امام صادق علیه السلام خداوندا از تو خواستارم در تمامى كارها نيرومند و توانايم نمائى،و به تو پناه مى‌برم از رسوائى دنيا و شكنجۀ آخرت. « اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ عَافِيَتَكَ فِي أُمُورِي كُلِّهَا وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْيِ اَلدُّنْيَا وَ عَذَابِ اَلْآخِرَةِ » معاني الأخبار ج ۱، ص ۳۹۴ @jorenab

#دعای_کمیل_قسمت_دوم‌ عزت ،عظمت بزرگواری و ارجمندی قرآن کریم می فرماید: عزت از آن خداست « مَن كانَ يُريدُ العِزَّةَ فَلِلَّهِ العِزَّةُ جَميعًا» ( سوره مبارکه فاطر، آیه ۱۰) هر کس به دنبال عزت است بداند عزت از آن خداست حضرت امیر علیه السلام می فرماید: هر کس عزت را جز از راه حق بجوید خار گردد. آنگاه می فرماید: این عزت بالاصاله از آن خداست و خدا به هر کس بخواهد عزت را عطا می کند. «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاء وَتُنزِعَ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ» ( سوره مبارکه آل عمران، آیه ۲۶) خدایا: ای که مالک هستی می باشی، هر کس را بخواهی سلطنت می‌بخشی و هر کس را بخواهی عزیز می کنی و هر کس را بخواهی ذلیل می‌کنی اصلا: عزت از آن خداست و به هر کس که بخواهد خواهد داد از طرفی چون خداوند رحیم است و رحمت او همه هستی را فرا گرفته است . « اللّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِرَحْمَتِكَ الَّتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ» خداوند از در رحمت به بندگان خود عزت و ارجمندی خواهد داد. پس در آیه دیگر به کسانی که خداوند عزت می‌دهد را بیان می کند « وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ » ( منافقون، آیه ۸) عزت برای خداوند و رسول و مومن است. بنابراین انسان یا باید پیامبر باشد که در بین مردم عزیز گردد یا مومن و می‌دانیم تمام تلاش انسان برای رسیدن به این مقام است که میخواهد عزیز گردد. آنگاه حضرت به نکته دیگری توجه می‌دهد: و آن اینکه کسی گناه کرد آیا چنین کسی را می‌توان عزیز دانست؟ آیا خداوند چنین کسی را عزیز می‌کند یا خیر؟ لذا عباراتی بیان می‌کند. و گناهان را ابتدا می شمارد سپس همه را یک جا بیان می‌کند و از خدا می‌خواهد که همه را ببخشد برای اینکه گناهانی که انسان انجام می‌دهد هر چه بزرگ باشد به اندازه تمام هستی که نمی رسد در حالی که رحمت الهی تمام هستی را در بر میگیرد لذا به ما یاد دادند که بگوییم« اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ ذَنْبِي عِنْدَكَ عَظيماً فَعَفوى أعظمُ مِنْ ذَنْبِي اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ أَكُنْ أَهْلاً أَنْ أَبْلَغَ رَحْمَتَكَ فرحمتك أهل أن تَبْلُغَنِي وَتَسَعَنِى لِأَنَّهَا وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ » خداوندا اگر گناهان من نزد تو بزرگ است عفو تو بزرگتر از گناهان من است خدایا اگر من این قابلیت را ندارم که به رحمت تو برسم رحمت تو این سعه را دارد که مرا در بر بگیرد چرا که رحمت تو همه هستی را پوشش می دهد. هستی عالم به رحمت بسته است. نور افلاک از همین جا جسته است. آنچه در ظاهر و یا در پرده است. رحمت حق اندران گسترده است رحمتت بینم به هر جا رو به پیش زانکه کردی واجبش بر نفس خویش @jorenab

امام صادق( علیه‌السلام) پروردگارا از تو مى‌خواهم،از هر خيرى كه آگاهيت آن را فرا گرفته،نصيبم سازى،و از هر گزندى كه علمت بر آن احاطه دارد به تو پناه می برم « اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ مِنْ كُلِّ خَيْرٍ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُكَ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ كُلِّ شَرٍّ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُكَ» (معاني الأخبار ج ۱، ص ۳۹۴) @jorenab

مخمور جام عشقم، ساقی بده شرابی پُر کن قدح که بی مِی، مجلس ندارد آبی وصف رخ چو ماهش، در پرده راست نآید مطرب بزن نوایی، ساقی بده شرابی در انتظار رویت، ما و امیدواری در عشوهٔ وصالت، ما و خیال و خوابی حافظ چه می‌نهی دل، تو در خیال خوبان کی تشنه سیر گردد، از لمعهٔ سرابی؟   @jorenab

گناهی که بعداز آن فرصت یافتم دو رکعت نماز بخوانم واز خداوند در خواست اصلاح کنم مرا اندوهگین نکرد وَ قَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ: مَا أَهَمَّنِی ذَنْبٌ أُمْهِلْتُ بَعْدَهُ حَتَّی أُصَلِّیَ رَکْعَتَیْنِ وَ أَسْأَلَ اللَّهَ الْعَافِیَةَ. (حکمت۲۹۹) می گویم یعنی اگر خداوند توفیق نماز و درخواست عافیت را برای من هموار کرد پس مرا خواهد بخشید چون در جای دیگر می فرماید وَ مَنْ أُعْطِیَ التَّوْبَةَ لَمْ یُحْرَمِ الْقَبُولَ اگر به کسی توفیق توبه داده شد از پذیرش توبه محروم نمی شود مرحوم رضی رحمه الله می فرماید این بیان نورانی از آیه شریفه٫ ادعونی استجب لکم)اخذ شده است واین کلام‌امام علیه السلام به معنای آن است یکی از کفاره های گناه. خواندن نماز و درخواست اصلاح و‌توبه است و روشن است با توجه معصوم بودن امام علیه السلام. بیان این سخن برای این است که کفاره بودن نماز را بیان نمایند (حکمت۱۳۵) @jorenab

