این مرد محمود درویش نام دارد از شاعران مشهور معاصر عرب او از دغدغه مندان نسبت به مسئله ی فلسطین بوده به قصد تقویت زبان عربی این شعر را گوش دادم انگار نگاه منعکس شده ی او در شعر کمی تأمل برانگیز بود برای همین چندین بار دیگر به شعر گوش دادم و به آن فکر کردم ما انسانیم ما حتی انسان های قاتل را هم انسان می بینیم ما مردم عادی به دنبال جنگ و دعوای بی خود و بی جهت نیستیم او از این موضع شعر سروده اما آیا ما نیز پدیده ی کفار هار هم عصر خود را این زاویه ببینیم؟ شاید نگاه بسیاری از ما ساده دلان تا مدتی قبل همین بود اما ما دیگر آن انسان های سابق نیستیم ما حداقل فهمیده ایم که انسان های بی پدر و مادری که به خاطر پول و قدرت هزاران پدر و مادر و زن و فرزند را می کشند، می توانند به عشق همان پول و قدرت مادر خود را نیز در اتاق گاز خفه کنند. حال نوبت این است که بیشتر بفهمیم؛ وقت زیادی نداریم. ما باید بفهمیم که نه با خود قاتل، و نه با فرزند یک قاتل، بلکه حتی با فرزند کسی که با آنها همدل است نباید سر یک میز و صندلی نشست. چرا که ممکن است یک وقتی در دام عشق بیفتیم. متاسفانه کار ما در حال حاضر از میز و صندلی گذشته ما با چپاولگران خونخوار زمانه ی خود هم سفره ایم ما دقیقا از همان اقتصادی ارتزاق می کنیم که آنان سفره اش را روی این همه خون پهن کرده اند. ما هنوز امتداد این سفره را که به دورهمی شبانه ی خون آشامان می رسد نمی بینیم. در کودکی و در دوران مدرسه، گاه بچه های خلافکار مدرسه یک بازی کثیف جدید راه می انداختند؛ یک کار زشت را شروع می کردند و آرام آرام پای همه به این بازی کثیف باز می شد. معمولا بچه مثبت ها روحشان هم خبر نداشت که چطور به اینجا رسیدند. آنها خیال می کردند که دارند یک کار لذت بخش را به تنهایی انجام می دهند. نمی فهمیدند که آنها تنها نیستند و این یک بازی همگانی ست. گویا شیرینی این بازی چشم ها را کور کرده گویا این سفره ی طولانی آنقدر رنگارنگ است که هیچ کس فرصت توجه به ابتدای آن را ندارد. کشور ما کشور دوستداران امیرالمومنین است و این سفره سفره ی معاویه؛ ما بیکار ننشسته ایم و یکدیگر را از نوشیدن نوشابه ی سر سفره ی معاویه منع می کنیم! نهی از منکرمان قبول باشد. اما توقع این است که اگر حکم جهاد نداریم تا شکم صاحب سفره را بدریم، لااقل سفره را به هم بزنیم. مرحبا به جوانان یمن که تا می توانند ظرف های غذای این سفره را با لگد واروونه می کنند.

روزی ِ شما هم شد ؛ ببینید حتما . .

لباس تازه جهانِ یکسره بتخانه، دین تازه مبارک نماز جمعه ی نصر است این نماز مبارک نوشت آیه که ویران شده است خشکی و دریا اثرگذار شد آن شعر اعتراض مبارک دعا کنیم چنین جمعه ای خیال نباشد شروع راز و نیاز از همین نیاز مبارک: دعای ندبه ی ما تحت قبه بلکه بگیرد به حق وعده ی زیبای آن فراز مبارک که گفت: روی زمین می زنی تو پرچم نصری فدای آن وزش سرخ و اهتزاز مبارک به دست خویش گرفتار خود شده است جهانی نجاتمان بده ای دست چاره ساز مبارک سپید بخت جوانی که پیش مرگ تو باشد کفن، خضاب! شهادت؛ لباس تازه مبارک احمد بیاتانی

رود است که موج موج باید برسد نصر است که فوج فوج باید برسد فرعون! به خون تو چه تشنه ست این رود ظلم تو فقط به اوج باید برسد احمد بیاتانی

بی بی سی گفت: اگر خری رأی بده گُل خورد! شما تاج سری، رأی بده با نامزد سابق اگر خوش نگذشت این بار به کِیس بهتری رأی بده .

