غزه.

طی شد ایام برومندی ما در سختی همچو آن دانه که در زیرِ "جنگ، تحریم، قطعی آب و برق" سبز شود

چیزی که تو رو زنده نگه میداره نه اکسیژنه نه آرزو. "ذوق" هست، ذوقِ کارای رندوم، ذوق کیک درست کردن ساعت سه نصفه‌شب، ذوقِ پاک نکردن رد بوسهٔ روی گونه، ذوق گذاشتن عکس بچگی بک‌گراندت، ذوق نامه نوشتن، ذوق گل خریدن برای خودت، ذوق پوشیدن اون لباس زرد ته کمدت. ذوق عزیزم، ذوقِ زندگی.

کاش میشد بشینم لب دریاچه ارومیه و اونقدر گریه کنم تا بازم دریاچه احیا بشه. هم من راضی، هم طبیعت راضی.

ترسم که غمت از جان بیگانه کند مارا.

غروب جمعه و آخر شب، بهونه‌ست، همیشه توی دلم رختِ غم میشورن.

شکنجه‌گر اگر تویی شکنجه اشتباه نیست.

مقصود اگر تویی، استاک‌ اشتباه نیست.

تابستون‌فن اگر تویی، اعدام اشتباه نیست.

پوستِ فروغ فرخزاد از انبساط "عشق" ترک می‌خورد و من از انبساط "غم"

چه شبایی که تنت به اندازه غمت جا نداره و صبحش جوری بلند میشی که انگار نه انگار.

چرا بیداری؟ مگه نمیدونی دوازده شب به بعد یا موبایل دستت نیست یا هست و سلامت روانت رو قراره از دست بدی؟