حسن شدی که سوال غریب کیست در عالم میان کوچه و گودال بی جواب بماند ... #امام_حسنی‌ام 🖤🍂 #حب_الحسین_یجمعنا #هیات_عبدالله ع #مدرسه_پسرانه_هدهد

#دیدگاه_اولیا قبل از رد یا تایید پوستر ابتدا به چند نکته اشاره کنم. روانکاوی به نام خانم کارن هورنای میگویندکه رابطه والد-فرزندی مهم ترین نقش را در ایجاد اختلالهای روانی دارد. بچه نیاز به محبت خود را از پدر و مادر برطرف می کند،حالا اگر کودک با بی مهری والدین امنیت فکری بدست نیاورد به اصطلاح یک فرد نوروتیک به حساب می آید.فرد نوروتیک بر اساس استراتژی ای که برای فرار از اضطراب خود پیش رو می گیرد در یکی از سه دسته ی کمال طلب، مهر طلب و عزلت طلب قرار می گیرد. افراد نوروتیک برای مورد تایید بودن یک خود ایده ال میسازند و با خود حقیقی ارتباط ندارند. بنابراین تمام کارهایی که در زندگی می کنند برای این است که عظمت و جلالی که ساختند بهم نریزد. شاید جالب باشد که بدانیم غرور واکنشیست برای اینکه خود ایده ال همچنان با آن عظمتی که در ذهن فرد نوروتیک هست به حیاط خودش ادامه دهد. اما اعتماد به نفس کیفیتی است از خود حقیقی و به ارزش ها و کرامت های حقیقی فطرت مربوط میشود. وقتی فرد با خود حقیقی در ارتباطست کاملا میداند چه توانایی هایی دارد و مهم نیست که دنیا برای اینکه به فلان مرتبه نرسیده تحقیرش کند، می داند که توانایی هایی دارد که تا الان نتوانسته به ظهور برساند. بنابراین خیلی مهم هست که با خود حقیقی در ارتباط باشیم نه با خودی که در مقابله با رفتار والدین ساختیم. اما خود حقیقی از زمان تولد با من همراه بوده ، در طول زمان رشد می کند اما عوض نمیشود. نکته ی بعدی باز هم از خانم هورنای اینست که وقتی تربیت بچه با مهر و محبت کافی باشد ( تربیت انسان سالم) حتی اگر در این ساختار بچه را تنبیه کنیم ضربه ای نمی خورد چون با خود حقیقی در ارتباط هست. دلیل مطرح کردن مطالب بالا این هست که بگویم با علم به تمام اینها و اینکه همه ی انسانها منحصر به فردند و چیزی در فطرتشان دارند که هدف اصلی از آفرینششان به منصه ی ظهور رساندن آنست نظرم را می دهم. مهمترین کار پدر و مادر اینست که طوری رفتار کنند تا بچه این فطرتش رشد پیدا کند. و این به این صورت هست باید امر و نهی و باید نباید به گونه ای باشد که در این باید نبایدها ، خود بچه را از خودش نگیرند و به او بفهمانند که با ارزش است و اگر سخت گیری می کنند هنوز دوستش دارند و این باید نبایدها برای آماده شدن او برای حضورش در جامعه است ولی این باید نبایدها اصالت ندارند ، اصالت خود بچه هست. مثلا به بچه میگوییم تو در محیط مدرسه اجازه ی پوشیدن هر نوع لباسی نداری،چون قانون آن جامعه این است، اما وقتی از ان جامعه بیرون آمدی می توانی خودت باشی. پس چون بچه ها چارچوب ها رو نمیشناسند، باید برایشان تعریف کنیم، در عین حال تاکید کنیم که این چهارچوب ها حقیقت نیستند. اگر تا اینجا مهر و محبت کافی به بچه داشته ایم و الان زمانی هست که بچه نمی خواهد در این چهار چوب قرار گیرد باید با زور برخورد شود و اینجا مشکلی ایجاد نمی کنه. (برای همین بنده واژه پادگان پوستر را نه رد و نه تایید می کنم.) در واقع مدل اجبار برای اینست که بچه با خود حقیقی در ارتباط است اما باید در نظام اجتماعی قرار بگیرد. نظام اجتماعی همه را با یک خط کش می خواهد، در صورتی که بچه ها شخصیت های متنوع دارند . ما نمی توانیم در جامعه ای که باید هماهنگی و قانون و نظم داشته باشد هر طور دوست داریم رفتار کنیم. پس جامعه یک سری چارچوب تعریف می کند که همه باید آنها را رعایت کنیم. مسلما این باعث میشود که فشار و اجبار روی فرد باشد. جواب بنده به اینکه بچه ها در صف بایستند چه مزیتی برای زندگیشان دارد اینست که بچه این قابلیت را ندارد که مثلا مستقیم او را در محیط کار قرار دهیم و بگوییم تو باید سر ساعت بروی، سر ساعت بیایی، با همکارت اینطور رفتار کنی،نمی توانی بر اساس اید و غریزه رفتار کنی. در عوض به بچه می گوییم باید در صف پشت سر همکلاسیت بایستی( این با غریزه بچه که میخواهد بالا و پایین بپرد در تضادست)؛ یعنی با خط کشهای ساده به او نظام را یاد می دهیم.یاد میدهیم که در زندگی چیزهایی بر خلاف میل وجود دارد. تو نمی توانی هر لحظه طبق غریزه خودت رفتار کنی که اگراین کار را بکنی متمرد اجتماعی می شوی. جدا از مشکل قانونی متمرد اجتماعی، از لحاظ روانشناسی هم روان نژند به حساب می آید. پس برای اینکه بتواند در جامعه زندگی کندونوازش اجتماعی داشته باشدباید بتواند خودش را در یک نظام قراردهد اما بداند که این نظام ذاتی نیست. بنده به این واقف هستم که تمدن وبایدها ونبایدها باعث روان نژندی شده، اما خوب من که نمی توانم تمدن رو بردارم ، پس باید آگاهانه بچه را وارد تمدن کنم اما به او یاد دهم که اینها یک سری قوانین ساخت بشرهست، تو باید بتوانی در عین قانونمندی با خود حقیقی در ارتباط باشی. نهایتا لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‏

