در آیکیدو هم مثل تمامی هنرهای رزمی دیگر به جنبه های جسمانی و ذهنی افراد توجه می شود. یکی از مهارت هایی که در اول کار توجه زیادی به آن می شود نحوه ی افتادن و چرخاندن حریف است. در سبک آیکیدو تاکید بسیاری بر روی تکنیک های پرتاب کردن است و  به ضربه زدن توجه کمتری شده است. بعد از یادگیری تکنیک های گفته شده، نوبت به آموزش تکنیک های ضربه زدن، گرفتن، گیرانداختن و پرتاب می رسد.      برای اجرای تکنیک های آیکیدو به دو شخص نیاز است و آموزش آن ها توسط هنرجویان سطوح بالا یا مربی صورت می گیرد. دو حریف سبک آیکیدو مشهور به اوکه ( UKE) و توری (TORI) هستند. اوکه کسی است که از خود دفاع می کند و توری شخصی است که حمله می کند. در سبک آیکیدو یکی از هنرجویان حمله می کند و هنرجوی دیگر از حرکات کاتای از پیش تعیین شده برای دفاع از خود استفاده می کند. در آیکیدو تکنیک های مختلفی آموزش داده می شوند ولی اساس آموزش تمامی آن ها هماهنگی است.   در سبک آیکیدو غیر از آموزش تکنیک های خاص ، آستانه ی تحمل و انعطاف پذیریتان بیشتر خواهد شد. برای رسیدن به تناسب فیزیکی باید تمریناتی کششی مانند پیلاتس و یوگا را انجام دهید و فقط کار بدنسازی یا تمرینات کاردیوی استاندارد لازم نیست. ذکر این نکته لازم است که قلب تمرینات آیکیدو، کار بر روی تناسب فیزیکی بدن است. در تمرینات آیکیدو بر روی حرکات کل بدن کار می شود و تنها بخش خاصی از  بدن یا گروهی از ماهیچه ها مطرح نیستند.   تمرینات آیکیدو غیر از جنبه ی جسمانی دارای جنبه ی روحی هم هستند. به هنرجویان نحوه ی حفظ آرامش در شرایط خاص و بحرانی آموزش داده می شود. رمز اصلی آیکیدو حفظ آرامش است.  چون هنرجویان با یادگرفتن آن می توانند با هر حریفی با اعتماد به نفس و با آرامش برخورد کنند. حفظ آرامش به تدریج در تمرینات آیکیدو به دست می آید. با یاد گرفتن جنبه های روحی آموزش آیکیدو، بدون احساس خستگی به اجرای تکنیک های خاص می پردازید. هنرجویان برای مواجهه با هر برخورد خطرناکی آماده خواهند شد.   آیکیدو به دلیل رعایت نظم ذهنی و فیزیکی به عنوان یکی از بهترین و مشهورترین هنرهای رزمی شناخته شده است. غیر از بهبود جنبه های سلامتی به تمامی جنبه های ذهنی افراد توجه می شود و زندگیشان خارج از باشگاه دوجو ( aikido dojo) تغییر بسیاری خواهد کرد. در سبک آیکیدو، کل بدنتان درگیر آموزش می شود و باید غیر از احترام به خودتان برای رقیب هم ارزش خاصی قائل شوید.          سلاح های آیکیدو شامل شمشیر چوبی بوکن( bokken) ، چوب جو( jo ) و چاقوی تانتو(tanto) هستند. سلاح های بوکن، جو و تانتو در دهه ی 1920 میلادی توسط  موریهه اوشیبا در آموزش ای کی دو استفاده شده اند.

