غم مختص شب نیست اما شب‌ها گلوگیر تره چرا که آدم وقتی تنها باشه بیشتر جرئت ابراز داره وگرنه که غمِ آخر شب همونیه که موقع سالاد درست کردن، کتاب خوندن، فوت کردن شمع تولدت و هزار جای دیگه میاد سراغت.

این درموندگی مردم غزه و ساکت موندن مردم دنیا، آدم رو یادِ فریاد بی‌جواب پسر پیامبر میندازه که "هل من ناصر ینصرنی؟"

زرد.

هیچ‌کس دوستِ تو نیست و صرفا تا یه جایی با هم اهداف مشترک داشتید و کنار هم بودید و در ادامه قطعا راهتون جدا میشه، همین.

دیگه لب‌پَر نشدم، کامل شکستم.

روزی که شهامت اینو داشته باشی آهنگی که پر از خاطراته رو دوباره گوش بدی و غفلت اینو داشته باشی که چیزی یادت نیاد، باید به خودت تبریک بگی.

میدونم میگذره، میدونم بعدا میفهمم چقدر نمی‌ارزید، اما "الان" بابتش غمگینم، میتونیم‌ کاریش بکنیم؟ نه. بعدا، بعدا میاد.

این روزا دایرة المعارف زندگی آدما شده "غم، تنهایی، رخوت" هر نویسنده ای هم باشه نمیتونه خوب بنویسه، ایراد نداره عزیزم، بعضی چیزا دست ما نیست.

هیچ‌وقت از سیاست خوشم نیامده. از هیچکدام از این ایسم‌ها و مرام‌ها و مسلک‌ها هم سر در نمی‌آورم. عوض این حرف‌ها دوست دارم کتاب بخوانم. دنیا اگر قرار است دنیایِ بهتری شود، که من یکی شک دارم، با سیاست بازی نیست، ها؟ تو چی فکر می‌کنی؟ -زویا پیرزاد

غزه.

طی شد ایام برومندی ما در سختی همچو آن دانه که در زیرِ "جنگ، تحریم، قطعی آب و برق" سبز شود