یکی از مهم‌ترین چیزهایی که معلم و مدرسه باید به دانش‌آموز یاد بدن آداب زندگیِ جمعیه. شاید دروغ نباشه اگه بگیم نیمی از مشکلات این جامعه بخاطر عدم رعایت ادب و قوانینِ زندگی شهریه. مثال‌های ساده‌ش همین سپاسگذاری از کسایی که به ما خدمات میدن، رعایت ادب در پذیرش ارباب و رجوع، صبر و حوصله در جای پارک، رعایت نوبت، بی‌تفاوت نبودن نسبت به بقیه در کلیه مسائل، آشغال نریختن تو خیابون، حتی شیک پوشیدن و عطر زدن و مسائلی از این دست خیلی مهم‌تر از ریاضی و فیزیک و شیمی و اینهاست.
@ir_tavabin
باخت نده پسر.
تو اسطوره‌های بزرگی داری..
شهید نواب صفوی
در دادگاه
@ir_tavabin
بر تواضع‌های دشمن تکیه کردن ابلهیست
پاى بوس سيل از پا افگند ديوار را..
غنی کشمیری
@ir_tavabin
«مَن أرادَ أن یكونَ أقوَی النّاسِ فَلیتَوَكَّلْ عَلَی الله»
«هر که می‌خواهد قوی‌ترین مردم باشد، بر خدا توکل نماید»
بحار الأنوار، جلد ۷، صفحه ۱۴۳
@ir_tavabin
هرچه ایمان فزونی یابد
بلا بیشتر میشود
#امام_کاظم فرمود
[ دنبال راحتی نباش، اینجا جاش نی]
@ir_tavabin
دوست خوبم، اول از همه بدون که پیدا کردن مسیر زندگی یه روند همیشگیه و قرار نیست یک شبه حل بشه! اگه حس می‌کنی سردرگمی، از خودت سوالای ساده بپرس: چه کاری بهم انرژی می‌ده؟ چه چیزی باعث میشه یه روز خوب برام ساخته شه؟ همین سوالات کوچیک می‌تونه کم‌کم سرنخ‌هایی از علاقه‌ها و توانایی‌هات نشونت بده. بعدش هم با شروع کردن از قدم‌های کوچیک، توی کلاس یا کارگاه‌های مختلف شرکت کن، کتاب بخون و با آدمای مختلف - اما عاقل - حرف بزن تا تصویر واضح‌تری از چیزهایی که توشون مهارت داری یا بهت انگیزه می‌ده بسازی.
یادت باشه توی این مسیر، اشتباه کردن و گاهی گیج شدن کاملاً طبیعیه. کافیه هر بار یه قدم جلو بری و حواست باشه از تجربه‌ها درس بگیری. یه‌جورایی مثل یه سفره که هربار گوشه‌ی تازه‌ای از وجودت رو کشف می‌کنی. اگر همین روند رو ادامه بدی، کم‌کم می‌تونی اون حس رضایت و هدفت رو پیدا کنی و دوباره به زندگی با انرژی نگاه کنی.
@ir_tavabin
کسی که تو نوجوانی-جوانی مدام زدن تو سرش، وقتی بزرگ بشه مدام میزنه تو سر بقیه. کسی که براش ارزش قائل نبودن، برای بقیه ارزشی قائل نیست.
کسی که تحقیرش کردن،
برای بقیه مغرور میشه!
خیلی ترسناکه..
@ir_tavabin
«پیروزی‌های نظامی او هیچ غرور یا خودپسندی در او برنینگیخت، آن‌گونه که اگر این پیروزی‌ها برای مقاصد شخصی بود، پیش می‌آمد. حتی در روزگار اوج قدرتش، همان سادگیِ رفتار و ظاهر را حفظ کرد که در روزهای سختی داشت.»
واشنگتن اروینگ
نویسنده و تاریخ‌نگار آمریکایی
قرن نوزدهم
@ir_tavabin
چرا باید وضو بگیریم؟
ببین رفیق، وقتی حرف از وضو می‌زنیم، شاید اولین چیزی که به ذهنمون میاد این باشه که وضو فقط یه شست‌وشوی ساده است. ولی از دید منِ مسلمون، ماجرا خیلی عمیق‌تره. وضو در اصل یه جور آمادگی روحی و جسمیه؛ یه پاکیزگی دوطرفه: هم جسم رو پاک می‌کنه و هم قلب و ذهن رو آماده می‌کنه برای این‌که بری سراغ نماز و بگی “خدایا! من تمیز و پاک اومدم پیشت.”
اما چرا وضو می‌گیرم؟ اول از همه، دلیلش دستور قرآنه و سنت پیامبر(ص). توی قرآن اومده که وقتی می‌خواین نماز بخونین، صورت و دست‌هاتون رو بشورین و قسمتی از سرتون و پاهاتون رو مسح کنین. این یه جور نشون ادب و احترام به خداست. تازه همین شست‌وشوی روزانه باعث میشه آدم همیشه تمیز باشه، حتی اون موقع‌هایی که عجله داره یا حواسش نیست، بازم چند بار در روز دست و صورتش رو می‌شوره، مسح سر و پاهاش می‌کشه و به نوعی بهداشتش حفظ میشه.
اما چرا من به روش شیعه وضو می‌گیرم؟ چون اعتقاد دارم شیوه‌ی وضو گرفتن شیعه‌ها دقیقاً به همون فرمیه که از امام علی(ع) و اهل‌بیت(ع) رسیده
حالا چرا مثلاً از آرنج تا نوک انگشت می‌شوریم نه برعکس؟ چون با توجه به روایات، پیامبر(ص) اینجوری وضو می‌گرفت. توی منابع شیعه هم تأکید شده که آب رو از بالا به پایین جاری کنین که نشون از سنت و ترتیب وضو داره. در کنارش، این روش از نظر بهداشتی هم جالبه، چون آب از بالا به پایین جریان پیدا می‌کنه و دست‌هات رو تمیزتر می‌کنه.
در نهایت، بحث اصلی اینه که ما معتقدیم این روش رو خود اهل‌بیت به ما یاد دادن و هدف هم اطاعت از دستور خدا و پیامبرشه. بزرگ‌ترین برکت وضو، همین حس حضور قلبه؛ تو چند ثانیه دست و صورتت رو می‌شوری، اما در اصل داری آماده می‌شی که با خدا صحبت کنی. این آمادگی و توجه قلبی شاید تو شلوغی‌های زندگی، بهترین فرصته که چند لحظه تمرکز کنی و بگی: “من دارم میام طرف تو، خدایا!”
پس من چرا وضو می‌گیرم؟ چون یه کار فراتر از پاکیزگی ساده‌ست؛ یه تکه از عبادت و بندگیه. و چرا مثل شیعه‌ها؟ چون بر اساس اون چیزی که از اهل‌بیت(ع) بهمون رسیده، دقیق‌ترین، معتبرترین و عاشقانه‌ترین روش برای نزدیکی به خداست..
@ir_tavabin
محبوبیت
از همه‌ی ثروت‌ها
شیرین‌تر است.
#کتاب سمفونی مردگان
@ir_tavabin