دیر آمدم...دیر آمدم... در داشت می سوخت دیر آمدم...دیر آمدم... در داشت می سوخت هیئت، میان "وای مادر" داشت می سوخت دیوار دم می داد؛ در بر سینه می زد محراب می نالید؛ منبر داشت می سوخت جانکاه: قرآنی که زیر دست و پا بود جانکاه تر: آیات کوثر داشت می سوخت آتش قیامت کرد؛ هیئت کربلا شد باغ خدا یک بار دیگر داشت می سوخت یاد حسین افتادم آن شب آب می خواست ناصر که آب آورد سنگر داشت می سوخت آمد صدای سوووت؛ آب از دستش افتاد عباس زخمی بود اصغر داشت می سوخت سربند یازهرای محسن غرق خون بود سجاد، از سجده که سر برداشت، می سوخت باید به یاران شهیدم می رسیدم خط زیر آتش بود؛ معبر داشت می سوخت برگشتم و دیدم میان روضه غوغاست در عشق، سر تا پای اکبر داشت می سوخت دیدم که زخم و تشنگی اینجا حقیرند گودال، گل می داد و خنجر داشت می سوخت شب بود و بعد از شام برگشتم به خانه دیدم که بعد از قرن ها در داشت می سوخت ما عشق را پشت در این خانه دیدیم زهرا در آتش بود؛ حیدر داشت می سوخت شاعر: حسن بیاتانی @jorenab

گرت زین بد آید گناه من است چنین است و این دین و راه من است بر این زادم و هم بر این بگذرم چنان دان که خاک پی حیدرم « فردوسی» @jorenab

🔥حرقوها وانصروا سقیفتکم #آیت_الله_جوادی_آملی #فاطمیه

#سلسله_بحث_امامت_نهم #درس_چهارم_بخش_دوم ب: مکانی: 1.جایی که پیامبر صلی الله علیه واله وسلم انتخاب کردند دارای یک موقعیت سوق الجیشی بود یعنی صحرایی جحفه از طرف شمال به مدینه از غرب به مصر و عراق از جنوب به یمن ختم می‌شود. 2.مرحوم علامه امینی از ابو اسحاق ثعلبی در تفسیرش به نام الکشف والبیان و نقل می کند که می گوید خبر وصیت پیامبر صلی الله بین مردم شایع شد و در شهرها پیچید. «طار فی البلاد» یعنی جایی بود که همه اجتماع کرده بودند و از آنجا از هم جدا شدند و وقتی به خانه هایشان می‌رفتند مهمترین خبری که شنیده بودند برای مردم نقل می‌کردند آخرین حرفی بود که از پیامبر صلی الله علیه واله وسلم شنیدند. ج: زمانی: 1.هوا به شدت گرم بود مردم هم به خاطر مسافرت طولانی به شدت خسته بودند با این وجود آنها را به مدت ۳ روز در آن منطقه نگه داشتند. 2. گویند آنقدر زمین سوزان بود که مردم زیر پای خود را پارچه ای یا چیزی می‌گذاشتند تا به خاطر گرمای ریگ سوزان نسوزند. د: عملی: 1. ابتدا از مردم به مدت سه روز بیعت گرفت حتی از زن هایی که در آنجا بودند بیعت گرفته شد به این شکل که تشتی را آب کرده بودند و امام علی علیه السلام دست را درون تشت گذاشته بود و زنان دست را درون آب می گذاشتند به این عنوان با امام بیعت کنند. 2.اجتماع بیش از دو یا سه نفر توسط پیامبر صلی الله علیه واله وسلم ممنوع شد زیرا علیه امام علیه السلام توطئه نکنند @jorenab

