هِی میگردی، میچرخی، نگاه میکنی و خاطراتت رو میتکونی که شاید از لابه‌لاش چیزی پیدا کنی، دلیل پیدا کنی، برهان ببینی و کمی دلت آروم بشه که بی‌دلیل نبوده و بازم هم به نتیجه‌ای نمیرسی و میرسی به سوال آقای صبوحی "من چه کردم که چنین از نظرت افتادم؟"

آدمیزاد هنوز به اون نبوغ و کمال نرسیده که بفهمه کاربردِ لب‌ها نوشیدن نیست، بوسیدنه.

[غم] میخواهم یک اعتراف دوست نداشتنی بکنم به انسان‌ها. برخی آدم‌ها آجر بنای وجودشان از غم و اندوه است، می‌خندند و غمگین‌اند، شمع میلادشان‌ را فوت می‌کنند و غمگین‌اند، در جمع غمگین‌اند، در خلوت غمگین‌اند، صاف صاف راه می‌روند و غمگین‌اند. برخی ذاتا غمگین‌اند دیگر، چه می‌شود کرد؟ بگذارید شجریانمان را گوش دهیم، تلخی چای را به شیرینیِ قند ترجیح دهیم، کم بخندیم و اشک بریزیم. رنجمان را انکار نکنید که بزرگترینِ جفا ها در حق آدمی، انکار رنج اوست.

اخلاقم در تابستون جوریه که میشه از روش اسپین‌آف های آخرالزمانی ساخت.

بار دگرَش دیدم و در نامه نوشتم نزدیک رقیبانی و میبوسمت‌ از دور.

دریایِ حماقت آدمیزاد پایان نداره، پارو بزن عزیزم.

فکر میکنم خدا پنهانی آدمیزاد رو مثل جورابی خلق کرده که همیشه یه لنگه‌ش گمه.

شب.

یه جایی همهٔ کدورت‌ها، دلتنگی‌ها و غم‌ها رو میذاری کنار و تصمیم میگیری رها کنی. تصمیم بگیر رها کنی.

در انتظار یک شامِ آخر.