نان حلال
«مُجَالَدَةُ السُّیُوفِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِ الْحَلَال»
ابو جعفر فزارى گفت: حضرت صادق علیه السلام، غلام خود به نام مصادف را خواست و به او هزار دینار داد و فرمود: آماده مسافرت مصر شو، خانواده ام زیاد شده اند. مصادف جنس خرید و آماده شد. با عده اى از تجار به مصر رفت. همین که نزدیک مصر رسیدند به قافله اى برخورد کردند که از مصر خارج شده بود. از وضع اجناسى که آورده بودند سؤال کردند آن جنس مورد احتیاج همه بود.
گفتند: این جنس در بصره وجود ندارد. کاروانیان با یک دیگر هم قسم شدند و پیمان بستند که هر دینار را به یک دینار سود بدهند. پس از فروش پول خود را برداشته به طرف مدینه رفتند. مصادف خدمت امام علیه السلام آمد. دو کیسه زر داشت هر کدام هزار دینار. عرض کرد: فدایت شوم این کیسه اصل سرمایه است و این کیسه سود آن است.
امام علیه السلام فرمود: این سود زیاد است شما مگر در آن جنس چه کردید؟
جریان را شرح داد که چگونه قسم خوردند. فرمود: سبحان اللَّه هم قسم می شوید که در مقابل هر دینار یک دینار از مسلمانان سود بگیرید.
کیسه هزار دینار را برداشت و فرمود: من احتیاج به چنین سودى ندارم.
سپس فرمود: مصادف! پیکار با شمشیر ساده تر است از بدست آوردن نان حلال.
(کافی چاپ إسلامیه ج 5 ص 161 باب الحلف فی الشراء و البیع)
@irc_ir
🌽شهید ابراهیم هادی و کسب روزی حلال
عبادت ده جزء دارد که نه جزء آن به دست آوردن روزی حلال است.”البته پدرمان بسیار انسان با تقوایی بود. اهل مسجد و هیئت بود و به رزق حلال بسیار اهمیت می داد.
برای همین وقتی عده‌ای از اراذل و اوباش در محله امیریه (شاپور) آن زمان، خیلی اذیتش کردند و نمی‌گذاشتند کاسبی حلالی داشته باشد. مجبور شد مغازه‌ای که از ارث پدری به دست آورده بود را بفروشد و به کارخانه قند برود و آنجا مشغول کارگری شود و صبح تا شب مقابل کوره بایستد. ابراهیم بارها گفته بود که اگر پدرم بچه‌های خوبی تربیت کرد به خاطر سختی‌هائی بود که برای رزق حلال می‌کشید و هر وقت از دوران کودکی خودش یاد می‌کرد می‌گفت: "پدرم با من حفظ قرآن کار می‌کرد و همیشه مرا با خودش به مسجد می برد، یا به مسجد محل می‌رفتیم یا مسجد حاج عبدالنبی نوری پائین چهارراه سرچشمه، توی اون مسجد هیئت حضرت علی اصغر (ع) بر پا بود و پدرم افتخار خادمی آن هیئت رو داشت”.
یادم هست که در همان سال‌های پایانی دبستان، ابراهیم کاری کرد که پدر عصبانی شد و گفت: ابراهیم برو بیرون، تا شب هم برنگرد.
ابراهیم تا شب به خانه نیامد. همه خانواده ناراحت بودند که برای ناهار چه کرده. اما روی حرف پدر حرفی نمی‌زند.
شب بود که ابراهیم برگشت. با ادب به همه سلام کرد. بلافاصله سوال کردم: ناهار چیکار کردی داداش؟! پدر در حالی که هنوز ناراحت نشان می‌داد اما منتظر جواب ابراهیم بود.
ابراهیم خیلی آهسته گفت: تو کوچه راه می‌رفتم، دیدم یه پیر زن کلی وسائل خریده، نمی‌دونه چیکار کنه و چطوری بره خونه. من هم رفتم کمک کردم. وسایلش را تا منزلش بردم. پیر زن هم کلی تشکر کرد و سکه پنج‌ریالی به من داد.
نمی‌خواستم قبول کنم ولی خیلی اصرار کرد. من هم مطمئن بودم این پول حلاله، چون براش زحمت کشیده بودم. ظهر با همان پول نان خریدم و خوردم. پدر وقتی ماجرا را شنید لبخندی از رضایت بر لبانش نقش بست. خوشحال بود که پسرش درس پدر را خوب فرا گرفته و به روزی حلال اهمیت می‌دهد.
