته شدند. عده ای نیز بر این عقیده اند که در قرن 17 میلادی یک بودایی چینی به نام "چن تسو" سبک " ریو شین تو ریو" را به یک سامورایی به نام "فوکونو" آموزش داده است که بعدها این سبک به نام "فوکونو ریو" شهرت یافته و جوجوتسو نیز بر آن اساس پدید آمده است. به همین دلیل عده ای سبک جوجیتسو را یکی از مکاتب اولیه جوجوتسو می دانند نه ریشه آن. در این سبک از تکنیک های پرتابی، قفل مفاصل، ضربه زدن، دفاع در مقابل اسلحه و مطالعه بر روی نقاط حساس بدن استفاده می شود. عده دیگری نیز بر این باوراند که جوجوتسو در اوایل قرن 10 میلادی به وسیله تاجران چینی به ژاپن انتقال یافته و هنگامیکه ممنوعیت حمل شمشیر در ژاپن بوجود آمد سامورایی ها به تمرین این سبک پرداخته اند. همچنین گفته می شود که "شوآی چیائو" که کشتی سنتی چین است بر گسترش و پیشرفت جوجیتسو تاثیر زیادی داشته است. ولی اسناد قدیمی نشان می دهند که اولین سیستم طبقه بندی شده جوجیتسو در قرن 15 میلادی توسط "هیساموری" ابداع شده است. در این سیستم کلاسه بندی از بعضی از فنون شمشیر زنی "ای آی دو " نیز استفاده شده است. پس از آن در سال 1659 میلادی یک استاد چینی به نام "چین گنپین" برای تدریس بوکس چینی وارد ژاپن شد. او این هنر را به سه سامورائی آموزش می دهد و آنها با ترکیب این تکنیک ها با سبک یاوارا سبکی جدیدی از جوجوتسو به نام کیتو ریو را ابداع کردند که یکی از مکاتب و اصول قدیمی جوجوتسو نیز به شمار می رود. جودو در کل می توان گفت که دیگر مکتب های جوجوتسو به طور مستقیم یا غیر مستقیم از کیتو ریو انشعاب یافته اند. حتی جودو نیز توسط استاد جیگورو کانو از ترکیب سبک کیتوریو با مکاتب دیگری از جوجوتسو به نام جیکیشین ریو پدید آمده و در سال 1964 به عنوان اولین هنر رزمی شرقی وارد بازی های المپیک شد. ولی پس از آنکه جودو مشهور شده و در دنیا گسترش یافت، جوجوتسو نیز به فراموشی سپرده شد. تا اینکه سک دکتر آلمانی به نام "اروین پالز" که در دانشگاه های ژاپن مشغول تدریس بود دوباره جوجوتسو را احیا کرد. جوجوتسویی که امروزه می شناسیم به دو سیستم اروپایی و ژاپنی دسته بندی شده است که تفاوت کمی میان این دو سیستم وجود دارد. سیستم اروپایی را یک آلمانی در سال 1906 میلادی گسترش داد که خصوصیاتی مانند جدیت، تقلا، سرعت، انتقال، کارایی و انجام تمرینات زیاد می باشد. سیستم ژاپنی نیز سیستمی تهاجمی می باشد که شامل پرت کردن، ضربه زدن، لگد زدن، خفه کردن، خم کردن و پیچیدن اعضای مختلف بدن، مهار و دفاع های مختلف می باشد. حال به برسی سبک جودو می پردازیم. واژه جودو به معنی "روش انعطاف پذیری" می باشد و همانگونه که قبلا به آن اشاره کردیم در سال 1882 میلادی به وسیله استاد "جیگورو کانو" از تلفیق دو روش مختلف از سبک جوجیتسو به نام های کیتو ریو و جیکیشن ریو به وجود آمد. جودو و جوجیتسو جیکیشین ریو که در قرن 16 میلادی پدید آمد به نام شینوریو نیز شهرت دارد. این مکتب از اصطلاح جودو برای توصیف تکنیک هایی که هدف آنها کشتن حریف نیست استفاده کرده و اولین مکتب بودو محسوب می شود که منحصرا از تکتیک های "دست خالی" استفاده کرده است. گفته می شود که جودو از تکنیک های شمشیر زنی "ای آی دو" نیز استفاده کرده است. جودو ورزشی نرم بوده و مثل هنر گلاویز شدن که در ابتدا کانوریو جوجوتسو نامیده می شد می باشد. از ویژگی های جودو می توان به ایجاد قدرت و توازن در فرد و همچنین آرامش اشاره کرد. این سبک دارای تکنیک های پرتابی، کنترلی و افتادنی بوده و دارای 5 مرحله تعلیمی به نام گوکیونو است که هر کدام دارای 8 حرکت پرتابی می باشد. برای هر کدام از این 8 حرکت یک ضد حمله نیز وجود دارد. در سال 1956 میلادی اولین دوره مسابقات جهانی جودو برگزار شد و در سال 1964 به عنوان اولین هنر رزمی ازشرق وارد بازی های المپیک شد. سیستم درجه بندی جودو مانند بسیاری از هنرهای رزمی دیگر با کمربندهای رنگی درجه بندی می شود که به ترتیب عبارتنداز: قرمز، سفید،زرد، نارنجی، سبز،آبی، قهوه ای و سیاه.

بروس لی چگونه توانست حجم عضلات را با تمرینات متوالی افزایش دهد؟