روزهای اول شاید حتی خودش نیز مدام این سوال را از ضمیرش میپرسید که آیا من خمینی دیگری می‌شوم؟ همان سوالی که امت نیز با چشم‌های ورم کرده و مویرگ‌ های قرمز شده مدام از خود و بقیه می‌پرسیدند. هرگاه کمی از عمق مصیبت برایشان کم میشد و روی صندلی به جای روح الله، خامنه‌ای را می‌دیدند با آرنج به پهلوی بقل دستی می‌زدند و آرام زمزمه میکردند «جای خالی روح الله را پر میکند؟» پر کردن «جای خالی روح الله» با وجود گذشتن سی و یک سال از رفتن خمینی کبیر هنوز مسئله ی مهمی بین آدمهاست. کار حتی گاهی به شکل گیری دو گانه هایی هم ختم می‌شود. مثلا: «خمینی بی‌پروا تر از خامنه‌ای بود» «خمینی هوای مظلومان را بیشتر از خامنه‌ای داشت» «خمینی کمتر اهل مماشات با انحرافات بود» صرف نظر از اینکه هر کدام از این دوگانه‌ها یا بیش از این مثال‌ها را میتوان با ذکر دلیل و مصداق تاریخی رد کرد، اما بگذارید جواب را جور دیگری به شما بدهم. من نیز طرفدار دو آتشه خمینی هستم مثل آن طرفداران دنیای فوتبال که در حسرت دیدن بازی تیم محبوبشان در سال‌های دور که هنوز به دنیا نیامده بودند، میسوزند. عکسهایش را جمع می‌کنند، فیلم هایش را بارها میبینند، لحظه به لحظه از بازی های مهمش را از حفظند اما هیچ چیز آتش آن‌ها را برای یک بار از نزدیک دیدن بازی آن تیم به خصوص کم‌ نمیکند. من نیز طرفدار دو آتشه خمینی هستم دیدن عکسها و فیلم‌هایش، شنیدن سخنرانی‌هایش، خواندن در مورد شخصیتش، شنیدن از زندگیش، هیچ چیز آتشم در برابر یک دقیقه نشستن در جماران و دیدن رویش خاموش نمیکند. اما طرفدار بودن باعث نمی‌شود از عقل و منطق فاصله بگیرم. نکته مهم این است که ما حاصل دوره خمینی کبیر را بعد از فراز و نشیب‌ها و چالش‌های سخت دوران حیاتش می‌سنجیم. یعنی خواندن پرونده‌ای که حالا دیگر تمام شده و می‌شود یکبار از سرآغاز تا سرانجام آن را مرور کرد. اما حالا هنوز در عصر رهبری خامنه ای زندگی میکنیم. هنوز شخصیت او در معرض قضاوت‌های آنی است و با چالش‌هایی دست و پنجه نرم می‌کند که جریان دارند. حقیقت این است که من معتقدم خامنه‌ای عزیز قرار نبود خمینی دیگری باشد. یعنی انقلاب به خمینی دیگری احتیاج نداشت. پیش رویش چالش ها و موقعیت های جدیدی داشت که حالا لازم بود قهرمانی تازه نفس و جنگجو را وارد میدان کند. همان قهرمانی که خمینی کبیر از دیدن شکوه و جلالش در سفر به کره شمالی کیف کرده بود و تا او سر سفره نمی آمد، نمی نشست. حقیقت این است که من هم طرفدار دو آتشه خمینی کبیر هستم اما میدانم خامنه‌ای عزیز بعد از هزار سال قرار است، بزرگ ترین حسرت زندگیم شود حقیقت این است که هجرت، گاهی کلید قفل شناخت شخصیت‌های بزرگ است. مَثَل خامنه‌ای عزیز برای ما مثل آب برای ماهی‌هاست و مَثَل من مثل ماهی‌ای که حاضر است بیرون دریا بمیرد ولی دریا را خالی از آب نبیند... پ ن: عکس برای سال شصت و هشت است، وقتی که حتی چهل روز هم از رفتنش نگذشته بود. مراسم بزرگداشتی برای امام خمینی به میزبانی رهبر جدید انقلاب. #خمینی_کبیر #خامنه_ای_عزیز t.me/diialog

اُنسبونا للخمینی و به نفخر...!❤️👌 #جوان_لبنانی #امام_روح‌_الله @hojre_name

نژاد پرستی رو آدم بزرگا درست کردن...💔 #در_عاشقی @hojre_name

مگه یادت‌میره نوکریامو...! #شب_جمعه @hojre_name

برای شناخت هر مکتبی میبایست به خروجی های آن مکتب توجه کرد... این شما و این خروجی های مکتب #خمینی (ره) #امام_روح‌_الله @hojre_name

قسم‌ میخوریم تا اسرائیل را نابود نکنیم آرام نخواهیم نشست.... #در_مبارزه @hojre_name

چه آرایه‌ی زیبایی...!❤️ #سید‌الکریم @hojre_name

شهرِ تهران بلدِ اشک و غم و سینه زنیست این هم از مرحمتِ #عبدالعظیمِ_حسنی است...! #سید‌الکریم @hojre_name

‏دیگرم غیر از تو میل صحبت دیگر نماند آنکه مشغول تو شد دارد فراغ از دیگران #ساوجی #در_وصال @hojre_name

همیشه منشأ دلتنگی یا اضطراب روشن نیست. گاهی حسّ مبهمی از انتظار یک واقعه یا شنیدن یک خبر ناخوشایند یا حل نشدن یک تلخی مزمن به هم می‌آمیزد و دل را آشفته می‌کند. دل راه خودش را میرود و گاهی باید او را گرفت و نشاند و پرسید: «به کدام راه می‌روی؟ به کدام راه من را می‌کشانی دل؟» 📚 [نخل و نارنج] #وحید_یامین_پور @hojre_name