انگار وقتی غمگین و غم‌زده‌ای، کلمات باهات سرِ سازگاری دارن و بهتر مینویسی

کاش هر لجام‌گسیخته و دریده‌دهنی به خودش اجازه نده تا هایی به هویی میخوره و تا بادی به بیدی، اظهار نظر کنه در مورد امنیت. عزیزم دورانِ شلاته‌گری‌ها خیلی وقته به پایان رسیده، ایران اینترنشنال رو ببین، بستنی میهن‌ت رو لیس بزن و ساکت باش.

ما نه باهوشیم و نه زیباییِ اساطیری داریم، نه دانایِ کل‌یم و نه سوم شخصِ بی‌خبر، نه پر رنگ‌یم و نه پاک شدیم. ما آدم‌های معمولی ای هستیم که کمی میفهمیم، زیبایی های ساده ای داریم و کم‌رنگ در این روزگار زندگی میکنیم. همین که بفهمیم معمولی هستیم ما رو هزار پله جلو میندازه و توقعاتمون رو از خودمون و جهانمون‌ قابل برآورد میکنه. خبر خوب و خبر بد اینه که "ما معمولی هستیم"

نمیدونم مصاحبه‌های لیلی گلستان رو دیدید یا نه، اما خشم فروخوردهٔ این زن نسبت به فروغ فرخزاد برای من کاملا قابل درکه. فروغ فرخزاد یه هنرمندِ تمام عیاره و فقط همین. هنرمند خوبی بودن امضایی زیرِ انسانیت نیست و متأسفانه فرخزاد انسانِ دوست داشتنی‌ای نیست.

بیا که باهم برقصیم، بهاری که توش نرقصیم حیف میشه عزیزم.

گذران.

یه جاییم هست که تنها نخِ مونده از وجودت رو گره میزنی به ضریحِ آقا امام رضا و چشماتو میبندی، همه چیز رو میسپری به خودش و میدونی و مطمئنی که درست میشه، که پارچه وجودت نخ‌کش نمیشه، که امیدت نا امید نمیشه و دستِ خالی برنمیگردی.

تهِ عجز و ندونم گرایی هم اونجاست که حتی نمیدونی چی بگی، فقط به آسمون نگاه میکنی.

هر وقت نمیدونم چیکار کنم پناه میارم به کلمات، ازشون وام میگیرم و جمله میسازم، جمله می‌سازم و فکرای توی سرم رو خالی میکنم، فکرای توی سرم رو خالی میکنم و جا برای اشک‌هام باز میشه، جا برای اشک‌هام باز میشه و گریه نمیکنم. من قوی نیستم، من بین کلمات گریه میکنم.

یا قناعت برکُند یا خاکِ گور.

نمیدونم چطور بگم اما انگار یه دفعه به خودت میای میبینی چقدر لایقِ تو نیستن.

خدا منو میبینی؟