اللّهُمَّ صَلِّ عَلى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضا الْمُرْتَضَى🤲 الاِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلى مَنْ فَوْقَ الاَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّرى الصِّدّیقِ الشَّهید✨ صَلاةً کَثیرَةً تامَّةً زاکِیَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَةً کَاَفْضَلِ ما صَلَّیْتَ عَلى اَحَدٍ مِنْ اَوْلِیائِکَ #چهارشنبه_های_زیارتی 💐

📝 #یادمون_باشه؛ ـ هر قدر دیگران، سهمِ بیشتری از نعمتهای ما داشته باشند، ــ و هر قدر سفره‌‌ی نعمتهامون (مادی ـ معنوی) برای مخلوقات بیشتری، جا داشته باشه؛ به همون اندازه‌، برکات خداوند بر نعمت ما هم، بیشتر تعلّق می‌گیره، و اون نعمت برای ما ماندگارتر و وسیعتر خواهد شد. 💥 بُخل، چه مادی، و چه معنوی، راهِ دریافت و برکاتِ نعمت‌ها رو به روی انسان می‌بنده !

🌸پیامبر اکرم (ص): ✨وقت هرنماز که می‌رسد فرشته ای میگوید: ای مردم برخیزید آن آتشهایی که پشت سر خود روشن کرده اید با نماز خاموش کنید.✨ #نماز_اول_وقت_یادت_نره

آیت الله کوهستانی در یکی از روزهای سال 1267شمسی در روستای «کوهستان» از توابع شهرستان «بهشهر» در استان مازندران، کودکی چشم به جهان گشود و پدر و مادر را غرق شادمانی کرد. نام این کودک را «محمد» گذاشتند تا به برکت نام پیامبراکرم صلی الله علیه و آله، منشأ حرکت های سازنده و حیات بخش در جامعه شود و چنین شد.

مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد کوهستانی مشهور به «آقاجان» پس از فراگیری قرآن در سنین کودکی،در نوجوانی به حوزه علمیه بهشهر رهسپارشد وپس از آن جهت ادامه تحصیل اقامت طولانی در جوار حضرت رضا علیه‌السلام را برگزید .وپس از آن حدود سال ۱۳۴۰ قمری رهسپار حوزه بزرگ و پرآوازه نجف اشرف گردید. ایشان پس از بیست سال به زادگاه خود بازگشت و مهمترین دغدغه او دراین دوران این بود که چگونه وظیفه خود را انجام دهد. سرانجام با توکل به خداوند، تصمیم به تأسیس حوزه علمیه گرفت. ایشان خود در این باره چنین فرموده است: «روزی که از نجف به مازندران آمدم، به همسرم گفتم: تو حاضری در حق طلاب مادری کنی و من پدری کنم و آن ها را تربیت نماییم تا نزد پروردگار، روسپید باشیم؟ قبول کرد و من هم تصمیم گرفتم درآن زمان که رضاشاه نمی گذاشت یک نفر معمم در ایران وجود داشته باشد، طلاب زیادی را تربیت کنم».

ویژگی های رفتاری مرحوم آیت اللّه کوهستانی در زهد ورزی، شهره بود؛ حتی در منزل هیچ وقت از لباس های قیمتی استفاده نمی کرد و پیراهن، عبا، قبا، عمامه، شلوار و جوراب او، همگی از جنس کرباس بود. ایشان هم چنین به نماز اول وقت بسیار اهمیت می داد و اهل تهجد و سحرخیزی بود. آن مرد بزرگ اهل مراقبت نفس، و در برابر مادر بزرگوارش بسیار فروتن بود. به صله رحم بسیار توجه می کرد و در مهمان نوازی و حق شناسی از استادان خود، یگانه روزگار به شمار می آمد.