(کتاب سلام بر ابراهیم – ص 16)
@irc_ir
🌹 پيامبر اكرم (ص) فرمود: «أَرْبَعَةٌ أَنَا لَهُمْ شَفِيعٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ الْمُكَرِّمُ لِذُرِّيَّتِي مِنْ بَعْدِي وَ الْقَاضِي لَهُمْ حَوَائِجَهُمْ وَ السَّاعِي لَهُمْ فِي أُمُورِهِمْ عِنْدَ اضْطِرارِحِم وَ الْمُحِبُّ لَهُمْ بِقَلْبِهِ وَ لِسَانِهِ؛
[ بحار الانوار، ج 93، ص 220 ـ 225 ]
من در روز قيامت چهار طايفه را شفاعت مي كنم: كسي كه فرزندان مرا گرامي داشته و احترام مي كند. كسي كه حاجتهاي آنها را روا كند. كسي كه در كارهاي آنها هنگام درماندگي شان تلاش نمايد. و كسي كه آنها را با دل و زبان دوست بدارد.
@irc_ir
محبّت به ذوي القربي
پيامبر اكرم (ص) 23 سال براي اين امّت زحمات طاقت فرسايي كشيد و هيچ پيامبري همچون ايشان اذيت نشد و به دستور پروردگار در مقابل اين زحمات هيچ پاداشي جز محبّت و مودّت بستگانش نخواست، لذا قرآن كريم مي فرمايد: قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى.[شوري / 23. ]
بگو من مزدي بر رسالت از شما نمي خواهم، جز دوستي بستگان.
هر چند مصداق اصلي «قُربَي» اهل بيت عصمت و طهارت( ع) هستند؛ ولي با.توسعه در مفهوم آن مي توان ذريّة اهل بيت و سادات را مشمول آيه دانست. از اين گذشته، احترام و مودّت به سادات در واقع احترام و اظهار مودّت به اهل بيت و پيامبر اكرم (ص) مي باشد.
@irc_ir
پاداش احسان به سادات
رسول خدا (ص) فرمود: «أَكْرِمُوا أَوْلَادِي وَ حَسِّنُوا آدَابِي؛[ مستدرك الوسائل، ج 12، ص 376] فرزندان مرا گرامي بداريد و آداب و سنتهايم را خوب ياد بگيريد!»
و فرمود: «مَنْ أَكْرَمَ أَوْلَادِي فَقَدْ أَكْرَمَنِي؛[همان] هر كس فرزندان مرا اكرام كند، همانا خودم را مورد تكريم قرار داده است.»
«ابن جوزي» قصّه اي را از «عبد الله بن مبارك» نقل كرده است كه: «او زياد به خانة خدا مشرف مي شد. يك سال براي سفر حج آماده شد و پولي فراهم كرد تا وسايل لازم را تهيّه كند، در بين راه به زن سيّده اي برخورد كرد كه در مضيقة شديد مالي بود، به حدّي كه به حال اضطرار افتاده بود، عبدالله به او احسان كرد و اندوختة خود را به او بخشيد و از سفر حج صرف نظر كرد.
وقتي حاجيان از سفر حج برگشتند، با او كه ملاقات مي كردند و مي گفتند: عبد الله! خدا حجّ تو را قبول كند، به ياد داري تو را در فلان محل ديديم، عبد الله از گفتار آنها تعجّب مي كرد و در اين فكر بود كه اين چه سرّي است. شب در عالم رؤيا رسول خدا (ص) را در خواب ديد. آن حضرت فرمود: «إِنَّكَ أَغَثْتَ مَلْهُوفَةً مِنْ وُلْدِي فَسَأَلْتُ اللَّهَ أَنْ يَخْلُقَ عَلَى صُورَتِكَ مَلَكاً يَحُجُّ عَنْكَ كُلَّ عَامٍ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَة؛ [بحارالانوار، ج 93، ص 235، ح 34، ص 225، ح 25. ](عبد الله تعجب نكن!) به راستي تو درمانده اي از فرزندان مرا كمك نمودي (به جبران اين احسانت) من از خدا خواستم فرشته اي را به شكل تو بيافريند كه همه ساله تا روز قيامت از طرف تو اعمال حج را انجام دهد.»