آیکیدو و دفاع شخصی

اکثر تبلیغاتی که در مورد هنرهای رزمی انجام می شود مربوط به جنبه های دفاع شخصی آن می باشد. بیشتر این تبلیغات حرکات از پیش طراحی شده ای هستند که باعث می شوند مردم مجذوب آنها شده و علاقه افراد را برای پیوستن به آن بیشتر کنند. متاسفانه امروزه هدف بیشتر باشگاه ها و کلاس های دفاع شخصی کسب پول و منفعت بردن از آن می باشد. مشکل آنجا بروز می کند که این گونه مراکز باید نسبت به مسئولیتهایشان آگاهانه عمل کنند، ولی در عمل چنین نمی کنند. یادگیری هنرهای رزمی سنتی مستلزم صرف سال ها تمرین و پشتوانه می باشد، به همین دلیل تبلیغاتی که در آنها اعلام می شود که در چند جلسه فنون دفاع شخصی را کاملا به شما یاد خواهند داد کاملا بی اساس و غیر منطقی هستند. این مسئله غیر قابل انکار است که، فنون مختلف مورد استفاده در هنرهای رزمی متفاوت، می تواند در دفاع شخصی کاربردی به کار گرفته شوند و هر هنر رزمی می تواند تعدادی از این نیازها را برآورده کند. نمی توان ادعا کرد که یک هنر رزمی کاملا دارای سیستم های دفاع شخصی می باشد. بدون شک هر هنر رزمی، دارای معایبی نیز است که در حین کار جلوه می کند. برای مثال یک جودوکار، مهارتهای لازم برای حمله کردن توسط دست ها و پاهایش را ندارد و یا یک تکواندو کار از دانش کافی برای پرتابهای کنترلی و قفلها برخوردار نیست و شاید تصور شود یک جوجوتسو کار در این بین کاملترین و بهترین باشد، ولی ممکن است نتایج حاصل از تمرین برای کسب مهارتهای لازم، بسیار سخت و مشکل باشد. آیکیدو به دلیل خاصیتی که دارد عناصری را که نام بردیم ندارد. دلیل آن هم این است که فرد آی کیدو کار به جای انتقام جویی و دست زدن به کارهای بیهوده هدفش حفظ جان و زندگی خود می باشد. خشونت، عصبانیت و مهاجم بودن، می تواند باعث عکس العملهای منفی شود در حالیکه آی کی دو به هر فردی اجازه می دهد تا آرامش و خونسردی خود را حفظ کرده و کنترل هر موقعیتی را به دست گیرد.

برخلاف اکثر هنرهای رزمی دیگر، تمرینات گرم کردن در آیکیدو تا حد بسیار زیادی نرم و ملایم بوده و تاکید بسیاری بر تنفس و تمرینات کششی بسیار سبک دارند. به یاد داشته باشید که باد کردن عضلات و فشار وارد کردن به بدن خود با حرکات کششی در تمرینات آیکیدو مد نظر نمی باشند. شاید دلیل آنکه امروزه تعداد افراد وارد شده به آی کی دو بیشتر می شود همین باشد که به جای پرداختن به جزئیات به اصل مورد نظر می پردازد. هیچ وقت جلوگیری از خطر و دردسر برای مردم به اندازه امروز مهم نبوده است. ممکن است که آنها نخواهند یا قادر نباشند تا به فراگیری یکی از هنرهای رزمی بپردازند و وقت کافی برای انجام این کار را هم نداشته باشند. اما اکثرا از این مسئله آگاه هستند که به چیزی نیاز دارند تا در کوتاهترین زمان ممکن، برایشان بیشترین کارآیی را داشته باشد و در همین ارتباط، آنها بدون توجه به اینکه مهاجمان احتمالی چه توانایی هایی دارند، مایل هستند که خود را به دانش دفاع شخصی مسلح کنند، بدون آنکه قصد داشته باشند به شخصی آسیبی برسانند. دقیقا این همان قسمتی است که ایکیدو خود را در آن نشان می دهد. برای این دسته از افراد ایکیدو بهترین گذینه ممکن است. تکنیک های آی کی دو در سازمان ها و ارگان های زیادی بکار می روند دلیل آن هم این است که می توان با کمترین نیرو مهاجم را بدون اینکه صدمه ای ببیند مهار کنید. پایه و اصل آی کی دو در ارتباط رویارویی با مهاجم، درمرحله اول اجتناب کردن، سپس منحرف کردن و در نهایت کنترل کردن او است. آی کی دو به هنرجو اجازه می دهد تا به صورت مستمر و متوالی به حملاتی که بر علیه اش اعمال می شود جواب دهد و تاکید دارد که این کار حتما با آگاهی کامل صورت گیرد.   در آیکیدو هیچ تاکیدی برای آنکه هنرجویان تبدیل به عده ای جنگجو شوند وجود ندارد و همه آن چیزی که در آی کی دو بر آن تاکید شده است، رسیدن به یک خودباوری است تا هنر جویان باور کنند که می توانند از خود حفاظت کنند.  باید گفت که به هیچ وجه قابل قبول نیست که شخصی ادعا کند هنر جویی  پس از گذراندن چند جلسه تمرین و در عرض چند هفته قادر است در صورت بروز حادثه از خود به طور کامل دفاع کند.  باید گفت حتی یک متخصص هنرهای رزمی نیز در مقابله با یک حمله حقیقی ناگهانی  به مشکل بر خواهد خورد، چرا که معمولا مهاجمان هیچ چیزی برای از دست دادن ندارند و در حملاتشان برای صدمه زدن به قربانی، از هیچ قاعده و قانون خاصی پیروی نمی کنند.  باید به خاطر داشته باشید که هیچ هنر رزمی یا تحت آموزش یک مربی خوب قرار گرفتن نمی تواند حفاظت کامل شما را تضمین کند، برای آنکه هیچ فردی شرایطی را که ممکن است برای شما در واقعیت رخ بدهد نمی تواند پیش بینی کند. شاید تنها راه ممکن حفظ یک برنامه تمرینی منظم و این که هیچگاه فرض نکنیم که در هنر دفاع از خود به استادی و مهارت کافی رسیده ایم کارساز باشد. در پایان و به عنوان نتیجه می توان گفت که آیکیدو می تواند به عنوان وسیله ای ایده آل برای یادگیری دفاع شخصی به کار برود. آی کی دو می تواند این آگاهی را برای مردم به وجود آورد تا معنی عمیق تری را از"بودو" درک کنند و این که این راه در واقعیت چه چیزهایی را می تواند به آنها هدیه کند. آنها باید از مرز فنون گذر کنند، در غیر اینصورت موفق به کامیابی و تکاملی که به دنبالش هستند نخواهند شد.

