یه زمانی ما دوتا مریض هم بودیم.

دوستت دارم به اندازه نامه های شاملو به ایدا به اندازه حس خواب ۵دقیقه صبح به اندازه حس تموم شدن امتحانات به اندازه  تک تک ضرباتی که قلبم میزنه به اندازه بوی بارون و قشنگی رنگین کمون به اندازه تموم آهنگهایی که برات فرستادم به اندازه همه دوستت دارم های دنیا به اندازه تموم حرفای قشنگی که وجود داره به اندازه هرلحظه ای که بهت فکر کردم... دوستت دارم ، خیلی خیلی دوستت دارم.

یک تار موی دو به دو عالم نمیدهند! با عشقش این معامله گفتیم و سرگرفت

تو را آرزو نخواهم کرد هیچوقت! تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که با دل خود بیایی،نه با آرزوی من..

پرسید او کیست؟ گفتم هر آنچه که دارم .

تویی کامل منم ناقص تویی خالص منم مخلص تویی سور و منم راقص من اَسفل تو مُعلایی

ولی به قول کوروش ، چشات کاری کرد که فقط ساقی میدونه....!

نه تنها او را می‌خواستم بلکه تمام ذرات تنم ذرات تن او را لازم داشت،فریاد می‌کشید که لازم دارد؛

قصه‌ی عشق مگر بی تو خواندن دارد؟

تو شمس منی و من خورشید پرستم