دلت که برام تنگ شد، داریوش گوش بده.

آزمون ورودی بده، برو باشگاه، روتین پوستی از دستت در نره‌ها، درس بخون، نهایی رو حواست باشه، کنکور بده، خوش اخلاق باش. زندگی بعد از ۱۲ سالگی وارد یه چرخه بی‌پایان خستگی میشه.

قند باشه برای شما، من باید خودمو حذف کنم.

با حجم غُرهام میتونم برق یه شهرو تامین کنم‌

اونقدر بزرگ شدی که بفهمی تنهایی در نهایت؟

بابا "ور تحمل نکنم جورِ زمان را چه کنم"؟

یه آینده دور یا یه گذشته‌یِ کور، چه فرقی میکنه؟ وقتی رفتن به هر دو غلطه.

تو را زنانه می‌خواهم زیرا تمدن زنانه است، شعر زنانه است، ساقه‌ی گندم، شیشه‌ی عطر، حتی پاریس زنانه است و بیروت –با تمامی زخم‌هایش –زنانه است. -نزار قبانی

مادرم به تنهایی نهایت کفایت، ظرافت، درایت، سخاوت و رضایت رو صرف میکنه.

اوستا کریم خداوکیلی بس نیست این همه فراق؟

روزی سه چهار بار زیر لبم زمزمه میکنم "نخواست" و بغض‌م رو قورت میدم. به خودم میام میبینم زورِ دلم بیشتر از منه و اشک‌هام روی گونه‌هامه. زمزمه میکنم "اما من نمیخواستم اینطوری بشه"

من برای تو کشت و کشتار میکنم عزیزم.