سیزده شد عدد بین من و ماه ِخدا ؛ بطلب پای پیاده سحری ، صحن ِنجف ..

سحر سیزده چون سیزده ماه رجب ؛ تا به افطار دم و ذکر علی می‌گیرم ..

برسانید مرا زود به ایوان ِنجف ؛

در آغوش بگیر مرا ؛ که زخم‌ها عمیقند و استخوان‌هایم خسته ..

-

در آغوش ِضریح ، دل‌ها به آرامشی بی‌پایان می‌رسند .

در حریم نورانی این حرم ، آسمان به زمین لبخند می‌زند ! درست زمانی که دردها اشک می‌شوند و می‌بارند ، دعاها اوج می‌گیرند و می‌رسند به قلۀ اجابت . اینجا خانۀ پدری است . خانه‌ای که می‌شود یک عمر با خاطره صحن و ایوانش زنده ماند .

نجف شهر ِعجیبی بود ، یک شب خوابیدن در آن ، معادل ِهفتصد سال عبادت و دو رکعت نماز در حرم ِآن ، معادل خواندن دویست‌هزار رکعت بود . چه خبر بود در این شهر عجائب ‌.. - کهکشان ِنیستی .

بنویسید به روي کفنم من حسینی شده ی دست ِامام ِحسنم ¹¹⁸ ((:

؛

سحر پانزدهم شد ، دل ِمن رفت بقیع ؛ گردوخاکی شده‌ام ، چون‌که ندارد حرمی ..

: ) ..