#استحقاق_لعن_غاصبین_خلافت ۱-چرا کسانی که خلافت را غصب کردند مستحق لعن هستند ؟ ازنگاه قرآن کریم ،انسانها تابع عمل خویش هستند، یعنی ابتدا ء عمل نیکو می شود سپس خود انسان بوسیله آن حسن می گردد([1]) ۲-آنطرف هم همینگونه هست یعنی وقتی عمل زشتی از انسان سر زد درصورت عدم توبه ،نفس انسان نیز زشت می شود و چون برخلاف فرمان الهی عمل کرده اند از رحمت الهی دور خواهند بود چراکه این کارشان موجب اذیت خدا و رسولش خواهد بود ۳- و قرآن کریم میفرماید چنین انسانهایی مستحق لعن الهی هستند « إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ- وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِينا»([2]) ۴-برخی ازمصادیقی که موجب اذیت رسول خدا ( صلی الله علیه وآله و سلم ) می شود درکلام گهربار آن حضرت آمده است در اینجا به چند مورد اشاره می شود؛ الف – درباره حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) فرموده است : فاطمه پاره تن من است و هرکس اورا به غضب در آورد مرا به غضب در آورده است « «فاطمه بضعة منى فمن اغضبها اغضبنى»([3]) و از طریق  شیعه واهل سنت نقل شده است که حضرت زهرا ( سلام الله علیها )شبانه دفن شد و به شیخین اجازه بودن درمراسم داده نشد([4]) ب- درروایت متعددی آمده است که رسول خدا ( صلی الله علیه وآله و سلم ) فرمود هرکس علی را اذیت کند مرا اذیت کرده است و مرحوم علامه مجلسی مینویسد این دسته از روایات در حد تواتر است ([5]) زِرِّ بْنِ حُبَيْشٍ می گوید گروهی از قریش درمسجد النبی ( صلی الله علیه وآله و سلم )پشت سر علی بن ابی طالب ( علیه السلام )به بد گویی پرداختند و حضرت رسول ( صلی الله علیه وآله و سلم )درخانه یکی از زنان خویش خوابیده بود وقتی  بیدار شد و خبر را شنید بسوی آنها رفت درحالیکه عصبانیت درچهره مبارکش پیدا بود آنها وقتی عصبانیت حضرت را دیدند گفتند پناه می بریم از غضب خدا و رسولش  ؛ حضرت فرمود چرا پشت سر علی بن ابی طالب بد گویی میکنید اگاه باشید علی ازمن است و من ازعلیم و هرکس علی را اذیت کند بتحقیق مرا اذیت کرده است و هرکس علی را اذیت کند بتحقیق مرا اذیت کرده است« عَنْ زِرِّ بْنِ حُبَيْشٍ قَالَ كَانَ عِصَابَةٌ مِنْ قُرَيْشٍ فِي مَسْجِدِ النَّبِيِّ ص فَذَكَرُوا عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ ع وَ انْتَهَكُوا مِنْهُ وَ رَسُولُ اللَّهِ ص قَائِلٌ فِي بَيْتِ بَعْضِ نِسَائِهِ فَأُتِيَ بِقَوْلِهِمْ فَثَارَ  مِنْ نَوْمِهِ فِي إِزَارٍ لَيْسَ عَلَيْهِ غَيْرُهُ فَقَصَدَ نَحْوَهُمْ وَ رَأَوُا الْغَضَبَ فِي وَجْهِهِ فَقَالُوا نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ غَضَبِ اللَّهِ وَ غَضَبِ رَسُولِهِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا لَكُمْ وَ لِعَلِيٍّ أَ لَا تَدَعُونَ عَلِيّاً  أَلَا إِنَّ عَلِيّاً مِنِّي وَ أَنَا مِنْهُ مَنْ آذَى عَلِيّاً فَقَدْ آذَانِي مَنْ آذَى عَلِيّاً فَقَدْ آذَانِي »([6]) )ر. ک کهف : 88 و عنکبوت :9[1] )احزاب :57[2] )فتح الباری ابن حجر دارالمعرفه للطباعه والنشر بیروت طبع دوم ج7 ص 63[3] )المصنف  منشورات المجلس الاعلمی بیروت ج3 ص 521 حدیث 6566[4] )بحارالانوار ج28 ص 410[5] ) بحارالانوار ج39 ص 312[6] @jorenab