#اطلاعیه_مهم ➕جلسه والدین آبان سلام 🌀 مقطع پیش دبستان: شنبه 11 آبان 🌀 پایه اول_گروه الف: یکشنبه 12 آبان 🌀 پایه اول_گروه ب: دوشنبه 13 آبان 🌀 پایه دوم_گروه الف: یکشنبه 19 آبان 🌀 پایه دوم_گروه ب: دوشنبه 20 آبان 🌀 پایه سوم: سه شنبه 21 آبان 🌀 پایه چهارم: سه شنبه 28 آبان 🌀 پایه پنجم: یکشنبه 26 آبان لطفا برنامه ریزی برای حضور بفرمایید با تشکر

مزاج خود را بشناسید ...🍃 🌀 آکادمی رشد و توانمندسازی والدین و مربیان برای تربیت نسل ارزش آفرین آکادمی لوحه @lohe_academy www.lohe.academy

🚌 #سیّاره_مهارت 💥 #کاردو هایی با طعم لذت ➕ آشنایی و کار با ابزار 🔧🔩⛓ #ماجرا هایی در راه است ... #کاردو #بساز_شارژشی #یادگیری_ازطریق_خدمت هماهنگی جهت حضور در مدارس و اردوهای دانش آموزی: ☎ 09135941260 ➕ @sayyare_maharat

سلام من به مدینه ... 🖤🍂 #مدرسه_پسرانه_هدهد

غریبی تو رو می فهمم ... #یا_امام_رضا 🖤🍂 #مدرسه_پسرانه_هدهد

🚫 اگر کودکان و نوجوانان می دانستند پس از اعتراف به خطای خود از مجازات و توبیخ مصون خواهند بود : 🚫 هرگز به دروغ گویی و پنهان کاری متوسل نمی شدند . #هشدار 🆔 @farzandman1

1⃣ ترس و نگرانی از تنبیه 2⃣ فقدان رابطه صمیمی با والدین مولفه‌ های مهم در پنهان کاری هستند