@irc_ir
سیادت؛ مسئولیت نه مصونیت
روزي امام رضا (ع) در مجلس مأمون با عدّه اي از حاضران گفتگو مي كرد، برادرش «زيد بن موسي» نيز در گوشه اي از مجلس عدّه اي را دور خود جمع كرده، براي آنان از فضيلت سادات و اولاد پيغمبر (ص) صحبت مي كرد. و با افتخار مي گفت:
«ما خانواده چنين هست، خانواده چنان هستيم!»
در اين هنگام امام رضا (ع) با صداي بلند او را صدا كرده، تمام اهل مجلس را متوجه ساخت و آنگاه به زيد فرمود:
«اي زيد! سخن نقّالان كوفه تو را مغرور كرده كه مي گويند: خداوند ذرية فاطمه (س) را از آتش جهنّم مصونيت بخشيده است؟! به خدا قسم! آنچه شنيده اي مقصود فرزندان بي واسطة فاطمه (س)، يعني حسن و حسين و دو خواهر ايشان است و آيا تو [با پدرت] موسي بن جعفر' يكساني؟ او خدا را اطاعت مي كرد، روزها روزه مي گرفت، شبها به عبادت مي پرداخت و تو هم از فرمان خدا سرپيچي مي كني، با اين حال هر دوي شما اهل سعادت و بهشت خواهيد شد [او با عمل و شما بدون عمل]؟! علي بن حسين (ع) مي فرمود: «
نيكوكار ما اهل بيت پيامبر (ص) دو برابر اجر دارد و بدكار ما دو برابر عذاب خواهد داشت.»
[بحار الانوار، ج 52، ص 42]
@irc_ir
شيخ حسنعلي اصفهاني (نخودكي)
مرحوم حاج حسنعلي كه به حق عرشي خاك نشين و داراي كرامات عديده اي بود، راز موفقيّت خويش را اين گونه بيان مي كند: «بدان كه در راه حق و سلوك اين طريق، اگر به جايي رسيده ام، به بركت بيداري شبها و مراقبت در امور مستحب و ترك مكروهات بوده است؛ ولي اصل و روح همة اين اعمال، خدمت به ذراري [و فرزندان] ارجمند رسول خدا (ص) [سادات] است. [نشان از بي‌نشانها، ص 31.]
ايشان در وصيتهاي خويش به فرزندش مي نويسد: «پسرم! تو را به اين چيزها وصيت و سفارش مي كنم:
اوّل آنكه نمازهاي يوميّة خويش را در اوّل وقت آنها به جاي آوري!
دوم آنكه در انجام حوايج مردم، هر قدر كه مي تواني بكوشي...!
سوم آنكه سادات را بسيار گرامي و محترم شماري... .»
@irc_ir
تاثیر احترام به سادات
از آیت الله سیبویه سؤال کردند به چه علت با کهولت سن ، چشم و گوش شما ضعیف نشده است؟
ایشان در جواب گفتند : در اعوان جوانی حدیثی در خصوص اکرام و احترام به سادات و ذراری حضرت فاطمه ( س ) خواندم که در آن حدیث از قول رسول اکرم ( ص ) آمده بود که هر کس فرزندی از فرزندان مرا دید تمام قد پیش روی او بایستد و صلوات بفرستد ، من هم از آن زمان تا به حال با دیدن یکی از ذراری آن حضرت و سادات تمام قامت در پیش روی او می ایستم و صلوات می فرستم . به این علت است که به ضعف چشم و گوش دچار نگشته ام .
@irc_ir
12 بهمن؛ سالروز بازگشت امام خمینی به ایران، آغاز دهه فجر
بازگشت امام خمینی(ره) به ایران
امام خمینی(ره) از سیزده آبان سال 1342 تا دوازده بهمن سال 1357، یعنی حدود چهارده سال در تبعید به سر برد و در سال 1343 ابتدا به ترکیه و پس از مدتی به عراق تبعید شد و اوقات پایانی دوری از وطن را در فرانسه و در دهکده ای به نام نوفل لوشاتو گذراند. نوفل لوشاتو در روزهای اوج نهضت، به قلب تپنده انقلاب ایران تبدیل شده بود. وقتی امام را به ترکیه تبعید می کردند، شاه و امریکا هیچ گاه پیش بینی نمی کردند که او روزی پیروزمندانه به ایران باز گردد و رژیم شاهنشاهی را از بن برکند.
@irc_ir