به کیف پولِ نفر جلویی توی صف نگاه کن، به دستبند دخترِ بغلیت توی مترو نگاه کن، به حرکت انگشتایِ نوازنده خیابونی نگاه کن، به خطوط کنار چشم آدما موقع لبخند زدن نگاه کن، به شکل بستن بند کفشِ همکلاسی‌ت نگاه کن. نگاه کن تا ببینی آدما با همین جزئیات منحصر به فردشون شناخته میشن و در یاد میمونن، نه مقدار پول داخل کیف پولشون، قیمت دستبندشون، رنگ چشمشون و قیمت کفششون.

برای شب‌هایی که غم، دوره‌ت میکنه.

میری کیلو کیلو پول خرج عطر و بادی اسپلش میکنی آخرش میشینی کنار یه آدم تو تاکسی در دمای ۴۰ درجه باید دوبرابر پول عطرت رو خرج تراپی کنی اون بویِ لعنتی‌ رو یادت بره

بند بند وجودم از دلتنگی در حال گسستنه.

وجودم نخ به نخ شده و هر نخی رو گره زدم به یه خاطره.

متواری میگفت "مکان‌ها به اعتبار وجود آدم‌ها تغییر ماهیت میدهند" درسته، مثلا قلب من چون تو داخلشی، شده آلتِ قتاله، شده اشکِ دم مشک، شده بغض گوشهٔ گلو، شده بالشتِ خیس، شده نوشته‌های پراکنده، شده تو. تو.

این روزا حالم یه چیزی تو مایه‌هایِ "مشت بر دیوار و سر بر سنگ و دندان بر جگر" ئه.

کلام لطیف، لزوما خبر از تنِ شریف نمیده.

آدم باید امضای خودش رو داشته باشه، خط فکری خودش رو بسازه و دو دو تاش رو با مرام خودش بکنه چهارتا وگرنه که خاکِ زندگی اونقدری روی وجودش میشینه که خودشو لای دو دو تای بقیه گم کنه.

مثل همه‌یِ وقتایی که چراغ زندگیت خاموش شد و صبر کردی تا چشمت عادت کنه، اطرافت رو ببینی و دوباره راهت رو پیدا کنی، بازم عادت میکنی عزیزم، بازم راهت رو پیدا میکنی صبر کن.

بویِ کهنگی میدم.

درسته که توهین کردن به محصولات ایرانی خیلی لایک‌خورش بالاست، اما تو توهین نکن.