ماجرا اونجایی تموم میشه که دیگه آنلاینی‌هاش رو چک نمیکنی.

من بلدم آدم‌ها رو خوشحال کنم، آدم‌ها هم بلد هستند من رو ناراحت کنند.

بیشتر مواقع ناراحت نیستم، گرسنه هستم.

نجات دهنده نه درون آینه‌ست نه درونِ من، نجات دهنده توی میوه فروشیه مردمِ عادی بهش میگن "گیلاس"

زندگی چیه جز گذشتن و رفتنِ پیوستهٔ امتحانات؟

دوستانی دارم بهتر از آبِ روان.

بودن یا موندن فرقی نداره، دست و پا زدن برای هیچ‌کدومشون فایده‌ای نداره عزیزم. یه وقتایی هم باید دستِ رخت‌بستن و پایِ رفتن داشته باشی برای اونی که فرق بینِ بودن و موندنت‌ رو نمیفهمه.

اینکه دلتنگِ تواَم، اقرار می‌خواهد مگر؟

آدم‌های خوب زیاد هستن، آدم‌هایی که محترمن، منظمن و می‌فهمن. تن‌های شریف و کلامِ لطیف زیاده اما چیکار کنم که تهِ هر قصه میرسم به این رشته که "گل‌رُخان برگ و گیاهند، تو باغ اِرَمی"

انگار وقتی غمگین و غم‌زده‌ای، کلمات باهات سرِ سازگاری دارن و بهتر مینویسی