کراو ماگا در مقابل آیکیدو

کراو ماگا و آیکیدو دو هنر رزمی مدرن بوده و گزینه های محبوبی برای آموزش دفاع شخصی هستند. کراوماگا در سال های 1930 تا 1940 به عنوان یک سیستم مبارزه ای جدید ساخته شد. آیکیدو نیز یک هنر رزمی ژاپنی است که توسط یوشیبا به عنوان روشی که فلسفه بودایی خود را با تکنیک های غیر لاتین از مجموعه ای از هنرهای مبارزه ای ژاپنی یکپارچه کرد. کراوماگا   این هنر رزمی بطور خاص طراحی شده بود تا سریعا به یک گروه بزرگ از کارکنان آموزش داده شد. به همین دلیل، اکثر تکنیک های کراو ماگا از یک مجموعه کوچک از جنبش ها به عنوان پایه و اساس خود استفاده می کنند. برای مثال، دفاع از ضربات پا نسبتا مشابه است، مگر اینکه مهاجم از مشت یا سلاح استفاده کند. آیکیدو   "موریهی اوشیبا" به دنبال راهی برای ترکیب باور خود و هماهنگی روحانی با تعاملات فیزیکی در قالب بهبود وضعیت دفاع از خود بود. ایده اصلی هر تکنیک آیکیدو این است که شما باید بطور موثر با نیروی حمله حریف خود سازگار شوید و آن را هدایت کنید. برای مثال، اگر یک مهاجم به سرتان ضربه بزند می توانید مشت او را بگیرید و از مسیر خود منحرف کنید. تفاوت ها کراو ماگا از حرکات بسیار مستقیم استفاده می کند که به متوقف کردن حملات حریف با ضد حمله متکی است. اما آیکیدو به طور گسترده بر روی حرکات دایره ای متمرکز شده است که جهت هدایت حمله حریف به شما اجازه می دهد که در کنار ضربات و گرفتن ها حرکت کنید. کراو ماگا طوری ساخته شده است که به سرعت یاد گرفته شود، بنابراین شامل مفاهیم ساده بوده و صرفا از تکنیک های فیزیکی استفاده می کند. اما آیکیدو بر روی جنبه های معنوی و فیزیکی مبارزه تمرکز دارد و تسلط یافتن بر تکنیک ها ممکن است که سال ها به طول بیانجامد. شباهت ها کراو ماگا و آیکیدو هر دو بر استفاده از اهرم و موقعیت بدن تاکید دارند، بطوری که حتی اگر شما کوچکتر از حریف خود باشید مشکلی جدی به نظر نمی آید. اگر مهاجم به سرتان مشت بزند، آیکیدو و کراو ماگا شما را برای جلوگیری از برخورد آن آماده می کنند و از موقعیت های ممتد مهاجم به عنوان تکنیک های دفاعی و تهاجمی استفاده می کند.