#سلسله_بحث_امامت_بیست_و_پنجم #درس_یازدهم_بخش_اول امام سجاد علیه السلام امام علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام در 5شعبان سال 38(یا 15 جمادی الاولی 36) در مدینه به دنیا آمد ودر 25 محرم سال 95 در سن 57(یا 59) هجری قمری توسط هشام بن عبدالملک مسموم وبه شهادت رسید وپیکر مطهر آن حضرت در مدینه ودر قبرستان بقیع دفن شد است حضرت در طول امامت خویش با توجه به شرایط خفقان که توسط یزید ایجاد شد ونا امیدی که بخاطر شهادت امام حسین علیه السلام بر جامعه شیعه حاکم بود از عناصر متعددی برای حفظ واحیاء اسلام ناب استفاده نمود که در اینجا به برخی اشاره میشود اول- عنصر تبلیغ حضرت بعد از آزادی از اسارت وقبل از رسیدن به مدینه سعی نمود از عنصر شعر برای تبلیغ آنچه بر جامعه اسلامی رفته است استفاده نماید لذا به شخصی به نام بشیر فرمود پدرت شاعر بود آیا شما از شعر چیزی میدانی گفت بله فرمود برو خبر آمدن مارا به مردم مدینه اطلاع بده بشیر می گوید سوار بر اسب شدم هنگامی که مسجد النبی رسیدم صدا به گریه بلند کردم وچنین سرودم يَا أَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ بِهَا- قُتِلَ الْحُسَيْنُ فَأَدْمُعِي مِدْرَارُ- الْجِسْمُ مِنْهُ بِكَرْبَلَاءَ مُضَرَّجٌ- وَ الرَّأْسُ مِنْهُ عَلَى الْقَنَاةِ يُدَارُ- ( بحار ج 45، ص 147) ای مردم مدینه دیگر مدینه جای ماندن نیست زیرا حسین کشته شد که اشک من چنین جاری است پیکر او در کربلا به خاک وخون غلتید وسر مقدسش بالای نیزه شهر به شهر گردانده شد آنگاه گفت این علی بن الحسین است که با عمه وخواهرها در آستانه شهر فرود آمد ومن فرستاده او هستم همین نکته باعث هجوم مردم به سوی حضرت شد و حضرت در آنجا حقایقی تاریخی کربلا وآنچه برآن گذشت را بیان کرد @jorenab

🌸حضرت زهرا سلام الله علیها خدایا مرا در طلب چیزی که برایم مقدر ننمودی خسته و درمانده نکن و چیزی را که برایم مقدر کردی آسان نصیبم گردان. « اللَّهُمَّ لاَ تُعْيِنِي فِي طَلَبِ مَا لَمْ تُقَدِّرْ لِي وَ مَا قَدَّرْتَهُ عَلَيَّ فَاجْعَلْهُ مُيَسَّراً سَهْلاً» (بحار الأنوار، ج ۹۲، ص ۴۰۶) @jorenab

امام رضا علیه السلام: هرکس نتواند کاری که موجب ازبین رفتن گناهش شود. انجام دهد پس زیاد صلوات بفرستد زیرا صلوات گناه را ریشه کن می کند مَنْ لَمْ یَقْدِرْ عَلَی مَا یُكَفِّرُ بِهِ ذُنُوبَهُ فَلْیُكْثِرْ مِنَ الصَّلَاةِ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ فَإِنَّهَا تَهْدِمُ الذُّنُوبَ هَدْماً ( أمالی الصدوق ص ۴۵) @jorenab

دوستی پدران بین فرزندان خویشاوندی است خویشاوندی به دوستی نیارمندتر است از دوستی به خویشاوندی وَ قَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ: مَوَدَّةُ الْآبَاءِ قَرَابَةٌ بَیْنَ الْأَبْنَاءِ وَ الْقَرَابَةُ إِلَی الْمَوَدَّةِ أَحْوَجُ مِنَ الْمَوَدَّةِ إِلَی الْقَرَابَةِ. (نهج البلاغه حکمت ۳۰۸) میگویم اگر دوستی و رابطه حسنه بین پدران باشد به طور طبیعی فرزندانشان نیز این قرابت و دوستی را به ارث خواهند برد و بسیار شده است دوستی های پدران باعث دوستی فرزندان آنها شده است همانطور که کینه ها و‌دشمنی ها نیز به فرزندان منتقل می شود و خویشاوندی برای آن است که در گرفتاری ها و سختی ها یاری گر هم باشند اگر این محبت و دوستی نباشد خویشاوندی ارزشی ندارد لذا فرمود خویشاوندی به دوستی بیشتر نیازمند است یعنی اگر خویشاوند و فامیل دوست باشد می توان به او امید داشت ابن ابی الحدید می نویسد از کسی پرسیدند برادرت را بیشتر دوست داری یا دوستت را گفت برادری که دوست باشد (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج۱۹ص۲۱۴) @jorenab