#سلسله_بحث_امامت_دهم #درس_چهارم_بخش_سوم چند نکته: اول ؛ مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار جلد 28 صفحه 82 از جندین طریق از علمای اهل سنت نقل می کند گروهی در زمان رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم نامه نوشتند ودر آن ابوبکر ،عمر،ابوعبیده جراح را به عنوان خلیفه بعداز پیامبر معرفی کردند ودرآن نامه قید شده بود از رسیدن خلافت به اهل بیت علیهم اسلام جلوگیری شود دوم؛عائشه از زنان پیامبر علیه السلام از چنین نامه خبر داشت لذا مسلم در سنن خویش نقل می کند از عائشه پرسیدند بعداز رسول خدا چه کسی خلیفه خواهد شد گفت پدرم ابوبکر بعداز او عمر وبعداز وی نیز ابوعبیده جراح (سنن مسلم ج۴ص۱۸۵۴ ) سوم ,کودتا گران به دنبال توطئه برای ترور پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم بودند لذا در عقبه تبوک سعی کردند با سروصدا شتر پیامبر را وحشت زده کنند تا پیامبر به پائین دره بیافتد اما با شجاعت چشم گیر حذیفه که افسار شتر داشت عمار یاسر نگذاشت شتر پرت شود این نقشه ناکام ماند وابن حزم ظاهری در کتاب «المحلی» تعدا این افراد را چهارده نفر ذکر می کند که ابوبکر وعمر وعثمان در میان آنها بودند (المحلی ج ۱۱ص۲۶۴حدیث۲۲۰۳ ) شبهه وجواب شبهه شیعیان این جمله نبی اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم در غدیر خم را (من کنت مولاه فهذا علی مولاه)اینگونه معنا می‌کنند هرکس من مولا و سرپرست اوهستم پس علی علیه السلام مولا و سرپرست اوست در ذیل این بیان حضرت جمله دیگری هست (اللهم وال من والاه وعاد من عاداه) این بند از بیان حضرت را اینگونه معنا می‌کنند خداوندا هرکس با او دوستی میکند دوست داشته باش وباهرکس که با او دشمنی میکند دشمن باش حال سوال این است چرا در هردو جا به یک معنا نباشد یعنی همانطور که جمله دوم به معنای دوستی است جمله اول نیز به معنای دوستی باید باشد بررسی شکی نیست وقتی کسی که آگاه به زبانی هست که با آن سخن میگوید مشترک لفظی(اینکه یک لفظ دارای چندتا معنا هست را می شناسد)وبرای اینکه مراد خویش را بیان کند می بایست قرینه (که به آن قرینه معینه گویند یعنی مشخص میکند که متلکم چه معنا اراده کرده است )ذکر کند نبی اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم خودش عرب و آگاه به زبان عربی است برای همین در هردو مورد قرینه ذکر کرد که مراد خویش را روشن سازد قبل از جمله اول فرمود (الست اولی بکم من انفسکم )آیا من سزاوارتر به شما از خودشما نیستم که به آیه شش احزاب اشاره دارد (النَّبِیُّ أَوْلَی بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنفُسِهِمْ) وهیچ کس نگفته است مراد دراینجا به معنای دوستی است و بعد ازین فرمود (من کنت مولاه فهذا علی مولاه درجمله دوم نیز قرینه ذکر کرده است الف_لحن دعا. اللهم چون درخواست از خداوند در مقام دعا برای طلب توفیق برای دوستداران حضرت علی علیه السلام است ومعنا ندارد به معنای سرپرستی باشد ب_جمله بعد که دشمن باش با کسی که دشمن اوست معمولا دوستی و دشمنی کنارهم قرار می‌گیرد @jorenab

#کلام_معصوم_هشتم #نماز_شب ما مِن عَمَلٍ حَسَنٍ يَعمَلُهُ العَبدُ إلّا ولَهُ ثَوابٌ في القرآنِ إلّا صلاةَ اللَّيلِ ؛ فإنَّ اللّه َ لَم يُبَيِّنْ ثَوابَها لِعَظيمِ خَطَرِها عندَهُ، فقالَ : «تَتَجافى جُنُوبُهم عَن المَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَ طَمَعًا وَ مِمَّا رَزَقْنَـهُمْ يُنفِقُونَ * فلا تَعْلَمُ نَفسٌ ما أُخْفِيَ لَهُم مِن قُرَّةِ أعْيُنٍ جَزاءً بِما كانوا يَعمَلونَ» امام صادق عليه السلام : هر كار نيكى كه بنده مى كند ، در قرآن برايش ثوابى ذكر شده مگر نماز شب كه از بس نزد خدا پر اهميت است ثواب آن را معلوم نكرده و فرموده است :  «پهلوهايشان را از بسترها دور مى كنند[ و ]پروردگارشان را از روى بيم و طمع مى خوانند و از آنچه روزيشان داده ايم انفاق مى كنند و هيچ كس نمى داند به پاداش آنچه مى كرده اند چه مسرت هايى برايشان نهفته شده است. وسائل الشیعه، ج ۵، ص ۲۸۱ @jorenab