ترسم که غمت از جان بیگانه کند مارا.

غروب جمعه و آخر شب، بهونه‌ست، همیشه توی دلم رختِ غم میشورن.

شکنجه‌گر اگر تویی شکنجه اشتباه نیست.

مقصود اگر تویی، استاک‌ اشتباه نیست.

تابستون‌فن اگر تویی، اعدام اشتباه نیست.

پوستِ فروغ فرخزاد از انبساط "عشق" ترک می‌خورد و من از انبساط "غم"

چه شبایی که تنت به اندازه غمت جا نداره و صبحش جوری بلند میشی که انگار نه انگار.

چرا بیداری؟ مگه نمیدونی دوازده شب به بعد یا موبایل دستت نیست یا هست و سلامت روانت رو قراره از دست بدی؟

درسته که به قول مولانا "یاد ها رفتند و ما هم می‌رویم از یاد ها" ولی تو فراموشم نکن، یادت نره آبی رو دوست داشتم، یادت نره داریوش گوش میدادم، یادت نره من رو.

آدمیزاد روزا به اندازهٔ آرزوهاش بلندپروازی میکنه و شبا به اندازهٔ غصه‌هاش میاد پایین و برمیگرده سر جاش. اسمش رو بذارید قانون "پایستگیِ جا در آدم"

عبارتِ "چه ها کشید علی از این جماعت سر به سجود به ظاهر متدین" این روزا بیشتر داره حقش رو ادا میکنه. کسانی هستند که به جای خدا چرتکه میندازن و لعن و نفرین قدر میکنن، سینه‌شون رو سپر میکنن و ایدئولوژیشون‌ رو با احتمالِ نفرت غسل میدن.

مزین شده با کامران.