بودن یا موندن فرقی نداره، دست و پا زدن برای هیچکدومشون فایدهای نداره عزیزم. یه وقتایی هم باید دستِ رختبستن و پایِ رفتن داشته باشی برای اونی که فرق بینِ بودن و موندنت رو نمیفهمه.
آدمهای خوب زیاد هستن، آدمهایی که محترمن، منظمن و میفهمن.
تنهای شریف و کلامِ لطیف زیاده اما چیکار کنم که تهِ هر قصه میرسم به این رشته که "گلرُخان برگ و گیاهند، تو باغ اِرَمی"
کاش هر لجامگسیخته و دریدهدهنی به خودش اجازه نده تا هایی به هویی میخوره و تا بادی به بیدی، اظهار نظر کنه در مورد امنیت. عزیزم دورانِ شلاتهگریها خیلی وقته به پایان رسیده، ایران اینترنشنال رو ببین، بستنی میهنت رو لیس بزن و ساکت باش.
ما نه باهوشیم و نه زیباییِ اساطیری داریم، نه دانایِ کلیم و نه سوم شخصِ بیخبر، نه پر رنگیم و نه پاک شدیم.
ما آدمهای معمولی ای هستیم که کمی میفهمیم، زیبایی های ساده ای داریم و کمرنگ در این روزگار زندگی میکنیم.
همین که بفهمیم معمولی هستیم ما رو هزار پله جلو میندازه و توقعاتمون رو از خودمون و جهانمون قابل برآورد میکنه.
خبر خوب و خبر بد اینه که "ما معمولی هستیم"
نمیدونم مصاحبههای لیلی گلستان رو دیدید یا نه، اما خشم فروخوردهٔ این زن نسبت به فروغ فرخزاد برای من کاملا قابل درکه. فروغ فرخزاد یه هنرمندِ تمام عیاره و فقط همین. هنرمند خوبی بودن امضایی زیرِ انسانیت نیست و متأسفانه فرخزاد انسانِ دوست داشتنیای نیست.
