نمیدونم میشه از کجاها حرف زد؟ از قتلگاه؟ از اسیری؟ از شام؟ از رحمت للعالمینﷺ؟ از کریمِ اهل بیت علیه السلام؟ از مادری که امشب صاحب عزاست؟ از باقی مانده این خاندان؟

من نویسنده و بیانگرِ خوبی برای افکارم نیستم باید ببخشید:)

زمانی که امام حسنِ مجتبی علیه السلام به دستِ همسرشون زهر رو نوشیدن... جگرشون از هم پاشید شدُ... زمانی که اباعبدالله علیه السلام به بالینشون اومدن، گریشون گرفت از اینکه برادرو توی همچین حالی میبینن:)

برادرشون میفرمایند: که چرا گریه میکنی؟ امام حسین علیه السلام میفرمایند که برای تو گریه میکنم که به چنین حالی افتاده‌ای.. امام [ ع ] میفرمایند: هیچ روزی مثله روزِ [ شهادتِ ] تو نیست اباعبدالله..!

حداقل امام حسن [ع] برادرشون رو داشتن که ایشون رو در آغوش بگیره.. شمر که اومد روی قفسه سینه ارباب نشست، کسی نبود که اون سر رو در آغوش بگیره:)

آخخخ لا یَومَ کَیَومَک یا أبا عبدالله 😭😭💔 جانم به فدات • • -:)))

از مظلومیتِ امام حسنِ مجتبی علیه‌السلام، با این همه کرامت و بخشندگی واقعا هرچی بگیم کم گفتیم... تمامِ ائمه [علیه‌السلام] این حالتِ مظلومیت رو داشتن..

اینکه سردارانشون... یارانشون.. به چند سکه ایشون رو فروختن اینکه به دستِ همسرشون، کسی که توی خونشون بود و هم بالینِ امام [ ع ] بود به شهادت رسیدن...

بدتر از همه اینکه توی کودکی مادرشون جلوی چشمشون سیلی خورد و کاری از دستشون بر نمیومد:)

زمانی که امام رو میبردن که به خاک بسپُرن، میخاستن که پیشِ جدشون تدفین بشن... اما عایشه دستور داد تا تابوتِ امام رو تیر باران کنن بطوری که اومده انقدر تابوت تیر خورده بود که نمیشد حتی جسدِ مطهر رو از تابوت جدا کرد و بیرون آورد:)...

از حضرتِ رسول ﷺ چیزی نداشتم بگم فقط یک چیز... از کم لطفیه منه که شناختِ کمی نسبتِ به ایشون دارم.. اونم یه خصوصیتِ اخلاقی بود که فکر میکنم همه میدونید میخام چی بگم؛)

خداوند به پیامبرش میفرمایند که: -آیه ۱۵۹ سوره آلِ عمران-