نه برای قدرت نمایی می جنگند نه برای خنک کردن دل آن ها مردانی هستند اهل درد درد کودکان وحشت زده درد آرزو های به مسلخ رفته درد مستضعان بی فریادرس المستضعفین من الرجال و النساء و الولدان الذین یقولون ربنا أخرجنا من هذه القریة الظالم أهلها و اجعل لنا من لدنک ولیا و اجعل لنا من لدنک نصیرا اهل درد هنوز امیدوارند: گر نگاهی به ما کند زهرا درد ها را دوا کند زهرا عاشقان حضرت منصوره بیش از هر کسی مشتاق نصرت مستضعفان اند فکر و ذکر آنان این است که خود را برای نصرت منجی مستضعفان و منتقم حضرت زهرا آماده کنند و نصرتی معدة لکم

شهیدان چشمانی سرخ دارند

دوران را، روزگار را گم کردم خود را، پروردگار را گم کردم از آغوشت گریختم صدها بار اما راه فرار را گم کردم احمد بیاتانی

باید به یاد آورد که همان 13 موشک عین الاسد هم سوختی در مخزن نداشت تا وقتی که ما با همین دست هایمان مشت مشت مخزن هایش را پر کردیم باید وصیت نامه ی حاج قاسم را به یاد آورد که گفت نیرو های مسلح را برای دفاع اکرام کنید باید به یاد آورد که همان 13 موشک کاری کرد که هفتاد سال کسی جرأت آن را نداشت اما امروز جوانان عراقی چند وقت یک بار آن را تجربه می کنند. این جرأت را ما به خرج دادیم. این جرأت را همان پیرمردی به خرج داد که در تلوزیون گفت: ما با آمریکا می جنگیم. حتی با دندان! هرچه می خواهد بشود... هنوز دو به شک هستم امروز چه تعداد از ما جرأت جنگ داریم؟ وحشت سخیف و البته موهوم دست یافتن به سعادتی مثل سعادت غزه، قوه ی ادراک چند نفر از ما را هنوز از کار نینداخته؟ چند نفر از ما می فهمیم: حتی کودکان نیز می توانند انسان وحشت زده را لگدی بزنند و فرار کنند؛ نیازی به به اصطلاح ابرقدرت ها نیست... امیدوارم این بار هم به بهانه ای بلوار هایمان پر از مرد و زن و پیر و جوان شود؛ شاید جنازه ای معطر، و شاید حتی همین جگر هایی که امروز آتش گرفتند و شاید همان خبری که اینقدر آتش با خود داشت. امیدوارم باز هم چهل میلیون انسان فریاد بزنند: همرزمان حاج قاسم، با خیال راحت موشک هایتان را شلیک کنید. هر اتفاقی افتاد ما پایه ایم. پایه ی پایه... آن وقت است که تازه دو زاری آن حرامزاده ی قمار باز می افتد که با مردمان پر دل و جرأت طرف است؛ آن وقت است که می فهمد قمار را باخته و مثل سگ می ترسد. آن وقت است که از پنجاه نقطه ی اساسی یکی را هم نمی زند. آن وقت است که جواب 300 شلیک را با «ریز پرنده» می دهد. سوخت موشک کم امکاناتی نیست بر ما «فرض» است که بخیل نباشیم. فرموده اند: تحرکوا باسم الله الی الامام

صدایش را هنوز به خاطر دارم به قاتل بزدلش می گفت: پشت مردم غزه را خالی نمی کنیم؛ مهما کانت التضحیات یعنی: قربانی این کار هر چیز و هر کس که می خواهد باشد...

فقط برای مدتی غلاف کن سلاح را فقط کمی امان بده، بإیستان سپاه را دوباره گرگ قصه با لباس میش آمده دوباره برگزیده نقش یار خیرخواه را خدا به تیغ ما نوید انتقام می دهد بریز دور قول قاتلان روسیاه را به شیرخواره ی تو هم یزید تیر می زند بیا بگیر انتقام طفل بی گناه را نبرد یک به سی هزار تن؟ خدا نیاورد بیا نبر ز یاد روضه های قتلگاه را به دست توست سرنوشت داستان؛ چه می کنی؟ اگر خدا خداست، انتخاب کن سلاح را احمد بیاتانی

هر جا باشم در انتظارت هستم هرجا بروم هنوز یارت هستم در تابوتم عطر خوشی پیچیده انگار دوباره در کنارت هستم احمد بیاتانی