[کنکور] اگه بخوام من باب این کلمه که چند سال توی خواب و بیداری، وسط فیلم دیدن، زمان خندیدن، موقع تولد و n تا لوکیشن دیگه مثلِ پتک ترس توی سرمون کوبیده میشه حرف بزنم، تمام کلیشه ها و حرفای انگیزشی میره کنار و جاش رو واقع بینی میگیره، جاش رو تلاش و استمرار میگیره، جاش رو امیدِ درست میگیره و حالا اگه تلاشت کافی و مستمر نبوده و امیدت خاک خورده زانوی غم رو بکن اهرمی که بلندت میکنه و بهت یه جرعه امید و نورِ اطمینان به خدا رو میده. به هر حال اینم یه مرحله از زندگیه، صمیمانه آرزو دارم این پتک ترس برات بشه لبخندِ پهن و روزیِ فراوون.

نوتیف تعطیلی مدارس قابلیت اینو داره که "وای که چه حالیه، همه چی عالیه، خوش میگذره با اینکه جیب من خالیه"

همونجایی که داری در مورد خودت به دیگران دروغ میگی، خودتو دوست نداری.

یه روزی بالاخره اون صحنه‌هایِ دعوای خیالی توی ذهنت باهاش تموم میشه و واقعیت صریح تر از اونیه که بتونی توی خیالاتت گم بشی.

بله گل خشک میشه اما اثری که بعد از دادن گل توی قلب میمونه هیچ‌وقت خشک نمیشه.

[من] دفتر خاطراتم رو ورق میزدم و این جمله رو دیدم. یادم اومد برای نوشتن همیشه دستم رو بالا می‌آوردم تا شاید بتونم خودم رو پشت کلمات پنهان کنم، با ثقیل بودن کلمه‌هام از پوچیِ خودم صرف نظر کنم. اونقدر نوشتم که کلمه‌ها تکراری و قصه ها قابل پیش‌بینی شدن، اشک ها خشک و کاغذ ها تَر شدن. دیگه کلمه‌ای نبود که ازش وام بگیرم و شعری نبود که لب‌م رو باهاش تر کنم. حالا فقط من موندم، من، من، من.

اینکه هیچی نمیگم به خاطر این نیست که صبورم، چاره ای ندارم. وقتی چاره ای نداشته باشی لاجرم همه‌یِ صفتای خوب دنیا رو داری.

بعضی روزا هم برای اینکه بتونیم تموم‌شون کنیم نیاز داریم به چوب دستی هری پاتر.

هر آدمی که از کنارش رد میشی یه کوله غمِ گنده‌ی بی‌رحمِ نامرئی داره که سعی میکنه حملش کنه و تو راهش بهت نخوره، حالا اگه بهت خورد هم چیزی نمیشه که، تو بهش نخور. واقعا "دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی"

تا همیشه رز.