برای سایر آدم‌ها گاهی اصلاً مهم به‌نظر نمی‌رسد،‌ با سری آتش گرفته این‌طرف و آن‌طرف می‌روید و هیچ‌کس شعله‌ها را نمی‌بیند. و در نتیجه -از آنجا که افسردگی عموماً نادیدنی و اسرارآمیز است- داغ ننگ به‌راحتی باقی می‌ماند. -صفحه ۱۰-

و افسردگی بیماری فکر است. -صفحه ۱۰-

وقتی افسرده‌اید، احساس تنهایی می‌کنید، و این‌که هیچ‌کس کاملاً وضعیتی را که دارید تجربه نکرده. آن‌قدر می‌ترسید دیوانه به‌نظر برسید که همه‌چیز را درونی می‌کنید، و آن‌قدر می‌ترسید مردم بیشتر شما را تنها بگذارند که ظاهری آرام به خود می‌گیرید و درباره‌اش حرف نمی‌زنید، که خیلی بد است، چون حرف زدن از آن بهتر است. -صفحه ۱۰-

زمان شفا می‌دهد. در انتهای تونل روشنایی وجود دارد، حتی اگر ما قادر به دیدنش نباشیم. -صفحه ۱۰-

افسردگی برای هرکس متفاوت به‌نظر می‌رسد. درد به شکل‌های مختلف، به درجات متفاوت حس می‌شود و واکنش‌های متفاوتی را برمی‌انگیزد. -صفحه ۱۱-

مرحله اول: سقوط. «اما درنهایت فرد برای زندگی کردن بیشتر از کشتن خودش به شهامت نیاز دارد.» آلبرکامو، یک مرگ شاد. -صفحه ۱-

و بیشتر از یک سال طول کشید تا دوباره حتی احساس کنم نیمه‌عادی‌ام. تا آن مرحله هیچ درک یا آگاهی واقعی از افسردگی نداشتم. -صفحه ۲-

اما ممکن نبود کسی که مرا در آن ویلا می‌دید بفهمد چه احساسی دارم، ممکن نبود حس کند در چه جهنم غریبی به سر می‌برم. -صفحه ۴-

می‌خواستم بمیرم. نه. این کاملاً درست نیست. نمی‌خواستم بمیرم، فقط نمی‌خواستم زنده باشم. -صفحه ۴-

کلمات در برابر این رنج سطحی به‌نظر می‌رسیدند. -صفحه ۵-

«آندره‌آ، من می‌ترسم.» «مشکلی نیست. درست می‌شود. درست می‌شود.» «چه اتفاقی دارد برایم می‌افتد؟» «نمی‌دانم. اما درست می‌شود.» -صفحه ۵-

چرا درک افسردگی دشوار است؟ نامرئی است. اصلاً «یک‌ذره هم با احساس اندوه» همراه نیست. -صفحه ۶-