سطح کمربند در جوجیتسو

جوجیتسو مانند بسیاری از هنرهای رزمی دیگر از سیستم رتبه بندی بر اساس کمربند استفاده می کند. هر کمربند دارای رنگی منحصر به فرد است و برای نشان دادن سطح مهارت رزمی کار استفاده می شود. کمربندهای سطح پایین را معمولا در چند ماه می توان بدست آورد درحالیکه گرفتن کمربندهای سطح بالا ممکن است که سال ها به طول بیانجامد. سطوح و رنگ کمربند در جوجیتسو سنتی شبیه سایرهنرهای رزمی سنتی مانند جودو، کاراته و تکواندو است. کمربند سفید کمربند سفید کمربند ورودی در جوجیتسو است و افراد تازه وارد آن را می بندند. کمربند سفید مقدمه ای ملموس برای برای یادگیری حرکات جوجیتسو ازجمله لگدهای پایه، ضربات پا، ضربات مشت، مسدود کردن و پرتاب کردن ها می باشد. کمربند قرمز کمربند قرمز کمربند سطح دوم در جوجیتسو است. در آموزش برای این کمربند بیشتر ضربات پا، بلاک کردن ها و همچنین پرتاب مورد استفاده قرار می گیرد. کمربند زرد کمربند زرد معمولا دومین کمربند در اکثر هنرهای رزمی است اما در جوجیتسو سومین کمربند است. در این سطح معمولا ضربات آرنج و برخی قفل های بازو را نشان می دهید. شما همچنین برخی از تکنیک های مبارزه بر روی زمین را یاد گرفته اید. کمربند نارنجی کمربند نارنجی چهارمین کمربند در سیستم درجه بندی کمربند در جوجیتسو است. در این سطح، شما همچنان یک مبتدی محسوب می شوید اما در حال تبدیل شدن به یک مبارز متوسط هستید. در این سطح پرتابه های پیشرفته تر برای موقعیت های مختلف آموزش داده می شود و شما بیشتر تکنیک های مبارزه بر روی زمین را یاد خواهید گرفت. کمربند سبز کمربند سبز نه تنها پنجمین کمربند در جوجیتسو است بلکه اولین کمربند در سطح متوسط است. بسته به باشگاهی که می روید و سرعت یادگیری شما، این کمربند را می توان در عرض یک تا چند سال بدست آورد. شما در این مرحله بیشتر ضربات و ترکیبات را خواهید آموخت. کمربند سبز نیز سطح اولی است که در آن شما شروع به تمرکز بیشتر بر روی پرتاب ها می کنید. کمربند آبی کمربند آبی ششمین کمربند جوجیتسو و دومین کمربند متوسط آن است. شما در این سطح به بهبود مهارت هایی که در سطح کمربند سبز آموخته اید ازجمله پرتاب های پیشرفته، فرار و درگیر شدن با حریف می پردازید. کمربند بنفش کمربند بنفش مرحله بین متوسط و پیشرفته است. برای کسی که بخواهد از کمربند سفید به بنفش برسد چندین سال زمان نیاز است. در این مرحله شما بیشتر بر روی جزئیات تکنیک ها کار می کنید. کمربند قهوه ای کمربند قهوه ای مختص افرادی است که در جوجیتسو به سطح پیشرفته رسیده اند. در این سطح شما مانند یک فرد حرفه ای شده و می توانید از پس انواع روش های دشوار برآیید. همچنین در این مرحله باید ضعف هایی که برای حرفه ای شدن دارید را پیدا کرده و برای برطرف کردن آنها تلاش کنید. کمربند مشکی کمربند مشکی بالاترین سطح را در جوجیتسوی سنتی دارد. کسی که دارای کمربند سیاه است یک متخصص است. زمان لازم برای بدست آوردن کمربند سیاه در جوجیتسو بسته به باشگاهی که در آن مشغول فعالیت هستید متغیر است. بعضی از باشگاه ها زیاد سختگیر نیستند و می توانید در عرض چند سال به کمربند سیاه دست یابید. اما در باشگاهی که کمی سختگیر باشد ممکن است 10 سال طول بکشد تا به کمربند سیاه دست یابید. جوجیتسوی برزیلی سطح کمربند در جوجیتسوی برزیلی با جوجیتسوی سنتی متفاوت است. تنها 5 سطح کمربند سفید، آبی، بنفش، قهوه ای و سیاه در جوجیتسوی برزیلی وجود دارد. البته بعضی از کلاس های جوجیتسوی برزیلی ممکن است که بعضی از رنگ ها را با هم ترکیب کنند بنابراین دانش آموزان احساس می کنند که به سرعت پیشرفت می کنند و علاقه خود را حفظ کنند، زیرا فاصله بین کمربندها می تواند سال ها به طول بیانجامد.