#دیدگاه_اولیا هرچند محتوای این پوستر بسیار تعجب برانگیز است و سوالات زیادی را ایجاد می کند اما نمیتوان به سرعت و قبل از گفت و گوی علمی و دقیق تمام نکات آن را رد کرد. بنده در این خصوص تنها موارد مختصری به ذهنم میرسد که خدمت شما عرض میکنم. امید است که فرصت مباحثات علمی صاحب نظران این عرصه در این باره فراهم شود. عبودیت که به عنوان دال مرکزی بسته تربیتی ۷ سال دوم بیان می شود و در این پوستر هم مورد تاکید بوده است؛ یک وضعیت درونی انسانی است. یک صفت و حالت درونی که انسان به آن متصف می شود. عبد به معنای کسی است که با اختیار ، خدای متعال را بندگی کند. ( معنا از راغب اصفهانی) در حالیکه اغلب عبد را به معنای کسی میدانند که ملک انسان دیگر و تحت اختیار دیگری باشد. بنظر میرسد مفهوم عبد مستتر در محتوای این پوستر بیشتر به معنای دوم نزدیک است و قوه اختیار در آن کمرنگ شده است. بله صفت عبودیت اقتضای پرورش و تربیت دارد اما آیا لزوما با دستور و اجبار؟ در تربیت پادگانی تکلیف قوه اختیار چه می شود؟ اختیار به معنای قدرت و ظرفیت انتخاب بین گزینه های مختلف است. این نیروی عظیم و مهم انسانی چگونه باید پرورش یابد؟ لوازم پرورش آن چیست؟ ارتباط آن با مفهوم عبودیت چیست؟ برای تربیت کردن فرزندانی تابع و عبد، به عنوان والد و یا مربی تا چه میزان اجازه داریم میل به شادی، استقلال و کسب تجربه را در آنان کنترل کنیم؟ هرچند امر و نهی مستقیم، ادب آموزی و کنترل امیال فرزندان گاهی لازم است و قطعا اگر در شرایط مناسب خود بکار گرفته شود، کارکردهای مثبت خود را دارد؛ اما بنظر میرسد مفهوم عبودیت و بندگی به بسترهای عمیق تری نیاز دارد. این مفهوم نتیجه قَهری یک فرآیند و نظام واره تربیتی است که قطعا در این نظام واره، مفاهیم انسانی دیگری مثل نیروی اختیار و اراده، تفکر، انتخاب و پذیرش پیامدهای آن، استقلال و آزادی، حریت و... نباید معنا و کارکرد خود را از دست بدهند. چه بسا که در این صورت نظام واره ای وجود نخواهد داشت و حتی موجودیت سیستم تربیتی به کل از دست می رود، چراکه برخی از اجزای این سیستم از دست رفته است. همه این مفاهیم در ارتباطی متقابل و تکمیل کننده به بروز اَحسن یکدیگر و شکل گیری شخصیتی سالم کمک میکنند. اتفاقا برخی صاحب نظران معتقدند ویژگی اصلی این دوره رشد، فعال شدن قوه تفکر است. خب در اینصورت اگر در این دوره به فعال شدن و شکوفایی قدرت تفکر و تحلیل در بچه ها پرداخته شود و شرایطی فراهم گردد که آنها هرچه بیشتر در مقام فکر کردن، به تفصیل رسیدن و انتخاب کردن قرار بگیرند آیا نسبت به زمانی که آنها را به اجبار در معرض شرایط و انتخاب های آماده قرار میدهیم، نتیجه بهتری حاصل نخواهد شد؟ پس چه زمانی قرار است فرزندان مان شیوه های تفکر و تحلیل و انتخاب میان گزینه های متفاوت و عمل احسن در شرایط خاص و ویژه را یاد بگیرند؟ لوازم چنین آموزشی چیست؟ بنظر میرسد قرار دادن فرزندان در موقعیت های مختلف تصمیم گیری، سوال و جواب های هدفمند و کارآمد، ایجاد چالش و دادن فرصت تجربه و آزمون و خطا نتایجی به مراتب بهتر از دستور مستقیم و اجبار و تربیت پادگانی داشته باشد.